Sjómaðurinn - 01.10.1939, Blaðsíða 36

30
SJÓMAÐURINN
kominn um borð í eitthvert illfrægasta seglskipið,
sem lá á höfninni í Frisco. Það var „Novascotia
fullskipið“ „Queens County“. Yfirmennirnir á
þessu illfræga skipi liöfðu alt af verið ráðnir eftir
því, livaða liæfileika þeir liöfðu sýnt í slagsmál-
um. Aðrir hæfileikar réðu minna. Sjómannalögin
í Nova Scotia voru svo algerlega samin fyrir yfir-
mennina, og sérstaklega fyrir skipstjórana, að það
yoru e’ngai- takmarkanir fyrir því, livað þeir raun-
verulega gátu leyft sér gagnvart skipshöfninni.
Það har alls ekki sjaldan við, að maður, sem hafði
gert einhvern uppsteit, hvarf, að honum væri að
eins dýpt í liafið og tíkki dreginn upp aftur, fyr
en hann var dauður. Og í daghók skipsins var að
eins skráð klausa um það, að viðkomandi liefði
orðið fyrir „slysi“. Svo var ekki meira fengist um
það.
„En nú skulum við snúa okkur aftur að „Sliarky
Jones“. Dag nokkurn sagði liaim drengjunum sín.
um frá því, að þann dag væri afmælisdagur hans,
og að hann ætlaði því að halda svolitla veislu. All-
ir hinir ungu ge’stir hans þökkuðu honum af
hrærðum huga og lofuðu að koma til veislunnar
ódrukknir og í bestu görmunum, sem þeir ættu.
Og veislan var haldin eftir öllum kúnstarinnar
reglum. Margir héldu ræður lil heiðui's afmælis-
harninu, og á það var horið lofi, svo miklu, að
annað eins hafði varla heyrst. Undirskriftaskjöl
voru látin ganga á milli gtístanna, þar sem
„Sharky-Jones“ var ávarpaður eins og einhver dá-
samlegasti maðurinn, sem sjómennirnir ungu
liöfðu kynst og mundu kynnasl. Þegar þetta ávarp
hafði verið le'sið upp af mikilli tilfinningu, var
skál afmælisharnsins drukkin í freyðand kampa-
vín — og svo heltist nóttin skyndilega yfir hina
ungu sjófarendur, níðdimm nótt meðvitundar-
leysisins.
En meðvitundin kom aftur — og það var þung
stigvélatá, sem hafði vakið þá af svefninum. Þessi
miskunnarlausa tá gekk í síðurnar, í bakhlutann,
í höfuðið, livar sem liægt var best að koma henni
að. Og sparkinu fylgdu nokkur fullkomin „Nova
Scotiahögg". Aldrei hafði ungi maðurinn vaknað
með öðrum tíins andfælum. Hann leit í kringum
sig og komst að raun um, að hann var kominn
um horð í stórt seglskip ■— og svo staðnæmdust
augu hans við björgunarhring og á honum stóð
hið kunna og hataða nafn: „Queens County“.
Hann lá á stórlúgunni og kringum hann láu liinir
veislugestimir. Geysistór rauðhærður náungi liróp-
aði upp nöfn „gestanna“, þetta var annar stýri-
maður. í hvert sinn, sem einhvtír svaraði, var hon-
um vísað til annars rauðhærðs náunga, sem var
enn stærri en liinn, sem liafði fengið skipun um
að „rífa af þeim slenið“ áður en þeir væru kall-
aðir til starfa. Þtígar annar stýrimaður liafði geng-
ið úr skugga um það, að liægt væri að sýna þá á
almannafæri, voru þeir leiddir fyrir skipstjórann
á dekkinu. Andlitið á þessum manni var líkast
því, að það væri úr granít. Hann las upp „samn-
inginn“. Aðalatriði lians var það, að þeir hefðu
skuldhundið sig til, hver og einn, að horga þriggja
mánaða hýru lil gestgjafa síns fyrir það, að hann
liefði ráðið þá á svo frægt skip. Þá liöfðu þeir einn-
ig skrifað undir það að sigla á skipinu frá Frisco
til Filadtílphia. Þegar einn mótmælti, sagði skip-
stjórinn: „Hvað heitir þú“, og þegar liann fékk
að vita það, kallaði hann manninn til sín, sýndi
honum undirskriftina og sagði: „Þekkirðu ekki
þína eigin skrift, asni?“ Maðurinn rak upp stór
augu, en gat ekkert sagl. En skipstjórinn hélt á-
fram: „Jæja, eg hefi undirskriftir ykkar allra og
þið hljótið að vita livað þið sjálfir gerið. Stýri-
mennirnir og hátsmaðurinn munu ktínna ykkur
siði og athafnir hér um borð svo að þið gleymið
þeim ekki, anuað hefi eg ekki við ykkur að tala
fyi'st um sinn, farið“.
Það kom í ljós, að ávarpið, sem þeir liöfðu skrif-
að undir, var dulbúinn ráðningarsanmingur, enda
höfðu þcir verið látnir skrifa undir ávarpið live'r
i sínu lagi, og þannig, að eitt eintak var handa
hverjum. „Sharky Jones“ liafði lil viðbólar tekið
öll föt þeirra, þau var hann vanur að selja öðrum
sjómönnum og peningunum var skift á milli hans
og þefara lians. Nú urðu þtíssir vesalingar að kaupa
föt hjá skipstjóranum og liann hafði svokallað
„sjóverð“, en það var að minsta lcosti 100% hærra
en verðið í verslununum í landi.
Þetta helvili rann þó loks á enda, en það .var
ekki fyr en tíftir 7 óralanga mánuði. Þegar þeir
voru afmunstraðir átti enginn þeirra meira inni
en eins mánaðar hýru og sumir ekki einu sinni
eitt einasla sent. Skipstjórinn var, ]>egar hann var
að gera upp, með lagasyrpuna við hendina, og
altaf var hann að draga frá hýrunni. Sjálfur ákvað
liann skilyrðin: Einn liafði verið alófær háseli,
annar liafði verið næstum ófær, þriðji hálfófær
o. s. frv. og samkvæmt lögunum gat svo skipstjór-
inn dregið frá laununum. Sumir fengu mikinn
frádrátt fyrir le'gudaga, en þá legudaga höfðu þeir
aflað sér i viðskiftum við hina höggvísu og spark-
lipru stýrimenn eða hátsmann.
Framh. í næsta blaSi.