Morgunblaðið - 17.04.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 2009
✝ Anna Andr-ésdóttir fæddist
21. desember 1919 að
Bæ í Kjós. Hún lést á
Landspítalanun við
Hringbraut þann 8.
apríl sl.
Foreldrar hennar
voru Andrés Ólafsson
bóndi, f. 1868, d.
1931, og kona hans
Ólöf Gestsdóttir, f.
1883, d. 1966.
Hún fluttist með
foreldrum sínum að
Neðra-Hálsi í Kjós ár-
ið 1922 og ólst þar upp við leik og
störf í stórum systkinahópi, en börn
Andrésar og Ólafar urðu 14 talsins
og komust öll til manns utan eitt,
sem dó ungt. Nú er Ásdís, systir
Önnu, ein hópsins eftir á lífi. Anna
lauk námi frá
Kvennaskólanum í
Reykjavík vorið 1936.
30. september 1939
giftist Anna Guð-
mundi Árna Jónssyni
frá Sogni í Kjós f. 30.
september 1907, d.
19. mars 1989.
Bjuggu þau í Reykja-
vík síðan. Lengst af á
Nönnugötu 7. Þau
eignuðust fjóra syni:
Þorberg f. 1940,
Gunnar, f. 1944, d.
2002, Magnús, f. 1946,
og Jón Árna, f. 1951, d. 1999.
Barnabörnin eru tólf og þeirra
börn orðin sautján.
Útför Önnu fer fram frá Graf-
arvogskirkju, föstudaginn 17. apríl
2009, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku amma.
Fjallið sem þögult fylgdi mér eftir hvert
skref
hvert fótmál sem ég steig, nú er það
horfið.
Á beru svæði leita augu mín athvarfs.
Um eilífð á burtu fjallið sem fylgdi mér
eftir
til fjærstu vega, gnæfði traust mér að
baki.
Horfið mitt skjól og hreinu, svalandi
skuggar.
Nú hélar kuldinn hár mitt þegar ég sef
og hvarmar mínir brenna þegar ég vaki.
(Hannes Pétursson.)
Með þakklæti kveð ég þig.
Erla Gunnarsdóttir.
Enn ein fyrirmyndin í lífi mínu er
látin. Anna Andrésdóttir var móður-
systir mín og góð vinkona.
Anna og Guðmundur bjuggu í
kjallara á Baldursgötu fyrst þegar ég
man eftir þeim. Í sama húsi bjuggu
líka Ágústa systir hennar og fjöl-
skylda. Það var mikill samgangur
milli systranna fjögurra sem bjuggu í
Reykjavík og við börnin þeirra nutum
þess að eiga frænkur í sveitinni. Þær
voru samhentar systurnar sex frá
Neðra-Hálsi í Kjós.
Þegar þau fluttu af Baldursgötunni
fóru þau ekki langt. Þau settust að á
Nönnugötu og var því enn styttra fyr-
ir mig að fara til Önnu og strákanna.
Til hennar var gott að koma og hún
leysti úr ýmsum vanda
Önnu var margt til lista lagt. Hún
var lengst af heimavinnandi húsmóð-
ir. Hún annaðist velferð eiginmanns
og sona. Hún var flink við matreiðslu,
hélt röð og reglu, þvoði þvotta og
þreif. Hún sneið, saumaði og prjón-
aði. Mér er þetta sérstaklega minn-
isstætt, og mér fannst Anna bera af í
fjölhæfni og velvirkni.
Anna gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík og eignaðist þar vinkonur
sem hittust reglulega og nutu þess að
vera saman meðan þeim entist líf og
heilsa.
Á Nönnugötunni var að nokkru
sambýli á sömu hæð þó um tvö heimili
væri að ræða. Lengi var þar einn inn-
gangur og sameiginlegur gangur.
Þarna bjuggu líka Pétur Magnússon
og Ólafía dóttir hans. Anna og Ólafía
voru systkinabörn.
Anna og Guðmundur tóku á sínum
tíma þátt í félagsstarfi Átthagafélags
Kjósverja. Hún hélt góðu sambandi
við sveitunga sína. Mörgum þótti
sjálfsagt að koma við hjá Önnu þegar
farið var í bæinn og aðrir gerðu sér
sérstaka ferð á Nönnugötuna. Anna
hafði einstakt lag á að taka á móti
fólki, hlusta og sýna áhuga þeim sem
sátu hjá henni hverju sinni.
Oft var mikill erill á ganginum.
Einn að koma, annar að fara, fólk að
drekka kaffi og tala saman, og þarna
voru krakkar að leik, spegill, lítil
kommóða og grænn vasi.
Þegar synirnir voru vaxnir úr grasi
fór Anna að vinna í mötuneyti á Lauf-
ásborg og síðan á Grensásdeild og
Borgarspítala. Hún var komin nær
sextugu þegar hún keypti sér bíl og
fór að keyra.
Þegar ég varð fullorðin komst ég
að því að ef mig langaði að vita eitt-
hvað um skyldmenni mín var best að
leita til Önnu. Hún var í góðu sam-
bandi við frændfólk sitt. Hún hringdi
ef henni fannst of langt liðið frá því að
hún hafði heyrt í mér. Umhyggja
hennar var notaleg.
Fyrir nokkrum árum sagði Anna
við mig að sér fyndist hún hafa verið
gæfusöm. Þá var heilsan verulega
farin að gefa sig og hún búin að missa
Guðmund og tvo syni þeirra og ég
vissi að það hafði tekið mikið á hana.
Svona var hún, stillt og æðrulaus,
Anna Andrésdóttir kjörkuð, sjálfstæð og ráðagóð. Húnvar líka glaðlynd og gerði oft góðlát-
legt grín að sjálfri sér og fannst betra
að sjá það spaugilega við aðstæður en
að fjargviðrast yfir stöðunni.
Hún flutti á Litlu-Grund þegar
henni fannst kominn tími til. Hún var
sjálfri sér nóg og undi sér vel.
Þegar lífi Önnu móðursystur minn-
ar er lokið er mér efst í huga virðing
og þakklæti og þeim sem sakna henn-
ar sendi ég samúðarkveðjur.
Hólmfríður Pétursdóttir.
Anna Andrésdóttir vinkona mín,
áður búsett á Nönnugötu 7, Reykja-
vík, lést þann 8. apríl sl. nærri því 90
ára að aldri. Við og fjölskyldur okkar
áttum heima í sama húsi nærri því
samfellt frá 1944 til 1973, í 29 ár.
Anna, sem var gift Guðmundi Jóns-
syni, var flutt á efri hæðina áður en
foreldrar mínir fluttu á jarðhæðina.
Þá var ég þriggja ára og hún hafði þá
eignast sinn elsta son, Þorberg, sem
er um það bil einu ári eldri en ég. Ein-
ar bróðir minn fæddist 1944 og um
svipað leyti eignaðist Anna annan son
sinn, Gunnar, sem lést fyrir nokkrum
árum. Foreldrar mínir eignuðust Pét-
ur bróður minn 1947 en Anna eign-
aðist Magnús um svipað leyti. Sólrún
systir mín fæddist 1953 og Jón yngsti
sonur Önnu og Guðmundar fæddist
um svipað leyti. Bogi bróðir minn
fæddist 1959 eftir að foreldrar mínir
fluttu í nýbyggt hús að Brekkugerði
10. Þegar ég og eiginkona mín, Guð-
rún R. Þorvaldsdóttir, komum heim
eftir nám í Danmörku fluttum við aft-
ur á jarðhæðina á Nönnugötu 7 og
bjuggum þar ásamt okkar dætrum í 5
ár.
Anna Andrésdóttir bjó alla tíð á
Nönnugötunni alveg þangað til hún
flutti fyrir nokkrum árum á elliheim-
ilið Grund við Hringbraut. Á Nönnu-
götu 7 var mikið fjör framundir 1960.
Þar bjuggu fjórar fjölskyldur, nærri
20 manns. Foreldrar mínir á jarðhæð
með fjögur börn. Á jarðhæðinni var
einnig Pétur Magnússon trésmiður,
aðaleigandi hússins, með trésmíða-
verkstæði. Þar vann einnig Guð-
mundur Jónsson, eiginmaður Önnu,
að hluta til. Pétur og Guðmundur áttu
saman allt húsið. Á aðalhæð hússins
voru tvær íbúðir með sameiginlegt
stórt hol. Þar bjuggu Anna og Guð-
mundur með fjóra stráka, einnig Pét-
ur og Ólafía dóttir Péturs. Ólafía var
alltaf kölluð Lóa frænka, mikil sóma-
kona og einkavinur allra í húsinu og
afkomenda þeirra, allt þar til hún lést
fyrir nokkrum árum. Í risíbúð húss-
ins bjuggu Gróa og Guðmundur
Magnússon ásamt 2 dætrum.
Anna og Lóa frænka, sem bjuggu á
aðalhæðinni, höfðu lag á að koma
hlutunum þannig fyrir að allir væru
sáttir og aldrei bar skugga á sam-
skipti barna, unglinga og fullorðinna í
húsinu. Á jólum og við önnur hátíðleg
tækifæri söfnuðust allir í húsinu sam-
an hjá þessum heiðurskonum og þær
nutu þess að bera fram góðgæti í mat
og drykk.
Ég minnist Önnu Andrésdóttur frá
Hálsi í Kjós með mikilli hlýju. Hún
var einstök kona, hjálpsöm, mikill
persónuleiki og víðlesin. Hún hafði
útskrifast frá gamla Kvennaskólan-
um og unni mjög íslenskri tungu.
Hún hafði lag á að innprenta rétt mál-
far í okkur unglingana í húsinu eig-
inlega án þess að við tækjum eftir að-
finnslum. Hún las mikið og fylgdist
ævinlega vel með öllu sem var að ger-
ast. Hún var lagin í höndum og sat oft
við saumavél. Engum hef ég kynnst
sem leysti krossgátur og myndasögur
eins fljótt og Anna.
Nú er þessi góða kona, Anna Andr-
ésdóttir, látin. Ég færi henni þakkir
fyrir áralanga vináttu.
Eftirlifandi afkomendum hennar
og þeirra fjölskyldum votta ég mína
dýpstu samúð.
Magnús Siguroddsson
✝ Frans Magnússonfæddist í Búda-
pest í Ungverjalandi
27. maí 1937. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 7. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Magyar Fe-
renc og Magyar
Emelia, þau eru bæði
látin. Frans kom úr
stórum systkinahóp,
þau voru 11 talsins.
Hann kom til landsins
sem flóttamaður 24.
desember 1956 og
hefur verið búsettur hér síðan.
Börn Frans eru: 1) María Jós-
efsdóttir, f. 9.9. 1958, húsmóðir, í
sambúð með Ingólfi Guðbrandssyni
málmiðnaðarmanni, f. 25.2. 1969.
Þau eiga 4 börn, einnig á hún 4
börn frá fyrri sambúð. 2) Valdís
Hildur Fransdóttir, f. 6.7. 1976,
leiðbeinandi við Grunnskólann í
Sandgerði, í sambúð með Atla Þór
Karlssyni sjómanni, f. 16.11. 1979.
Þau eiga 2 dætur. 3) Emelía Elín
Fransdóttir, f. 30.4. 1986, í sambúð
með Hafþóri Atla Hallmundssyni, f.
23.9. 1981. Þau eiga
eina dóttur.
Eftirlifandi eig-
inkona Frans er Elín
Jónasdóttir, f. 18.7.
1945 í Öxney á
Breiðafirði, fyrrver-
andi stuðnings-
fulltrúi. Þau giftu sig
árið 1986. Foreldrar
Elínar voru hjónin
Jónas Jóhannsson og
Ingigerður Sig-
urbrandsdóttir, bæði
ættuð úr Breiðafirð-
inum. Frans og Elín
áttu saman eina dóttur, Emelíu El-
ínu, fyrir átti Elín tvo drengi. Þeir
eru: 1) Sigurbrandur, f. 29.8. 1966,
kvæntur Rannveigu Jóhannsdóttur,
f. 28.5. 1976, og eiga þau saman 2
dætur. 2) Bjarki, f. 23.3. 1972,
kvæntur Sólveigu Þorleifsdóttur,
og eiga þau 4 börn.
Frans stundaði sjómennsku í 40
ár á ýmsum fiskiskipum, síðast á
Má frá Ólafsvík þar sem hann lét af
störfum árið 1996 vegna slyss.
Útför hans fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 17. apríl, kl. 14.
Ég vil minnast Fransa míns með
örfáum orðum og þakka honum fyrir
öll árin sem við áttum saman. Allar
stundirnar sem við dunduðum við
hestana og kindurnar. Meðan þú
varst á sjónum hlökkuðum við öll til
þegar þú kæmir heim.
Og svo verð ég að minnast í lokin
smalamennskunnar þinnar á haustin
þegar þú fórst hátt upp í fjöll, þá var
„Drengurinn“ léttur á fæti.
Ég kveð þig með sárum söknuði,
elsku vinur og félagi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín eiginkona,
Elín (Ella).
Jæja, elsku pabbi. Þá er komið að
því að kveðja.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur og góðu stundirn-
ar sem við áttum saman. Allir reið-
túrarnir sem við fórum saman á
Fjöður og Rauðstjörnu, svo man ég
vel þegar við týndum henni Tinnu
okkar þegar við vorum á leið heim
frá hesthúsunum. Hún fékk að
hlaupa með bílnum en svo kom þoka
og hún týndist í henni, en þú fannst
hana mér til mikillar ánægju.
Þú varst svo montinn af Elínu
Björk þegar hún kom í heiminn, þér
þótti svo gaman að hitta hana. Síð-
ustu vikurnar og dagana áður en þú
kvaddir okkur vorum við dugleg að
koma í heimsókn, bæði heim til ykk-
ar mömmu og síðan á sjúkrahúsið.
Þú varst alltaf svo ánægður og kátur
að hitta og sjá hana Elínu Björk. Þér
fannst svo gaman að spjalla og leika
við hana, skemmtilegast fannst þér
þegar hún brosti yfir því sem þú
sagðir eða gerðir.
Þú munt alltaf lifa í minningu okk-
ar, elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Kveðja,
þín dóttir
Emelía Elín, Hafþór og
Elín Björk.
Elsku pabbi, nú er komið að
ákveðnum leiðarlokum í lífinu en
taugin á milli okkar; á hana verður
ekki klippt, hún er eilíf. Að þú mund-
ir fara frá okkur svo snögglega hafði
mig ekki grunað. Það er svo margt
sem við áttum eftir að gera, ég átti
eftir að fara með þér til Ungverja-
lands og sjá hvar þú fæddist og ólst
upp. Við höfðum oft talað um það að
fara en aldrei látið verða af því og nú
er það orðið of seint. Eins fékkstu
ekki tækifæri til að leiða mig upp að
altarinu en ég veit að þú verður með
mér þar þegar að því kemur. En ég á
líka margar góðar minningar frá því
þegar við skemmtum okkur saman
þegar ég var yngri. Ég gleymi því
aldrei þegar við bjuggum í Grund-
arfirði og þú labbaðir með mig upp á
Brjóst (fjallið) með rauðu stóru snjó-
þotuna mína. Við renndum okkur svo
saman niður, alla leið niður í fjöru og
hlógum alla leiðina niður. Svo voru
það allar veiðiferðirnar sem við fór-
um í upp í Hraunsfjörð. Þú hélst á
öllu veiðidótinu, mér og svo náttúr-
lega öllum aflanum sem var ekki lítill
því að þú vissir um alla bestu staðina
og passaðir alltaf upp á það að ég
fengi að draga stærsta fiskinn að
landi. Eitt skiptið þegar við vorum
búin að vera veiða allan daginn og
það átti að fara að halda heim á leið
þá var komin svo mikil þoka að það
tók alveg klukkutíma að finna bílinn
þá varstu með mig á háhest, veiði-
dótið og Trítill hundurinn okkar þá
labbaði á eftir okkur. En aldrei varð
ég hrædd því ég trúði því alltaf að
hann pabbi minn mundi finna bílinn.
Þér þótti alltaf gaman að tala og
segja mér frá því þegar þú varst lít-
ill, ég man alltaf eftir því þegar þú
varst að segja mér sögur af því þegar
þið bræðurnir voruð að næla ykkur í
ber í garðinum hjá nágrannanum
ykkar, honum til mikillar mæðu en
þið náðuð alltaf hlaupa í burtu.
Það var svo gaman að sjá hvað þú
varst ánægður þegar litlu afastelp-
urnar þínar fæddust, þær Hildur
Helma, f. 2002, og Sara Mist, f. 2006.
Svo sagðir þú við mig: Svo kemur
strákurinn næst, og brostir. Hildi
Helmu finnst alltaf svo gaman að
fara til Frans afa og fara á hestbak
og skoða kindurnar. Söru Mist finnst
meira gaman að því að koma og leika
við hundana og skamma þá aðeins.
En elsku pabbi, þín verður sárt
saknað, ég veit að þér líður vel núna
og ert eflaust farinn að smala ein-
hverjum rollum og hlaupa um fjöll og
firnindi. En það er alltaf sárt að
þurfa að kveðja.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Saknaðarkveðjur,
þín dóttir,
Valdís.
Elsku Frans.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
( Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allar samverustundirnar
og góðu sögurnar.
Hvíldu í friði.
Þinn tengdasonur,
Atli Þór.
Fyrstu kynni mín af Frans urðu
fyrir 24 árum síðan, þegar hann og
móðir mín fóru að draga sig saman.
Frans bjó í Grundarfirði og mamma í
Stykkishólmi, og um haustið flutti
mamma til hans á Grundargötuna.
Frans tók mér strax eins og syni. Í
þá daga voru samgöngur milli þétt-
býlisstaðanna á Snæfellsnesinu ekki
eins góðar og í dag, svo ferðirnar
voru stopular út eftir í fyrstu. Síðar
fluttu þau í Þorlákshöfn og þaðan svo
á Akranes 1995. Þegar við fluttum
svo á Akranes í lok árs 2002, end-
urnýjuðust kynnin til muna, og þá
varð maður meira var við glaðværð-
ina og léttleikann sem fylgdi þessum
ljúfa manni. Frans var sjómaður
nánast allan sinn starfsaldur, eða
þar til hann var fyrir slysi síðla árs
1995. Vegna þess varð hann að láta
af sjómennsku að mestu leyti, en hin
síðari ár var hann farinn að grípa í að
beita, róa á grásleppu, og leysa af á
sæbjúgum. Það var sem lífskraftur-
inn endurnærðist aftur við þetta og
svo stóð alveg þangað til hin skæði
sjúkdómur lagði gamla togarajaxl-
inn að velli á mjög stuttum tíma.
Dætrum sínum og dætrabörnum var
Frans mikill faðir og afi. Það sama
gilti um okkur stjúpbörnin. Væri
eitthvað um að vera, skírn eða af-
mæli, mætti Frans alltaf uppstrílað-
ur í sínu fínasta pússi, brosandi út að
eyrum og fagnaði með okkur. Alltaf
var hann boðinn og búinn að hjálpa.
Eitt af hans áhugamálum var bú-
skapur og komu þau sér upp hross-
um og kindum. Frans hafði mikið
gaman af smalamennsku og skaut
flestum jafnöldrum sínum langan ref
fyrir rass í þeim efnum. Hann hafði
svo gaman af að segja frá þeim æv-
intýrum sem hentu við smölunina.
Svo áhugasamur og kappsamur, var
Frans Magnússon
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesú, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Elsku afi, við söknum þín.
Hvíldu í friði.
Þínar afastelpur,
Hildur Helma og Sara Mist.
HINSTA KVEÐJA