Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Blaðsíða 25

Svo voru meiri stunur og blástrar og
mæða, unz röddin tók aftur til máls og
sagði:
„Áttu eldspýtu, vinur?“
Eldspýtan lýsti upp andlitið á honum
meðan hann kveikti í stubbnum, en ég
kannaðist ekkert við hann, enda varð
hann að halda eldspýtunni svo nærri
andlitinu, vegna þess hve stubburinn
var stuttur, að skuggarnir gerðu það af-
káralegt eins og grímu, og mundi ég
því sennilega ekkert hafa kannazt við
hann, þó ég hefði þekkt hann.
Hann sogaði að sér reykinn, stundi
enn og sagði:
„Strákarnir voru svo góðir leyfa xiér
að liggja hérna í nótt.“
„Hvaða strákar?“ spurði ég.
Hann þagnaði aftur og stundi svo-
lítið meira og sagði svo:
„Hvaða bátur er þetta annars?“
„Guðmundur Þorlákur,“ sagði ég.
„Æ, það hefur kannski verið ein-
hver annar bátur,“ sagði hann og stundi
enn.
Svo var hann búinn með stubbinn og
sagði:
„Þú segir það, vinur.“ En ég hafði
ekki sagt neitt.
Ég heyrði að hann tók tappa úr flösku-
„Það er ljótan,“ sagði hann, „fyrir
einhleypan mann að lenda á fylliríi í
þessum bæ og vera húsnæðislaus.“
Ég kvaðst ekki rengja hann um það.
Og þó væri eflaust verra fyrir fjöl-
skyldumann að lenda í húsnæðisleysi í
þessum bæ — og vera ódrukkinn.
„Þú segir það, vinur,“ sagði hann.
Því næst var eins og hann héldi niðri
í sér andanum nokkur augnablik, og á
eftir kom löng stuna. Þá sagði maðurinn:
„Já, það er ljótan. Og ekki gott að
segja hvernig þetta endar.“
En mér var farið að þykja nóg um
alla þessa sjálfsvorkunn, og ég hvatti
manninn til að herða upp hugann, enda
væru margir verr settir en hann; auk
þess sem ég hefði ekki heyrt betur en
að hann ætti afrétting, og að eiga af-
rétting, væri það nú ekki eiginlega eins
og að eiga íbúð?
„Þessi óvera gat nú varla heitið því
nafni,“ sagði hann, „svolítill so'pi, ekki
einu sinni gúlsopi.“
„0-jæja,“ sagði ég, „að eiga einn lítinn
afrétting, er það nú samt ekki svona
eins og að eiga að minnsta kosti smá-
íbúð?“
„Þú ert gamansamur, vinur,“ sagði
hann og lagði frá sér flöskuna svo hún
heyrðist velta eftir lúkarsgólfinu.
Og eftir að hann var nú orðinn
brennivínslaus 1 viðbót við að vera
húsnæðislaus, þá stundi hann, blés og
andvarpaði ennþá meira en nokkru
sinni fyrr. Því næst sagði hann:
„Mér var að detta í hug hvort það færi
nú ekki að gerast eitthvað stórt hjá
þeim þarna á þinginu..“
En í sömu svifum var aðalvélin sett
í gang, og ég sagði að nú færi báturinn
að fara og lét manninn ganga á undan
mér upp stigann úr lúkarnum, og síðan
klöngraðist hann stynjandi yfir bátana
tvo upp á bryggjuna og hvarf í myrkrið
milli verbúðanna. Ég hafði aldrei feng-
ið tækifæri til að sjá alminlega framan
í hann, né heldur fékk ég nokkurn tím-
ann að vita, í hvaða málum honum hafði
dottið í hug það færi að gerast eitthvað
stórt hjá þeim þarna á þinginu, hvort
heldur það var í áfengismálunum — eða
húsnæðismálunum.
ÚTVARPSTÍÐINDI
25