Morgunn - 01.06.1993, Side 69

MORGUNN
Og svona atvikaðist það að einn kaldan febrúardag
árið 1979 sat Michael og beið eftir fyrsta tímanum sínum
hjá dr. Whitton. Michael var hreint ekki viss um hvort
hann tryði á endurholdgun. Þar til hann hlýddi á fyrir-
lesturinn sem áður var getið, hafði hann í raun ekki velt
þessum hlutum fyrir sér svo neinu næmi. Allt og sumt
sem hann vissi var að dr. Whitton fékkst stundum við
vandamál sjúklinga sinna með því að leiða þá í gegnum
dáleiðslu til „fyrri lífa”. Og Michael var tilbúinn til að
reyna hvað sem var.
Fyrsti tíminn leiddi fátt í ljós. Eftir endurteknar til-
raunir féll Michael í djúpan dásvefn á rauða leðursófanum
í skrifstofu dr. Whittons. Þegar hann var spurður um
síðasta líf sitt, muldraði hann svarið og nefndi varfæmis-
lega árið 1915. Svo hvarf hann hratt frá því, rétt eins og
hann hefði snert á glóandi járni í huga sér. Michael
vaknaði skjálfandi af dásvefninum og vissi ekkert um það
sem hann hafði séð. Þótt hann væri talinn á að falla aftur í
dásvefn, gat ekkert fengið hann til að endumýja tengslin
við þetta ártal. Allar tilraunir dr. Whittons mættu sterkum,
ómeðvituðum vörnum af hálfu sjúklingsins. Tilfinn-
ingaleg og meðferðarleg merking þessarar fyrstu leift-
urmyndar átti eftir að vera sem lokuð bók, árum saman,
jafnt fyrir lækninn sem hann sjálfan.
Varnir Michaels urðu sífellt veikari eftir því sem
meðferðartímunum fjölgaði og ein af annarri birtust
stuttar myndir úr fyrri lífum hans. Þar sem hann lá á
breiðofnu teppinu á gólfi skrifstofunnar, en það tók hann
fram yfir sófann, endurskapaði hann sjálfsvitund sína með
heilli skrúðgöngu af persónum sinna fyrri jarðvista. Hann
sá sig sem Gustavus, sænskan farandsmið, við vinnu við
kirkjur í Köln á tímum endurreisnarinnar. Einnig sem
Henri, franskan baðmullarkaupmann á sextándu öld og sá
hafði miklar áhyggjur af að Tyrkir kynnu að ráðast á skip
67