Morgunn - 01.06.1969, Blaðsíða 66

60
MORGUNN
Pabbi er að spila.
Eftir að maðurinn minn dó, fluttist ég til Hafnarfjarðar.
Ég átti þá von á barni, sem fæddist um haustið. Það var
drengur, og var hann iátinn heita nafni föður síns. Við
bjuggum síðan í Hafnarfirði í nokkur ár. Keypti ég mér
prjónavél og vann fyrir okkur með prjóni.
Þegar það gerðist, sem nú verður frá sagt, áttum við
heima í fremur þröngri risíbúð í húsi suður á Hamrinum.
Þess skal getið, að maðurinn minn hafði átt fiðlu og lék vel
á hana. Hafði hann fengið einhverja tilsögn, enda hafði
hann haft næmt hljómeyra og verið sönggefinn að eðlisfari.
Eftir lát hans varðveitti ég fiðluna eins og ég bezt gat. Var
hún í góðum fiðlukassa og geymdi ég hann innst undir rúm-
inu mínu.
Það, sem gerðist, var í stuttu máii á þessa ieið. Ég sat á
rúmi mínu og var að sauma saman prjónles. Fyrir aftan mig
í rúminu svaf yngri sonur minn Haildór, sem þá var á öðru
árinu. Eldri sonurinn, Óiafur, sem þá var á þriðja ári, lék sér
á gólfinu. Ró og kyrrð ríkti í litlu stofunni okkar.
Allt í einu veiti ég því athygli, að Ölafur litli er hættur að
leika sér og virðist vera að hlusta. Síðan kallar hann upp
og segir:
„Mamma, pabbi er að spila“. Svo rýkur hann á fætur og
að rúminu, skríður undir það, nær í fiðlukassann, opnar
hann, tekur fiðluna og bogann eins og væri hann alvanur að
halda á fiðlu og boga. Enda þótt hann léki ekki lag á fiðluna,
brá mér nokkuð við að sjá til barnsins, en varð þó fyrst fyrir
að bjarga fiðlunni úr höndum hans. Ég sagði, að við ættum
að geyma hana vel fyrir pabba, lét fiðluna aftur í kassann
og gekk frá henni á sínum stað.
Aldrei varð ég þess vör, að hann tæki fiðluna eftir þetta
eða sýndi nokkurn áhuga á henni, enda fór hann frá mér
skömmu seinna til foreldra minna og ólst upp hjá þeim.
Oft, hef ég síðan hugsað um þennan atburð og fundizt