Lindin - 01.01.1929, Blaðsíða 63

L I N D I N
6 L
fyrirætlunum, eins og Jón ólafsson kvartar um í þess-
ari smellnu stöku:
Ungum Ijek mjer löngun á
að lifa til að skrifa,
en sköp hafa því svo skift, jeg- má
skrifa til að lifa.
Ennfremur eru daglegu störfin svo misjafnlega fall-
in til þess að þroskast af (sbr. fjósamanninn og ríkis-
stjórnarann), og oft er því svo háttað, að ekki er
hlaupið að því að skifta um starf, þó að maður vildi
velja sjer annað meira viðfangsefni.
En fæstir menn eru svo þrælbundnir við strit fyrir
líkamlegum þörfum, að þeir hafi ekki einhvern tíma
afgangs til þess að lifa andlegu lífi eftir eðli sínu og
æðri hvötum. Flestir gætu veitt sjer nokkrar tómstund-
ir til að fylgjast með viðburðarás heimsins og læra að
skilja dálítið sinn tíma. Það mun vera þetta, sem
Stephan G. Stephansson kallar »að vera úti í stormum
sinna tíða«, og engan skóla veit jeg fróðlegri eða meii-a
mentandi en þann.
Það er hægt að nefna ekki allfáa íslenska bændur,
sem hafa auk búskaparstritsins lagt drjúgan skerf til
almennra mála og andlegra starfa, hafa unnið að bók-
mentum og listum, einkum skáldskap, tekið merkilegan
þátt í þjóðmálum og jafnvel unnið að vísindastörfum.
Flest góðskáldin okkar hafa orðið að erfiða fyrir
lífi sínu og stundum við sjer mjög ógeðfeld störf. Þá
hefir listin orðið fyrir þeim einskonar annar og æðri
heimur, sem þau hafa notið og lifað í, þegar tækifæri
gafst til. Þennan listarheim sinn hafa þau kallað ýms-
um nöfnum svo sem »draumaland«, »hugsjónaheim«,
eða eins og Gröndal nefnir það: »mjúka, háa, helga
sæng, sem haggast ei af neinum sorgartárum«.
»Vjer eigum að horfa á stjörnurnar en megum þó
ekki gleyma, að vjer göngum á jörðinnk, er haft eftir