Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Blaðsíða 15

að gera, næst þegar þér komið, er að
undirrita skjalið."
„Það gæti ég að vísu gert,“ sagði Al-
bert hikandi. „En hvernig gæti ég vitað,
hvað ég er að skrifa undir?“
„Ég býst við að þér séuð læs,“ sagði
bankastjórinn vingjarnlega.
Foreman brosti uppgerðarbrosi.
„Það er nefnilega það, ég er ekki læs.
Ég veit að það hljómar undarlega, en
þar liggur hundurinn grafinn. Ég kann
hvorki að lesa né skrifa, aðeins nafnið
mitt, en það lærði ég, þegar ég lagði út
í viðskiptalífið."
Bankastjórinn varð svo undrandi að
hann spratt á fætur.
„Þetta er það furðulegasta, sem ég hef
nokkru sinni heyrt.“
„Þannig er það nú samt. Mér gafst
aldrei tækifæri til þess • fyrr en svo
seint og þá hafði ég einhvern veginn
ekki áhuga á því. Ég var of þrár.“
Bankastjórinn glápti á hann eins og
hann væri fornsöguleg ófreskja.
„Og ætlið þér að segja mér að þér
hafið komið upp þessum stórkostlegu
fyrirtækjum og lagt fyrir þrjátíu þús-
und pund, án þess að kunna að lesa og
skrifa. Hamingjan góða! Hvað hefði orð-
ið úr yður ef þér hefðuð kunnað það?“
„Það get ég sagt yður,“ svaraði Albert
Edward brosandi. „Ég myndi vísa fólki
til sætis í St. Péturskirkjunni við Ne-
ille Square.“ G. G. þýddi.
Enskt blað tilkynnti andlát prests nokkurs
með þessum orðum:
„Séra K. yfirgaf þenna táradal og fór til
himna í morgun."
Seint um kvöldið barst ritstjóranum for-
gangshraðskeyti svohljóðandi:
„Séra K. ókominn ennþá. Er orðinn mjög
kvíðandi um hann. — Sankti Pétur.“
Njálssaga í útvarpinu
Ríkisútvarpið hefur nú aftur tekið
upp þann sið, að láta lesa úr íslenzkum
fornsögum og hefur Njála orðið fyrir
valinu á þessum vetri. Njála var lesin
í útvarpinu fyrir tíu árum, en lestur
hennar verður vafalaust jafn kærkom-
inn hlustendum að þessu sinni fyrir því,
og ber einkum tvennt til, vinsældir þessa
íslenzka öndvegisskáldverks og framúr-
skarandi flutningur prófessors Einars
Ól. Sveinssonar. En skýringar hans á
efni og orðalagi íslenzku fornsagnanna
hafa áreiðanlega orðið hlustendum mik-
ilsvirði til skilningsauka á þessum bók-
menntaafrekum forfeðra vorra.
Væri óskandi að unga kynslóðin í
landinu notaði nú tækifærið og fylgdist
með lestri prófessors Einars Ól. Sveins-
sonar í útvarpinu í vetur, en eldra fólk-
ið sem þekkir Njálssögu mun áreiðan-
lega ekki setja sig úr færi um að njóta
töfra hennar eitt sinn enn.
Jarðarför Meiers kaupmanns var nýafstaðin.
Nánasti vinur hins látna, Muller að nafni, kom
inn á veitingahús dapur mjög í bragði.
„Hvað er að yður, Múller, þér eruð náfölur og
titrandi?" spurðu kunningjarnir samúðarfullir.
„Það er hræðilegt .... næstum því óbærilegt,
hver örlög Meier sálugi hlaut,“ stundi Múller
upp.
„Nú, hvað kom fyrir? Segið okkur það!“
„Honum hefur verið fleygt niður í fjölda-
gröf.“
„Það kemur ekki til mála.“
„Jú, ég veit það fyrir víst! .... Það standa
þessi orð á legsteininum:
Hér hvílir
Ignaz Meier.
Með honum var til grafar borinn heiðarlegur
kaupmaður, sem ekki mátti vamm sitt vita.“
ÚTVARPSTÍÐINDI
15