Morgunn - 01.06.1993, Síða 67

MORGUNN
inga og þegar hann hafði verið hjá þremur, í Ohio, Cleve-
land og New York hafði tekist að losa hann við nokkra
grunnþætti þess ótta sem hann kenndi, svo og öryggisleysi
sem átti rætur að rekja til hinna alvarlegu erfiðleika upp-
vaxtaráranna. En enginn gat skýrt, hvað þá heldur hrakið
burt hinar, yfirþyrmandi tilfinningar sektarkenndar og
sjálfshaturs eða skelfinguna sem hann upplifði alltaf með
Sharron. Hann hafði aldrei áður upplifað sambærileg
vandamál, ekki heldur með stúlkum sem hann hafði átt
kynferðisleg sambönd við áður en hann kynntist Sharron.
Það var aðeins þegar hann nálgaðist eiginkonu sína að
hann varð altekinn óskiljanlegum ótta um að hún myndi
kafna af völdum ástaratlota hans.
Michael stríddi líka við aðra tegund hræðslu. Enginn
hinna þriggja sálfræðinga gat komist að því hvers vegna
hann bar ótta í brjósti við að verða kviksettur. Þessi
skelfing greip hann öðru hverju, fyrirvaralaust og orsakaði
svitaköst og truflanir á andardrætti. Ekki fannst heldur
nein skýring á því hvers vegna hann hrökk upp við
lágróma hvísl og hljóðlátt fótatak, þegar mikill hávaði
fékk ekki raskað svefnró hans. En hin lágu hljóð fengu
hann til að þeyta ofan af sér sængurfötunum, þjóta upp í
rúminu og sitja þar stjarfur af skelfingu. Engin fékkst
heldur skýringin á hvers vegna hann óttaðist svo mjög að
missa stjórn á skapi sínu eða hvers vegna hann hafði allt
frá bamæsku upplifað hugarflugsmyndir sem fólu meðal
annars í sér morð á hvítklæddri konu. Og útbrotin sem
hann fékk aftan á upphandleggina voru líka óútskýrð.
Skyndilega fór hann að klæja. Það gat gerst hvar sem var
við hvaða aðstæður sem var, hvenær sem var. Venjulega
stóð þetta yfir í nokkrar mínútur.
Þegar hann var lítill hafði hann komið að móður sinni
nakinni fyrir fram spegil og hún þá gripið hastarlega aftan
í upphandleggina á honum, hrist hann og æpt að honum
65