Lindin - 01.01.1929, Blaðsíða 14

12
L I N D I N
in flestum léttari en áður var, og lífsþægindin meiri.
— Það er ef til vill ekki alveg ranglega að orði komist,
þó sagt sé, að vegna allra þessara framfara, finnist
mörgum mönnum þeir vera sjálfum sér nógir, miklu
fremur en áður var. Menn svífa ekki eins í ótta og ó-
vissu um alla sína afkomu. Og ný þekking hefur gert
bjart víða, þar sem áður var myrkri hulið.
f öllum þessum straumhvörfum hefur afstaða þjóð-
arinnar til kristindóms og kirkju breyzt nokkuð mik-
ið. Það hefur tognað mikið á þeim böndum, sem áður
bundu kirkjuna og þjóðina svo fast saman. Og kirkjan
er þjóðinni tæplega það, sem hún áður var. Um þetta
væri ekkert að sakast, ef kristindómurinn væri búinn
að ljúka sínu hlutverki. Þá hyrfi hann eins og merki-
legur liður í andlegum þróunarferli mannkynsins. Þá
væri hann sérkennilegt og þýðingarmikið fyrirbrigði,
sem á sínum tíma hefði gert gagn, en nú væri úrelt.
Þetta er nú einmitt rökfærsla þeirrar efnishyggju
sem tækni og aukin efnisleg þekking hafa fætt af sér.
Um leið og þekking á efnisheiminum margfaldaðist,
var eins og hin andlega útsýn og von þrengdist, eða
hyrfi á bak við, og mönnum gleymdist það, að á bak
við alt stæði æðri veruleiki og æðra markmið.
En fjöldi manna finnur það, — og sífelt betur og
betur — að þótt vísindi, aukin vellíðan, almenn þekk-
ing og verklegar framfarir sé alt gott, þá fullnægir
þetta ekki mannssálinni, og er ekki einhlýtt til heil-
brigðs þroska þjóðlífsins. Og þeim virðist málafærsla
efnishyggjunnar eigi aðeins vera grunnfærin, heldur
líka mjög villandi.
Fjöldi manna finnur það, að kirkjunnar bíða enn
þá mikil hlutverk meðal þjóðarinnar, hlutverk, sem
'mundu verða óunnin, ef kirkjunnar nyti eigi við, en
velfarnan þjóðarinnar veltur á, að verði unnin.
Vér stöndum á tímamótum. Lifnaðarliættir, hugsun-