Sjómaðurinn - 01.10.1939, Page 17

SJÓMAÐURINN
11
inni. Þessu gócSa skipi sínu réri Torfi á G.jögri
þriðja dag páska, sem var þann 13. apríl 1843. Á
skipinu voru váldir hásetar, því að allir vildu róa
með Torfa. Þe'nnan dag réru allir Gjögrarar. Dag-
ana áður hafði verið Iivasl þykkviðri, en um nótt-
ina létti til með norðan veðri og var því heiðríkt,
en nokkuð brim. Þegar siðustn skipin voru róin,
gekk útsynningsblika yfir þvert loftið og hvesti
svo talsvert á suðvestan með kafaldi, en bá var
rakið leiði frá Rifskerjum til hiiða. Svo dimt varð
af kafaldinu, að ekki sásl til lands þegar komið
var á grunnið.
Stærstu skipin, eða áttæringarnir, sigldu samt
þangað lil komið var 5 vikur undan landi, og lögð-
nst þar við stjóra. Veðrið harðnaði altaf, svo að
rok var i fjörðum og með fjöllum svo að vaðina
eða færin var ekki liægt að hemja í sjó, enda bann-
aði þá Torfi mönnum sínum, að veta að reyna að
renna færi og sagði, að það væri ekki til annars
en að væla sig, ef eitthvað kynni að konia á. —
Svo létti kafaldinu og var veðrið ]>á fullharðnað,
en það hélst frá þriðjudagskvöldi til fimtudags-
morguns. - Þá hægði og gerði logn að mestu, og
þann dag var fiskað.
Á fimtudagskvöldið þyknaði aftur í lofti og
snerist vindur til austurs, og dimdi mjög til hafs-
ins. Þá sagði Torfi við háseta sina, að nú væru
tveir kostir, annaðhvort að sigla upp um nóttina
og e’iea undir hversu það tækist, eða liggja af lág-
nættið og vita hvort ekki lygndi með morgnin-
um, og það kvað liann sér vera næst skapi, þó að
sér þæfti það meiri mannaníðsla, einkum ef hann
bvesti affur upn á vestan. — Hésetarnir sögðu, að
hann skvldi ekki, þeirra vegna, hlífast við að liggja
og kváðust veíra reiðnhúnir að taka hverju, sem
að höndum bæri. — Var svo það ráð tekið, að
liggia um nóttina.
Nú fór alt í einu að rigna og svo rak á aust-
norðan rok með stórsjó og bleytu-kafaldi, svo að
varla grilti út fyrir borðstokkinn á ,,Skrauta“ og
þannig lágu þeir alla nóttina. Torfi Iiafði kompás
með sér og á föstudagsmorguninn, þegar svo bjart
var orðið. að hann gat séð á kompásinn, lét hann
levsa og taka til sec?la. Þegar þeir svo voru farnir
að sigla, gekk vöðrið smámsaman lil útnorðurs og
livesti svo mikið, að lækka varð seglið, sem ]íó
var ekki nema 6 álna, eða 4 stikna hátt. — Það
skreið vel og vissu þeir ekki fyrri til, en þeir voru
komnir á skipaleiðina upp með Rifskerjum, en
bá er ekki lengra en stuttur stekkiarveggur inn á
Gjögur, sem er þar inn með landinu fil útnorð-
Urs. — *
Þegar þarna var komið, skall á, eins og liendi
væri veifað, norðan blindbylur með svo miklum
ofsa, að fáir mundu annað eins af þeirri átt þar
nyrðra. Torfi lét þá fella seglið í skyndi og taka til
ára, en ekkert dugði, meira rak en gekk áfram.
Þá lét hann varpa akkeri, en það var dreki með
4 álmum, og þegar það var komið í botn, reynd-
ist dýpið. Síðan var mastrið felt og bundið ásamt
öðrum farvið, svo að hann tæki ekki út. Þá lét
Torfi kasta lit færi með vaðsteini, til þess að vita
hvert ræki og kom þá í ljós, að skipið rak eins og
það væri laust. Var þá ge'fið út á legustrengnum
þangað til 100 faðmar voru úti og rak þó enn
nokkra stund þangað til festist á 10 faðma dýpi.
Þannig lágu. þeir til miðaftans. — Þá rofaði svo
til, að sást til lands og hafði þá rekið viku sjávar
og voru þeir nú komnir fram undan fjalli því,
er Byrgisvíkurfjall heitir. — Þarna var hvergi ó-
hætt fyrir blindskerjum og grilti nú stundum í
fjallið, en annað veifið sá ekki lit fyrir borðstokk-
inn. —-
Ilásetarnir vildu nú leysa og hleypa inn með
landinu, en þá sagði Torfi, að að visu væri þar
ekki góð vist, en afar hættulegt væri þó að leysa,
þar sem myrkur og ofsaveður væri og eintómar
grynningar fyrir. Svo spurði hann hásetana um,
hvort þeir væru ákveðnir í ])vi, að taka öllu sem
að höndum bæri, því að þá skyldi þegar leysa og
taka til segla. —• Þeir sögðust albúnir og var drek-
inn því dreginn. Þá dimdi alí í einu, svo að kaf-
aldið liafði aldrei svartara verið og var þá beitt
frá landi éit i mestu óvissu, en eftir stutta stund
braut boða lieggja megin við framstafn skipsins.
Maður var Iiafður i stafni til aðgæslu og sá hann
boðann og kallaði, en veðragnýr og brimöskur
var svo mikið, að köll hans heyrðust ekki úr stafni
aftur í skut.
Torfi sigldi því beint í gegnum boðann og foss-
aði sjórinn inn á bæði borð, en engin tiltök voru
að vikja þar sem brim og boðar risu i öllum átt-
um. — Þessa leið hafði Torfi siglt með seglskaut-
inu einu og kom nú snöggvast grunnsævi, en þá
voru svo miklar grynningar og brot framundan,
að alstaðar Iivílfyssaði og var því engin lífsvon
að sigla i gegnum það. Torfi lét því aftur varpa
drekanum og varð þegar fast á 15 faðma dýpi.
Frost hafði verið allan daginn, en nú herti það
svo, að alt sýldi. Þá tók Torfi það ráð, að breiða
seglið vfir þófturnar og liöfðu mennirnir skjól
undir því um nóttina svo að þá kæli síður til
dauða. — Þegar svo skipið fór að klaka að utan