Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 73

B Ú F I( Æ *) I N G II R 1 N N
(>7
staðinn fyrir salerni, a. m. k. að vetrinmn. Þetta er skortur
á menningu. Auk þess getur af því stafað sýkingarhælta.
Hirðinga kúnna þarf að vanda. Mestur hluti þeirra ó-
lireininda, sem lendir i mjólkinni við mjaltir, stafar frá
kviði, nárum, júgri og lærum kýrinnar. Því betur sem
kýrin er hirt, þ. e. a. s. ef kýrin er kembd og Jiurstuð dag-
lega, þeim mun minna af ólireinindum stafar frá skroklc
liennar sjáifrar. Sjálfsagt ætti að vera að baða nautgrip-
ina á hverjum vetri. Oft eru á þeim óþrif, lús og flasa,
einkanlega á kálfum og ungviði. Samkvæmt mjólkurreglu-
gerðinni er ljannað að baða úr lyktarsterkum baðlyfjum,
svo sem lvreolini; mjólkin getur telcið í sig loragð af þvi.
Gott og lyktarlaust Jjaðlyf er Arsenikbaðlyf (Liquor lcalii
arsenitis conc.); fæst í öllum lyfjabúðum. 50 g Jjlandist
í 4 1 af volgu vatni, og á það að nægja til að Jjaða einn
stórgrip. Jie/t er að liaða gripina rétt fyrir gjöf; með því
er liægt að koma í veg fyrir, að gripirnir sleiki sig. Ör-
uggast er að tvílmða ineð viku millibili. Sé kýrin hrein,
á að nægja að þurrka júgur og spena með deigum, brein-
um klút og* bera siðan ögn af júgursmyrslum á spenana,
áður en byrjað er að mjólka. Mjaltafólk þarf að bafa að-
gang að lireinu vatni og geta þvegið sér um hendurnar.
Helzt á mjaltafólk að vera í stuttum, bvitum sloppum
með stuttum ermum. Ógeðslegt er að' sjá mjaltafólk klæð-
ast gömlum, óbreinum flíkum, sem látnar eru banga i fjós-
gangi eða fjósi milli mjalta og sjaldan eða aldrei eru
þvegnar.
Samkvæmt mjólkurreglugerðinni er bannað að nota
zinkvarin (galvaniseruð) ilát til að mjólka i eða flytja í
mjólk. Mjólkurílátin eiga að vera tinuð eða úr rvðfriu
stáli. Tréfötur geta einnig verið góðar, ef þær eru vel
smíðaðar, en erfiðara að hirða þær en bin tinuðu ilát.
Þá vil ég, áður en ég fer út í aðra sálma, minnast á
kælingu mjólkurinnar, en kælingin er eitt af veigamestu
atriðum við framleiðslu og meðferð mjólkur. Þá mjólk,
sem ekki er notuð strax spenvolg, á að kæla tafarlaust að
afloknum mjöltum, og kælingin verður að vera góð, þ. e.