Sjómaðurinn - 01.10.1939, Blaðsíða 11

SJÓMAÐURINN
5
'tföjlnm Qjyxk 04 kú. p.e.^.aA slápívi sÍLtviubu upp. Í^axLb lkk d ^pjatAoJís^ÖAÍ
S-IÓMAÐURINN hefur í þeim tveim heftum, sem þegar eru komin út, birt frásagnir af æfi-
kjörum nokkurra gamalla sjógarpa. Sjómaðuriun liefir gefið þeim sjálfum orðið, og frásagnirn-
ar liafa verið með þeirra eigin orðalagi. 1 frásögnum gamalla manna felst ótæmandi fróðleikur.
og sá fróðleikur er nauðsynlegur i uppeldi hinnar yngri kynslóðar, því svo bezt kann liún að
nieta þær framfarir, sem orðið liafa á öllum sviðum með þjóð vorri, að bún læri að þekkja þær
aðstæður, sem feður bennar og mæður urðu að búa við í sinni lífsbarátlu. Einbver mesta bætta,
sem verður á vegi liverrar þjóðar er sú, að unga kynslóðin slitni alveg úr sambandi við fortið-
ina og læri alls ekki að þekkja liana. Það er t. d. mikils virði, að binir yngri sjómenn gleymi
því aldrei, bve öfluglega varð að berjasl fyrir umbótum á kjörum sjómannastéttarinnar, áður
en þær fengust. Þarf ekki að rekja það frekar hér.
Frásagnir hinna gömlu sjógarpa bér í Sjómanninum liafa náð miklum vinsældum og Sjó-
maðurinn mun því halda þeim áfram, eftir því þvi sem tækifæri gefst.
Seglasaumarinn í Grófinni.
* titlum kaldranalegum skúr, sem eiginlega
lieitir ekki neitt, en er í Grófinni, þar sem áð-
ur var bátauppsátur reykvískra sjómanna, situr
núna dags daglega tæplega sextugur sjógarpur
og saumar segl og tjöld, það er að segja, þegar
bann getur klófest efni i þessa nauðsynlegu
bluti. Skúrinn lians er þarna í dálitlu skjóli af
verzlunarhúsi Björns beitins Ivrisljánssonar og
liins volduga nýja Hafnarhúss, sem raunveru-
lega setur allan svip á bafnarbakkann í Reykja-
vík.
Þessi sjógarpur er Jón Magnússon, sem eitt
sinn var einn af dugmestu kútteraskipstjórum
landsins og sigldi á kútterum alla kútteraöldina.
Sjómaðurinn beimsótti Jón Magnússon einn dag-
inn og bað hann að segja sér frá ýmsum atrið-
um úr baráttu lians við Ægi.
„Ég lield að það þýði ekki neitt,“ segir Jón
og hleypir loðnum brúnunum, „þó að ég vildi
segja þér frá einhverju, þá held ég, að menn
segðu að það væri alt lýgi — og ég vildi ekki
þurfa að vera mikið á ferli bér i Reykjavik eft-
ir að flestir væru orðnir sannfærðir uin, að ég
væri lygari."
Reykjavíkurhöfn fyr og nú.
-— Þér finnst þá munurinn vera orðinn mik-
ill á siglingunum?
„Já, mér finnst það satt að segja — og þó er
vont veður alltaf vont veður og sjór alltaf sjór.
En veðuráttan er orðin ólik því, sem liún var
Jón Magnússon
skipstjóri.
og útbúnaður skipanna alll annar. Öryggið er
orðið margfalt meira. Maður þarf til dæmis ekki
annað en að sjá böfnina bér í Reykjavik og
rifja svo upp fyrir sér aðstöðu okkar á kútter-
unum, þegar engin böfn var. Það er ólíku sam-
an að jafna.“
— Já, segðu mér svolítið frá þeim mismun.
„Þegar böfnin kom gjörbreyttist raunverulega
öll aðstaða til síglinga liér, eins og menn geta
annars sagt sér sjálfir. Það var til dæmis æði
oft, að maður varð að liggja inni í Sundum, eða
bérna fyrir utan, svo dögum skipti, án þess að
geta haft nokkurt samband við land. En þetta
var náttúrlega ekki svo slæmt, ef nægur forði
var. En oft kom maður úr túr, svo að segja uþþi-
skroppa af mat og jafnvel vatni, og ])ú varð