Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Blaðsíða 35

Nasreddin varð ergilegur á svipinn:
„Ég lenti í deilu við kellu mína. Hún
sparkaði í frakkann minn, svo hann
valt niður stigann- með miklum skruðn-
ingum.“
„Ekki getur nú orðið mikill hávaði
af því að einn frakki velti niður stiga?“
„Þú ert heimskingi, góði,“ svaraði Nas-
reddin, „ég var sjálfur í frakkanum.“
5-
Eitt sinn, er Nasreddin var að pré-
dika, hóf hann ræðu sína með þessum
orðum: „Vitið þér, kristnu systkini,
hvaða boðskap ég ætla að flytja ykkur?“
„Það vitum við ekki,“ anzaði söfnuð-
urinn.
„Þá er tilgangslaust að flytja ykkur
hann,“ sagði Nasreddin og yfirgaf ræðu-
stólinn.
í annað sinn hóf Nasreddin prédikun
sína á sama hátt. „Já, við vitum það,“
var svar safnaðararins í þetta skiptið.
„Nú jæja, úr því að þið vitið það,“
sagði Nasreddin, „þá get ég sparað mér
að fara að segja ykkur það aftur,“ og
hvarf síðan á brott. Söfnuðurinn skaut
á fundi og kom sér saman um svar í
næsta skiptið. Þegar Nasreddin hóf í
þriðja skiptið prédikun sína á sömu
spurningunni, sögðu sumir safnaðar-
menn: „Já, við vitum þaðj“ en aðrir
hrópuðu: „Nei, það vitum við ekki!“
En Nasreddin lét í engu fipast: „Af-
bragð! Þeir, meðal yðar, sem vitið það,
skuluð segja það hinum, sem vita það
ekki.“
6.
Einhverjum náunga datt í hug að'
reita Nasreddin til reiði, og sagði: „Kon-
an þín er búin að missa vitglóruna.11
Nasreddin varð hugsi.
„Hvað ertu að hugsa?“ spurði gárung-
inn.
„Hvernig getur konan mín misst vit-
glóruna, þar sem mér er ókunnugt um
að hún hafi nokkurntíma haft hana?“
var svar spekingsins.
7-
Einu sinni er Nasreddin fór í baðhús,
fengu baðverðirnir honum óhrein hand-
klæði og sýndu honum heldur litla virð-
ingu. Þegar Nasreddin hafði baðað sig
og yfirgaf baðhúsið, fékk hann vörðun-
um tíu skildinga í þjónustugjald, en
slíkt var mjög höfðingleg greiðsla.
í næsta sinn er hann kom til baðhúss-
ins vissu verðirnir varla á hvern hátt
þeir gætu sýnt honum nægilega virð-
ingu og stimamýkt. Þeir réttu honum
beztu handklæðin og smurðu hann ilm-
andi olíum.
En í þetta skiptið rétti Nasreddin
þeim aðeins einn skilding í þjónustu-
gjald.
Baðverðirnir urðu bæði vonsviknir og
„Sjáið þið nú til,“ sagði þá Nasreddin.
„Þessi e-i-n-i skildingur er greiðsla fyr-
ir þjónustu ykkar síðast; tíu skilding-
arnir, sem þið fenguð þá, voru hinsvegar
greiðsla fyrir þjónustu ykkar núna.“
8.
Einn nemandi hins fróða Nasreddins
lagði einu sinni fyrir hann þessa spurn-
ingu: „Hversu lengi halda menn áfram
að fæðast og deyja?“
Nasreddin svaraði án umhugsunar:
„Þangað til Himnaríki og Helvíti rúma
ekki fleiri.“
ÚTVARPSTÍÐINDX
35