Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 7

325
liáveg-um minningu þeirra lajóna, sem sjálfur ékki tem-
ur sér þær dygðir.
2. Mig langar til að minna á það, hvað þau voru
óvenjulega ráðvönd bæði til orða og verka. Eg man
eftir því, hve nærri isér dr. Jón tók það, ef hann ekki
gat, fyrir óviðráðanlega orsök, verið á sínum stað á á-
kveðinni stundu—ekki mínútu seinna en ákveðið var.
Hversu lítið sem var í húfi, og þó ekkert verulegt væri
í húfi, var það, að halda ekki orð sín, svo ekki munaði
minsta bókstaf, sama og æruleysi. Þá minnist eg þess
einnig, hversu einkennilega varkár hann var og reglu-
samur í peningasökum. Hann varð oft að taka á móti
peningum til eins eður annars fyrirtækis. Aldrei mátti
hann annað en hinda utan um hvað eina út af fyrir sig
og skrifa utan á það og geyma svo í púltinu þar til hann
fengi skilað hverju einu á sinn stað, nákvæmlega eins og
hann tók við því, án þess nokkuð blandaðist saman. —
Aðferðir þurfa ekki að vera hinar sömu, en ráðvendni,
varkárni, samvizkusemi í fésýslu verða þeir allir að
temja sér, sem hafa vilja í hávegum nafn Jóns Bjarna-
sonar.
3. Gjarnan vildi eg mega rifja upp fyrir okkur
vináttu og vináttufestu dr. J. Bj. og þeirra hjóna beggja.
Hafi nokkur maður verið vinur vina sinna og trygg-
lyndur, þá. var það séra Jón Bjarnason. Hann þótti
stundum óvæginn, er hann hjó í fjenda flokk; en vinum
sínum var hann ljiífmenskan ein og ástríkið. Hann var
að eðlisfari vináttufús við alla menn, en ekki ætíð að
sarna skapi mannglöggur, og komust því stundum inn á
hann, sem kallað er, menn, sem urðu honum síðar til
mæðu. Hann leið einatt mikið vegna vina sinna; tók
sér allan þeirra hag nærri og leið angur hvort heldur
var fyrir böl þeirra eða afbrot. Öllum aumum mönn-
um voru þau hjón til líknar eftir mætti, og má það eft-
irdæmi ekki gleymast þeim, sem heiðra vilja minningu
þeirra.
4. Fáeinum orðum verður að fara um það, sem
var aðalþáttur í sálarlífi dr. Jóns Bjarnasonar, en það