Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 117
Raflýsing sveitabæja með vindorku.
Eftir Sigmund Sigurbsson, Syðru-Langholti í Árnessýslu.
Fyrir tæpu ári síðan liafði ég, eins og margir aðrir
sveitabæsndur, enga von um að geta í náinni framtið
veitt mér og heimili mínu þau eftirsóknarverðu þægindi
og ánægju, sem rafljósin óneitanlega veita. Hér eru ekki
skilyrði fyrir vatnsorlcustöð. Rafmagnið frá Soginu virð-
ist fjarlægt, þó að orkuverið sé nálægt. Vindinn liafði ég
reyndar oft liugsað um í sambandi við rafmagn, en þau
kynni, sem ég liafði af íslenzku vindorkustöðvunum,
eyðilögðu allar vonir.
Nú er það þó óyggjandi staðreynd, að ég hefi á að
skipa um 20 rafljósum gegn skammdegismyrkrinu. Það
er því ekki að undra, þó að mér finnist ]>etta ganga æfin-
lýri næst og þvi svo skemmtilegu, að ég vona, að ]iað
eigi eftir að endurtaka sig á sem flestum sveitahýlum í
náinni framtíð. Vegna þess og margra fyrirspurna, sem
mér liafa horizt um rafstöðina mína, vildi ég mega hiðja
„Búfræðinginn" að Inrta nokkra lýsingu á henni, því að
slíkar stöðvar munu lítt þekktar liér á landi ennþá.
Á siðast liðnu vori fékk ég vitneskju um, að i Ameriku
væri algengt að raflýsa með vindorkustöðvum og það
gengi ágætlega. Ég sneri mér þá lil hr. Guðmundar Mar-
teinssonar forstjóra fyrir Raftækjaverzlun rildsins, sem
jiantaði slrax góðfúslega fyrir mig eina slíka stöð. og
kann ég honum heztu þakkir fyrir.
Rafmagnsvélin (dynamórinn) livilir á h. u. 1). 3ja
metra hárri járngrind, sem er bæði lélt og traust. Hún
stendur fremst á heyhlöðuþaki við steinstafn og traust-
lega fest við þakið og stafninn. Aftur úr vélinni er slýri,