Útvarpstíðindi - 01.11.1953, Blaðsíða 3

TVÖ KVÆÐI
eftir
Kristján Einarsson jrá Djúpalœk.
Kristján Einarsson frá Djúpalæk
Þjóðsögn um konu
Hún lék þar ung, sem fjallið útsýn fól,
við fjarðarbotnsins sand,
og vetrarbrimið villtan einsöng hóf,
og velti á land.
Við þennan fjörð hún fátœk allt sitt líf
hjá fólki sínu undi.
En oft var ,gáð til fjalls, að mannaferð,
og förum báts á sundi.
Um tvítugt var hún eldur brum og bros,
sem bylgia kvik og glæst.
Og ungmey hver á yndislegan draum,
sem alltaf getur rœtzt.
Og guðað hljótt á glugga hennar var
eitt góukvöld um lestur.
í lampans skini loks á gólfi stóð,-
hinn lengi þráði gestur.
Og örlögstjarnan skein um skamma
stund
í skini því var glaðst.
í heitri þögn var mœtzt um myrka nótt
í morgunsárið kvaðst-
Og aldrei fyrr né framar blóðið söng
svo fagnaðsléttum hljómi.
Og aldrei fyrr var opnuð króna nein,
að anganfylltra blómi.
Vér eigum sjaldan margra vega völ
á vorri ferð um heim.
Og mörgum verður grafargatan löng
þó gengin sé af tveim.
Vér erum flest of sterk á œsku stund,
of stolt til þess að kvarta.
En heyja eitt sitt œvilanga stríð
er ofraun mörgu hjarta.
Ö, guð, var stundum kjökrað seint um
kvöld
í koddann, sárt og heitt:
Ó, lát mig gleyma gesti hjarta míns.
Hví gerist aldrei neitt?
En hægt rann tímans lind sinn langa veg,
án lausnarorðs að hugga.
Það fölnar allt, sem- festir rót-við sarvd,
í fjallsins kalda skugga.
ÚTVARPSTÍÐINDI
3