Morgunn - 01.06.1993, Síða 35

MORGUNN
fortíðinni sem okkur hefur ekki tekist að upplifa til
fullnustu. Það sem við höfum ekki viljað upplifa, safnast
fyrir í líkama okkar sem spenna og tilfinningastíflur og í
huga okkar sem ómeðvitaður mótþrói gegn því sem er.
Það er þessi mótþrói gegn veruleikanum sem heldur okkur
föngnum. Allt sem við höfum bælt, afneitað og forðast
kemur undantekningarlaust aftur og aftur upp í lífi okkar
þar til við kjósum að ljúka hinni tilteknu reynslu.
Við vitum ekki hver við
raunverulega erum
Ottinn sem aðskilur okkur frá sjálfi okkar, truflar skynjun
okkar á raunveruleikanum. Enn fremur kemur hann í veg
fyrir að við komumst að því hver við erum í raun. Við
sjáum okkur sjálf í röngu ljósi. Það er þessi ranga
sjálfsvitund sem leiðir okkur afvega. Ótti er eðlilegur og
heilbrigður þegar hann verndar mig gegn lífshættulegum
kringumstæðum. En þegar ég samsama mig „fölsku sjálfi“
fer ég að vemda allt sem ég tengi við „ég“ og „mitt“. Þrá
mín eftir frelsi og hamingju, eignir mínar, skoðanir mínar,
staða mín, allt sem ég tengi mig við, verður að vemda. Þar
sem ég byggi tilveru mína á fölsku sjálfi, er mest allur ótti
minn óraunverulegur. En í mínu ómeðvitaða ástandi
virðist hann mjög raunverulegur. Þar sem við þekkjum
ekki hið sanna sjálf, skilst okkur ekki að frelsið og alsælan
sem við leitum, liggur innra með okkur. Við gerum okkur
ekki grein fyrir að við höfum meðfæddan hæfileika til að
skapa okkar eigin hamingju. I krafti takmarkana og hafta
hinnar fölsku sjálfsvitundar okkar finnst okkur að við
verðum að treysta á aðra eða ytri aðstæður til að öðlast
hamingju. Undantekningarlaust reynum við að stjórna eða
beita kænsku til að fá það sem við viljum og forðumst það
sem við viljum ekki. Við streitumst á móti, bælum,
höfnum, ásökum, höfum sektarkennd, reynum að vera
33