Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 17
Stofnun skóglenda með sáningu.
Eftir Kofoed Hansen, fyrrv. skógræktarstjóra.
Ritstjóri þessa tímarits lét þá ósk i ljós við mig að fá
nokkrar upplýsingar um þær sáningar með íslenzku skóg-
arfræi, sem voru gerðar, meðan ég var skógræktarstjóri. í
júlímánuði þ. á. ferðaðist ég um Norður- og Vesturland.
lil þess að kynna mér árangur Jiessa starfs og finn mig
því færan að verða við ósk lians.
Fyrir þá sáningaraðferð, sem liér um ræðir, dugar að-
eihs land, þakið sterkum, seigum grassverði, en aðferðin
er eins og hér segir: Með torfljá er rist ofan af svo þunn-
ar þökur, að sárin verða í grasrótinni, þ. e. i þvi þófa-
brekáni, sem grasrótin myndar. Stærð sneiðanna á að
A'era 30 X 30 lil 50 X cm, minni, ef grasvöxtur er rýr
(á þurrlendi), stærri, ef liann er mikill, en hér getur að-
eins frekari reynsla sett nánari reglur. Það er um að gera
að rista nokkuð djúpt, án þess þó að snerta moldarlagið.
Sé rist mjög grunnt, þá vex grasið of fljótt upp aftur á
sneiðunum. Að því búnu á að rifa sárið upp með járn-
hrífu. Þá er fræinu stráð i það svo þunnt, að grisji í það
og troðið fast með fótunum. Reyniviðarfræi er sáð eins
og birkifræi, en það verður að rífa sárin meira upp til
þess að koma fræinu nægilega djúpt niður. Það má sá
frá miðjum apríl lil 1. júni.
Þar eð grassvörðurinn á að vera sterkur og seigur, þá
mun það land, sem hæft er til sáningar, alltaf vera órækt-
að land og því sem næ|st alltaf þýft. Sums staðar er svörð-
urinn ónýtur í þúfunum (mosakenndur og laus í sér), og
þá verður að rista eingöngu milli þúfna, en oft er liann
jafngóður á þúfum og milli þeirra og þvi óliætt að rista