Sjómaðurinn - 01.10.1939, Blaðsíða 22

16
S JÓMAÐURINN
orla. Varð ýmsum starsýnt á liana og stungu
menn saman nefjum um að þarna væri komið skip
„Jensens viðvanings“. Áfram var lialdið fram hjá
skonnortunni, en er farið var fram lijá henni veif-
aði maður sem var efst i einu mastrinu í ákafa
og þóttust ýmsir kenna þar Jensen viðvaning. Var
mörgum i huga „Lykke paa Rejsen“, en enginn
þorði neitt að segja hátt, því sá „fyrsti“ var i ess-
inu sínu eins og venjulega þegar lagl var úr liöfn.
Var nú siglt yfir Hamton Roads og lagt út á
hið víða haf og ferðinni heitið til Danmerkur með
kornfarminn. Skipstjóri skipaði svo fyrir að sigla
skyldi stórsirkilstefnu yfir liafið, en það er stysla
leið milli heimsálfanna. Stýrimenn töldu öJl vand-
kvæði á að gera það strax vegna þess að stefnurn-
ar lægju svo nálægt landi í fyrstu, að krækja yrði
er norðar drægi, og svo ennfremur vegna þess,
að nú var sá tími kominn, að isinn liafði færsl
það langl suður á bóginn, að liætt var við að lenda
í honum á Newfoundlandsbönkunum. Var um
þetta þæft um sinn og vilnað til umsagnar
Brownsalmanaks um þessi efni. En alt kom fyrir
ekki. Skipstjóri sat við sinn keip og sett var stór-
sirkilsfefnan, með Hamton Roads sem affarastað
og Enslca Kanalinn sem aðkomuslað, því taka átti
kol i Dartmouth á Englandi. Sagði nú litið af ferð-
um uns eygð var litil eyja, sem að eins örlaði á
up]) úr sjónum. Það var Sable Island. Er vafasamt
að nokkur veitti henni athygli, ef ekki væru þar
tveir stórir vitar og svo ennfremur hversu illræmd
Iiún er vegna skipsstranda. Reyndist það rétt að
lieygja varð úr lcið vegna eyjunnar, en það kom
ekki að sök.
Eyjan hvarf fljótt sjónum, og áfram miðaði til
Newfoundlandshankanna. Gamli Loki synti þetla
áfram eins og burðarklár og bar kornbagga sina
möglunarlaust, lítið órandi frekar en klárana
stundum, lil móts við livað farið var. Enn þá einu
sinni var komið að máli við skipstjóra, um að ó-
hyggilegt væri að sigla svo langt norður eftir sem
stórsirkilstefnan har, vegna íshættunnar. En skip-
stjóri sat áfram við sinn keip og liélt að ísinn gæti
ekki verið svo þvkkur að ekki væri liægt að sigla
í gegnum hann. Og þar við sat, áfram var haldið
eftir fyrirmælum hans.
Fátt bar til tíðinda og ekkert var að sjá nema
máfa á stöku stað, og þóttu þeir liinir bestu gestir,
svo sem hvarvetna þar sem leið sjómanna liggur.
Þeir eru æði oft eina tilbreytingin frá binu mikla
Iiafi og víða geim, þar sem augað eygir ekki ann-
að en himinn og haf. Það var á lönguvaktinni dag
nokkurn, að gamli Loki vaggaði sér i góðviðrinu,
að eins var tekið að kóhia og þvi ekki um að vill-
ast að isinn var ekki langt undan. Þess þurfti lield-
ur ekki lengi að hiða, þvi um kl. G siðd. sást lil
isbreiðu framundan. 2. stýrimaður hafði vakl og
gerði skipstjóra þegar aðvart. Hann lét það ekki
a sig fá og kvað það ekki mundu vera neitt að
ráði. Áfram þokaðist Loki gamli og nær ísbreið-
unni, en elcki kom skipstjórinn, var nú krækt fyrir
breiðuna og skipstjóri enn á ný látinn vita að al-
staðar væri ís livar sem augað eygði. Sendi hann
þau hoð aftur að krækja fyrir breiðurnar meðan
liægt væri. Svamlaði nú Lold til hægri og vinstri,
en það kom að því, að hvergi sást vök, en skip-
stjóri lét sér fiátt um íinnast og kom hvergi. Þeg-
ar ekki var lengur unt að krækja fyrir isinn sló
2. stýrimaður á stopp og er sýnt var að Loki mundi
renna á isinn var slegið á fulla ferð aftur á hak
og stöðvaði skipið rétt áður en að ísskörinni kom.
Þegar þetta liafði gers t kom skipstjóri upp á
stjórnpall og bölvaði i sífellu, þvi livei-gi sá á dökk-
an díl framundan eða til hliðar og þvi sýnt, að
eilt af tvennu var að gera, að snúa aftur eða halda
inn i ísinn.
Fæstum á skipinu datt annað í hug, en að snú-
ið yrði aftur, sérstaklega þegar þcss var gætt að
Loki gamli var enginn unglingur, þar sem hann
var kominn á ferlugsaldur. Þá var það og á vit-
und manna, að ekki þótti ráðlegt að viðberja hann
nema með varúð og því pensillinn notaður meira
en riðhamarinn um horð á honum; og bá sjald-
an að sá síðari var notaður duttu ólukkans göt á
Loka sem vélstjórarnir áttu fult i fangi með að
bæta.
Langa vaktin var á enda er legið var við ís-
röndina. — Kaldann gustinn lagði frá ísnum alla
leið inn í íbúðir skipverja. JÞegar sesl var að snæð-
ingi brunaði Loki gamli inn í ísinn að fyrirlagi
skipstjóra og fór nú að kárna gamanið, þvi und-
irtók i skipinu er það þröngvaði sér í gegnum
isinn. Það leið á kvöldvaktina, en fæstum var
svefnsamt. ísinn þyknaði stöðugt eftir því sem
lengra kom, og skipið skalf og nötraði af áreynsl-
unni.
Um miðnætti eða rétl í byrjun „hundsins“,
lcom í Ijós að skipið var orðið lekt að framan. Yar
þá loks snúið við og haldið svipaða leið lil baka,
því nú var skipstjóra orðið það ljóst, að ekki var
jafn auðvelt að komast i gegnum Grænlandsísinn
og hann hélt og það þrátt fyrir það þó hann hefði
farið alla þessa löngu leið, suður á Newfound-
landsbanka. Er út úr ísnum konl, var hafist lianda
Framh. á bls. 21..