Morgunn - 01.06.1969, Blaðsíða 24

18
MORGUNN
toga kristinnar kirkju að losa um þessar gömlu umbúðir,
viðurkenna það hreinskilnislega og af fullri einurð, að þær
eru aðeins tilraunir ófullkominna manna til þess að reyna að
skýra og klæða í ákveðinn búning þann mikla leyndardóm,
sem aldrei verður skýrður með fræðikenningum, heldur að-
eins fundinn í hjarta og sál sem gróandi, lifandi líf. Við
þurfum að vefja þessar umbúðir af, unz hinn lifandi kjarni
kemur í ljós, líkt og þegar brumið opnast við snertingu vors
og blómið kemur í ljós með sivaxandi fegurð og angan.
Slíks vors og slikrar birtu er ekki aðeins þörf í kirkjunni.
Þetta er hin mikla og aðkallandi nauðsyn á öllum sviðum
nútímalífsins.
Við verðum að gera okkur það ljóst, að hinar margföldu,
margbreyttu og litaglæstu umbúðir um svo að segja alla
skapaða hluti, sem hvarvetna er nú lögð svo mikil og vax-
andi áherzla á, er þegar orðin háskalegri en við almennt ger-
um okkur grein fyrir. Umbúðirnar eru teknar að rugla
margan manninn svo í ríminu, að hann hættir blátt áfram
að hafa fyrir þvi að reyna að kynna sér innihaldið. Svo
veigamikill þáttur eru umbúðirnar orðnar, ekki aðeins í
daglegri verzlun okkar og viðskiptum, heldur í öllu okkar
lífi og starfi. Menn einbiína á umbúðirnar, hætta meira og
meira að gera sér grein fyrir því, hvað raunverulega er ver-
ið að bjóða þeim, aðeins ef umbúðirnar eru nógu glæsilegar
og ginnandi. Þeir gleypa jafnvel í sig umbúðirnar sjálfar með
augum og eyrum. Ég held, að þetta stafi þó ekki fyrst og
fremst af því, að menn séu hættir að nenna að hugsa og kjósi
því heldur að láta aðra hugsa fyrir sig, af því að þetta er
þægilegra, á svipaðan hátt og það er ómaksminna og hent-
ugra að geta fengið matinn í verzlununum alveg tilreiddan
á pönnuna. Ég held að hér liggi einnig, og ekki síður, til
grundvallar meira og minna ómeðvitaður ótti við það að
þurfa að komast að raun um þá dapurlegu staðreynd, að
margt af þvi, sem við sækjumst eftir og tilheyrir tízku ald-
arfarsins, er þegar til mergjar er krufið, tómar umbúðir eða
jafnvel verra en það. Og að þess vegna kjósi margir heldur
I