Árbók Tannlæknafélags Íslands - 01.01.1975, Qupperneq 42

hrifaríkust og næði til flestra, þó að viðurkennt væri, að
fræðsla tannlæknis fyrir einn sjúkling í einu væri einnig
nauðsynleg, ef fræðslan ætti að verða fullkomin.
Talið var, að foreldrar yrðu að hugsa um hirðingu tanna
barna sinna til 12 ára aldurs og einnig þvrfti að aðstoða aldr-
aða, fatlaða og andlega vanheila.
Sagt var, að millistéttafólk hugsaði bezt um sínar tennur.
Efnaminna fólk hefði oft ekki efni á því og hátekjufólkið
reyndi að koma ábyrgðinni á aðra, með því að borga fyrir,
að losna við vandamálið.
Nauðsynlegt var talið að ieggja áherzlu á, að fræðsla sé
sett fram á einfaldan hátt, þannig að hún verði auðskiljanleg
fyrir alla.
Skýrsla uprœðuhóps D.
Mikið var deilt á tannlæknaskólana fyrir, live illa þeir búa
nemendur sína undir ný verkefni, eins og t. d. fræðslustarfsemi.
Eru þeir of bundnir af gömlum kreddum og venjum.
ijjóst var talið, að terapi eða beinum aðgerðum starfsfólks
tannheilsugæzlunnar mundi fækka, en fyrirbyggjandi aðgerð-
irnar koma í staðinn, sem aðalverkefni. Þessvegna þyrfti
menntunin að breytast í samræmi við það.
Rætt var um þann möguleika, að allar stéttir tannheilsugæzl-
unnar fengju sömu byrjunarmenntun t. d. stúdentspróf, en
síðan mismunandi mikla framhaldsmenntun.
Nefnd var hætta á, að núverandi fjölskyldutanrilæknar
mundu hverfa, en við taka annars vegar tannsmiðir, tannskoð-
arar tannfyllarar, tannmáttakarar og hinsvegar tannlæknar og
var þess getið, að „tandplejere“ væru ekki enn búnir að fá
ákveðinn sess í tannheilsugæzlunni. Töldu sumir, að við ættum
að láta okkur nægja vel menntaðar klinikdömur.
Einnig var lögð áherzla á stöðuga endurhæfingu tannlækna,
sem væri í verkahring tannlæknaháskólanna.
Ég get ekki látið hjá líða, að hrósa dönum fyrir Kongress-
40