Árdís - 01.01.1935, Blaðsíða 10

8
Á fundum gætu þá verið rædd okkar sérmál, okkar áhugamál, og
þannig gerð tilraun til að auka þekking og mentun um leið og það
breytti andrúmslofti fundanna og glæddi áhuga fyrir ýmsum mál-
efnum.
Samkvæmt fundarsamþykt þessa bandalags hafa 'öll félögin
er því tilheyra tekið bindindismál á stefnuskrá sína, má því með
sanni segja að eitt af því sem félögum vorum beri að vinna að sé
bindindi. í>ar sem bindindismálið verður rætt síðar á þessu þingi,
vildi eg aðeins minnast á þá hlið, sem mér finst snerta oss sem
meðlimi hinna ýmsu kvenfélaga og sem kristna einstaklinga.
Öllum er það ljóst að bæði vínnautn og reykingar eru að
fara í vöxt þessi síðustú ár meðal kvenna. Ekki á eg völ á nein-
um nógu sterkum orðum til að biðja yður að atihuga hvert þetta
er að leiða, sárt er til þess að vita að hinar ágætu íslenzku konur
skulu ekki hafa haft þrek til þess, að spyrna á móti því að sogast
með inn í þessa hringiðu. Kvenþjóðinni hefir oft verið hrósað—
konan sögð að vera “mannsins kóróna” og skáld hefir dreymt um
að “allir englar þjóni” undir merkjum hennar! En ættum vér þá
ekki að reyna að halda því merki hátt; að láta það ekki falla ofan
í sorp óreglu, annars erum vér þess ekki verðar að vera mæður
barnanna né aðstoð manna vorra. Vér verðum að gera oss grein
fyrir hinni óðfluga breytingu sem átt hefir sér stað og mér hrfs
hugur við hve margar konur og mæður neita að skilja hættuna.
Vildi eg í þessu sambandi minna á, að ef vér búumst við að koma
nokkru góðu til leiðar verðum vér að eiga styrkleik í vorri eigin
sál, orku sem vér svo getum veitt út á við öðrum til blessunar.
Vildi eg óska þess og biðja að vér sem myndum hin ýmsu
féllög tilheyrandi þessu bandalagi mættum fyrst af öllu leggja rækt
við að fullkomna oss sjálfar, mættum finna til vanmáttar en ekki
þykjast af mikilleik, mættum finna til þess að á “himinleið” vorri
þurfum vér að halda í hendi Hans sem styrkinn gefur.
Að endingu langar mig svo að mega leiða athygli yðar að
einum þætti frásagna Guðspjallanna: í afturelding hins fyrsta
páskadags sjáum vér í anda þrjár konur; þær hraða för sinni með
ótta en mikilli gleði. Engill drottins hafði gefið þeim hlutverk að
vinna, hafði boðið þeim að færa lærisveinum Jesú þá fregn að
hann væri upprisinn. Vér skulum muna það, vinir, að það voru
konur sem fyrst var trúað fyrir 'þeim boðskap. Þeim var veitt sú
viðurkenning af því þær vöktu þegar karlmennirnir sváfu, af því
að elska þeirra til Jesú knúði þær til starfs, þegar aðrir hvíldu'st.
Þær raddir berast til vor, sem lítið vilja gera úr þeim mis-
mun að trúa á lifandi frelsara eða benda á mannlega fyrirmynd.
En gerum vér oss grein fyrir því fyllilega, að oss, kristnum kon-
um, er ennþá trúað fyrir því að vera boðberar hins Iffandi
lausmara. Með auðmýkt og lotningu skulum vér kappkosta að
reynast verðugar þessari viðurkenningu sem einstaklingar og
sem félagsheildir skulum vér með guðs hjálp halda skildinum
hreinúm og keppa fram til sigurs.