Morgunn - 01.06.1993, Qupperneq 75

MORGUNN
þess eins að ná undir sig krúnunni. „Og þú getur
ekki gifst Gyðingi” segir munkurinn hinum vœntan-
lega valdhafa. „Guð hefur bannfœrt þá; þú verður
að kx’œnast á þann hátt sem er pólitískt viðeigandi”.
Hildebrandt er hugsjónamaður en engu að síður
mjög meðvitaður um vanmátt sinn til að hrinda
hugsýnum sínum í framkvæmd. Þótt hann langi til
að sjá veröldina lúta vilja sínum,finnst honum hann
engu að síður sem vindi skekinn reyr við þessar að-
stœður. Og því er það þegar Rakel segir honum að
þau eigi von á barni, að hannfinnur sig gersamlega
yfirþyrmdan af ytri atburðum sem enn einu sinni
virðast œtla að taka stjórnina á lífi hans í sínar
hendur. Hann grunar nú einmitt það sem munkurinn
hafði cetlast til og ofboðsleg brœði nœr tökum á
honum.
Reiði Hildebrandts og vonbrigði taka á sig slíka
ógnarmynd að hann lemur Rakel harkalega í
magann og hálsbrýtur hana með stórum höndum
sínum. Því nœst lyftir hann henni með snöggum
hreyfingum yfir þykkan múrinn og fleygir henni
niður í virkisgröfina. Felmtri sleginn yfir eigin
gjörðum horfir Hildebrandt fullur vantrúar niður á
líkama konunnar sem hann elskar, þar sem hann
marar í hálfu kafi í illþefjandi síkinu innan um hvers
kyns úrgang. Hann kastar upp og staulast með
gríðarlegum andköfum frá veggnum; œtlar sér að
má atburðinn úr huga sér. I angist sinni og ákafa
kreppir hann hnefana svo fast að það blceðir úr
þeim.
Þegar hann fer aftur um síðir að blanda geði við
aðra, eftir að hafa verið sem dofinn, er hann
óþœgilega þögull og er mikið út af fyrir sig. Það er
eins og Rakel hafi aldrei verið til... Þessi bœling
73