Morgunn - 01.06.1969, Blaðsíða 46

40
MORGUNN
þar var komin önnur taska í staðinn, sem ég kannaðist ekk-
ert við. Og í þeim svifum segir ein fundarkonan: „Ég er hér
með einhverja bráðókunnuga tösku, en hvar er mín?“
Þetta vakti kátínu og hlátur, enda bættust þá fleiri glett-
ingar við af svipuðu tagi.
Næst var lesið bréfið, sem ég hafði fengið á fundinum. 1
því stóðu stuttar kveðjur til ýmissa fundargesta. Á þeim
voru margar ólíkar rithendur, og nöfn undir hverri kveðju.
Þetta var stórmerkilegt. Knútur hafði skrifað sína kveðju
með prentletri og eintómum upphafsstöfum. Kveðja frá
aldraðri konu var rituð með smárri og fínlegri skrift. En
kveðjan til mín, sem var frá vini mínum, sem látinn var
fyrir 30 árum, var skrifuð með stórri og mjög greinilegri
skrift. Ég kannaðist mæta vel við þessa skrift. Og við sam-
anburð í Osló sýndi það sig, að um það var engum blöðum
að fletta.
Þetta var mjög ánægjulegur og beinlínis skemmtilegur
fundur. Og nú kunna einhverjir að spyrja, hvaða gagn sé að
svona fundum. Vissulega var hann merkilegur á sinn hátt
vegna þess, að hann sýndi, að þarna stóðu vitsmunaverur
að baki, sem vegna þeirra skiiyrða, sem þarna voru fyrir
hendi, gátu notað kraftinn til þess að færa sönnur á, að
þær væru þarna nálægar og gætu haft samband við okkur.
Og um svona áþreifanlega viðburði, er ekki unnt fyrir neinn,
hversu efagjarn sem hann er, að koma fram með hin venju-
legu slagorð um, að þeir séu ekkert annað en fjarhrif eða
sjálfsblekking.
Að lokum þetta. Hvernig er nú þessi Einar Nielsen, mað-
urinn, sem þegið hefur þessa sjaldgæfu hæfileika, að geta
komið á sambandi á milli hins sýniiega og ósýnilega heims?
Hann er mjög aðlaðandi maður, og iætur síður en svo á því
bera, að nokkuð sé dulrænt í fari hans. Hann er mjög blátt
áfram, glaðlegur og frjálslegur í framkomu og kann vel að
meta það, sem broslegt er og fyndið. Það kom skýrt í ljós
af þvi, sem hann sagði um þær saklausu glettur, sem okkur
höfðu verið gerðar á fundinum. En ekki þarf lengi að ræða