Morgunblaðið - 08.08.2009, Blaðsíða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. ÁGÚST 2009
Nikulás
Ísaksson
✝ Nikulás Ísakssonfæddist í Norð-
ur-Götu í Færeyjum
27. maí 1918. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
föstudaginn 17. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jónsen Simon Is-
aksen frá Götu og Ragnhild Isaksen
frá Hofi í Suðurey. Systkini Nikulásar
voru Rudolf, Reimar, Karen, Jónhild,
Jónsveinn og Asfrid. Jónhild lifir
systkini sín.
Nikulás fluttist frá Færeyjum til Ís-
lands árið 1941 og vann hann þá á
flugvellinum í Reykjavík. Hann vann
síðan aðallega við sjómennsku. Árið
1956 hóf Nikulás störf hjá Óskari Ingi-
bergssyni skipstjóra og var hann vél-
stjóri hjá honum með smáhléum eða
þar til hann hætti vegna aldurs árið
1988. Nikulás bjó stærstan hluta ævi
sinnar í Njarðvík eða frá árinu 1946.
Nikulás var ókvæntur og barnlaus en
hann myndaði tryggða- og vinarbönd
við fjölskyldu Sigurlilju Þórólfsdóttur
heitinnar frá Grund í Njarðvík.
Útför Nikulásar var gerð frá Grinda-
víkurkirkju 24. júlí.
Meira: mbl.is/minningar
Sigurlaug
Vigfúsdóttir
✝ Sigurlaug Vig-fúsdóttir fædd-
ist á Brekku í
Skagafirði 23. júlí
1936. Hún lést á
hjartadeild Landspít-
alans 26. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þorsteina Arndís Sigurð-
ardóttir, f. 7. ágúst 1902, d. 12. febr-
úar 1975, og Vigfús Reykdal Sig-
urjónsson, f. 14. maí 1905, d. 24.
desember 1987.
Systkini Sigurlaugar voru Sigurjón,
f. 19. júní 1930, d. 4. febrúar 1969,
og Ásthildur S. Ólafsdóttir, f. 5. júlí
1921, d. 15. október 1999.
Hinn 17. ágúst 1957 giftist Sig-
urlaug Hreini Pálmasyni, f. 26. nóv-
ember 1931, d. 12. júní 2001, þau
skildu. Dætur þeirra eru 1) María, f.
12. janúar 1958, gift Birgi
Georgssyni, f. 11. september 1955,
börn þeirra eru Sigurjón Vigfús og
Birgir Már, einnig á Birgir Ástu Hólm.
2) Soffía, f. 9. september 1960, gift
Óskari Þorsteinssyni, f. 6. júlí 1962,
börn þeirra eru Hreinn, Stella Björk
og Sigurlaug, einnig á Óskar Ragnar
Þór. 3) Signý Jóna, f. 20. nóvember
1969, í sambúð með Heiðari Erni
Gunnlaugssyni, f. 15. ágúst 1970,
börn þeirra eru Gunnlaugur Örn og
Sigurþór Örn.
Sigurlaug gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík. Menntaði sig sem röntg-
entæknir og starfaði við það framan
af ævinni. Eftir það starfaði hún við
ýmis störf, meðal annars við umönn-
un aldraðra.
Útför Sigurlaugar fór fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn 31. júlí sl.
Meira: mbl.is/minningar
Þá hefur elskuleg
móðursystir okkar,
Sigurveig, kvatt jarð-
lífið, sú fimmta úr
systkinahópnum frá
Vatnsenda. Bræðurnir Sigurður,
Pétur og Jón eru látnir og móðir
okkar, Katrín, eftir lifa systurnar
Anna og Ingveldur.
Veiga frænka var yndisleg mann-
eskja, mannvinur, og hún var flott og
falleg kona, hún var Diva. Hún var á
árum áður dáð óperusöngkona og
söng víða um land. Síðan tók við
kennsla bæði í Söngskólanum og hjá
Þjóðkirkjunni, eins stjórnaði hún
kórum. Var gaman þegar Veiga var
sæmd Fálkaorðunni árið 2007. Við
systurnar litum á Veigu frænku sem
hálfgildings drottningu, fara að
syngja á konsertum í fínum og flott-
um kjólum. Eins myndirnar af Veigu
í hinum ýmsu hlutverkum í óperum,
þá var hún flottust.
Heimili Veigu og Óla var mikið
tónlistarheimili og alltaf stutt í létt-
leika og húmor, og öllum opið.
Barnabörnin voru þeim mjög kær og
voru mikið hjá þeim. Eins voru okk-
ar börn sem og önnur í Hjalte-
stedfjölskyldunni þeim kær og var
ekki sá stórviðburður hjá okkur
systkinunum eða jólaboð að þau
væru ekki með. Þau höfðu yndi af að
ferðast, „fara í siglingu“, eins og hún
orðaði það. Og oft var stórfjölskyld-
an með í för, annaðhvort eitthvert
barnanna með fjölskyldu eða þá
systkini Veigu. Systurnar voru mjög
nánar, ekkert venjulegt systrasam-
band og samgangur milli heimilanna
mikill. Ef Veiga var ekki heima þá
voru hennar börn hjá mömmu og öf-
ugt. Hún og Óli reyndust Frank vel
þegar mamma fór til Ameríku að
vinna. Hann fékk að kalla þau
mömmu og pabba með sæmd.
Þær systur mamma og Veiga
brölluðu mikið saman, Veiga var með
miklar hugmyndir hvað væri sniðugt
hjá þeim að gera og margt kemur
upp í hugann varðandi plönin hjá
Veigu. Síðasta sniðuga hugmynd
Veigu var sl. sumar að þær færu
bara báðar af Droplaugarstöðum í
Hvassaleitið þar sem Veiga og Óli
bjuggu áður, þá gætu þær verið sam-
an allan sólarhringinn. Auðvitað var
þetta bara hugmynd sem gekk ekki
upp, enda báðar orðnar hjálparþurfi.
Þegar að endalokunum kæmi og
hvor færi nú á undan þá fann Veiga
það út að það væri betra að Kata
systir færi fyrst og undirbyggi komu
hennar. Eins var sambandið við syst-
urnar Önnu og Ingu alveg einstakt.
Á hverju ári í mörg ár fóru þær sam-
an í sumarbústað, enginn mátti
koma í heimsókn, þær ætluðu að
njóta samvistanna hver við aðra út í
ystu æsar. Þess á milli hittust þær
reglulega hjá hver annarri og áttu
heilu dagana saman.
Frá því 2007 bjuggu Veiga og Óli á
Droplaugarstöðum, þar voru líka
mamma og Fríða mágkona þeirra
systra. Óli lést sl. vor, en mamma í
nóvember og var það Veigu okkar
mjög þungbært að sjá á eftir Óla sín-
um og síðan mætri systur á sama ári.
Þá fundum við að Veiga var orðin
södd lífdaga, hún var farin að þrá
hvíldina og hitta þau hin sem á und-
an voru farin. Vonandi hefur nú
Veiga frænka séð ljósið sem þær
systur töluðu mikið um og ætluðu að
láta hvor aðra vita af. Við vottum
systkinunum, fjölskyldum þeirra,
Önnu og Ingu okkar dýpstu samúð
og biðjum góðan Guð að blessa
frænku okkar.
Frank, Sigurður, Ragn-
heiður og Sigurveig Hall.
Sigurveig Hjaltested
Ég var nýorðinn ellefu ára, þegar
Sigurveig Hjaltested
✝ Sigurveig Hjalte-sted fæddist á
Öxnalæk í Ölfusi 10.
júní 1923. Hún and-
aðist á Borgarspít-
alanum 20. júlí 2009
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 29. júlí.
ég sá Veigu frænku
syngja hlutverk Azu-
cenu í Il Trovatore. Ég
stalst til að leika mér í
fótbolta á Arnarhóli á
leiðinni í Þjóðleikhúsið
og sparibuxurnar voru
grasgrænar á hnján-
um fyrir vikið. Ég
hafði áhyggjur af að
það kynni að sjást, þar
sem ég sat á fyrsta
bekk fyrir miðju í leik-
húsinu. Ég kveið því
líka, hvað þeir höfðu
gert hana ljóta, mál-
uðu svart uppí nefið á henni. Þessar
áhyggjur gleymdust auðvitað, þegar
sýningin hófst.
Sýning Þjóðleikhússins á Il Trova-
tore 1963 þótti sæmilega heppnuð, ef
ég man rétt. Caruso sagði galdurinn
við þá óperu einfaldan, til þyrfti bar-
asta fjóra beztu söngvara í heimi.
Það má sjálfsagt deila um en Veiga
átti sýninguna, allt frá fyrstu tónun-
um í Stride la vampa að annáluðum
lokatónum: Sei vendicata, o madre!
Maður tók ekki af henni augun, varð
í vandræðum með hendurnar og
saup hveljur, þegar hún söng. Þetta
var eitt af því, sem maður upplifir
kannski einu sinni á áratug.
Ég gerði mér ekki fyllilega grein
fyrir, hverju ég hafði í raun orðið
vitni að fyrr en löngu seinna. Þrátt
fyrir allt rokk og ról í áratugi, þá var
ég alltaf óperufrík. Ég hef séð Il
Trovatore flutt í óperuhúsum heims-
ins oftar en ég get talið, einkum eftir
að ég flutti utan fyrir u.þ.b. 25 árum.
Það eru margar eftirminnilegar Azu-
cenur. Ég varð vitni að Elenu Obrat-
zovu syngja á maganum ofan í sviðið
á Covent Garden svo húsið skalf líkt
og í jarðskjálfta. Ég hef heyrt Do-
loru Zajick, náttúröflin sjálf, bæði í
San Francisco og á Metropolitan í
New York. Svo ekki sé minnst á allar
þær mynd- og hljóðupptökur, gaml-
ar sem nýjar, sem nú eru fáanlegar:
Cossotto í Vín, Simionato í London.
Veiga gaf þessum ekkert eftir, þegar
hún var á toppnum á sjöunda ára-
tugnum, og hefði staðið fyllilega fyr-
ir sínu á sérhverju óperusviði.
Veiga frænka var listamaður af
Guðs náð og fram í fingurgóma. Hún
hafði kjörið raddsvið fyrir messó-
sópran, þar sem enginn tónn var ljót-
ur en allir nógu sterkir til að drífa í
gegnum hvaða hljómsveit sem er, ef
svo bar undir. Hennar voru silki-
mjúkir, dramatískir lágir tónar, sem
messó-sópransöngkonur selja sálu
sína fyrir – hún var vandvirk og
þenkjandi um tónlistina og lagði sig
fram um að tónn og texti gengi út í
eitt í túlkuninni hvert sem tungumál-
ið var. Til allrar hamingju hafa varð-
veist upptökur frá þessum árum,
sem bera þessu vott.
Við hittumst fjögur jafnaldra
systkinabörn með mömmunum fjór-
um á fimmtugsafmælisárinu okkar
fyrir nokkrum árum. Veiga gaukaði
þá að okkur upptöku af tónleikum,
sem hún hélt á Akureyri 1963. Dag-
skráin var hefðbundin blanda af
sönglögum og óperuaríum með til-
heyrandi aukalögum. Hún var
greinilega ánægð með, að þetta væri
ennþá til og vissi að það félli í góðan
jarðveg. Þessi upptaka er ómetanleg
heimild um, hversu vönduð og heil-
steypt söngkona hún var. Caruso
hafði rétt fyrir sér um Il Trovatore.
Veiga frænka var sú besta í heimi og
fyrir mér, sem er jafnstoltur og fyrir
tæpum 50 árum að eiga hana fyrir
frænku, er hún ódauðleg. Blessuð sé
minning hennar.
Magnús Þrándur Þórðarson.
Kveðja frá Söngskólanum
í Reykjavík
Ég hef þekkt hana allt mitt líf.
Fyrst í barnæsku sem rödd í radíói
fyrri tíma, þá sem unglingur af af-
spurn, og loks sem fullorðinn hef ég
notið þeirra forréttinda að kynnast
henni fyrir alvöru, vinna með og telj-
ast til vina.
Sigurveig var töfrandi fríð og ein-
læg. Kona sem leiftraði af, með ljúfa
lund, mátti ekkert aumt sjá og talaði
aldrei illa til eða um nokkurn mann.
Henni var gefin náðargáfa í
vöggugjöf, sem var söngrödd. Kraft-
mikil, dökk, dúnmjúk en klingjandi
hljómmikil messo-sópran söngrödd.
Hún var hluti af hinu svokallaða gull-
aldargengi íslenskra söngvara sem
áttu það sammerkt, að þeir hefðu all-
ir getað stundað söng sem atvinnu í
útlöndum til langframa.
Sigurveig undi sér vel heima, var
frændrækin, heimakær og unni fjöl-
skyldu sinni umfram von um frægð
og frama utanlands. Hún var einn af
fyrstu söngvurum okkar til að til-
einka sér það sem er í dag kallað
„crossover“ tækni, sem er ekki öllum
gefin, en það er að syngja dægurlög
jafnt sem óperuaríur. Sem óperu-
söngvari bar hún af. Skaplaus var
hún ekki og gat gustað af henni ef því
var að skipta og kom það sér vel, því
hún var óhrædd við að túlka hinar
ýmsu persónur úr óperum sem hún
söng.
Sigurveig var einn af hvatamönn-
um og frumherjum við stofnun Söng-
skólans í Reykjavík og kenndi þar
frá stofnun skólans, svo lengi sem
aldur og kraftar leyfðu. Að starfa
með slíkri konu eru forréttindi; hún
lagði sig alla fram, var óspör á tíma
og krafta við kennsluna, umvafði
nemendur væntumþykju, örvaði þá
og hvatti og lét sér annt um þá á alla
lund. Hún birtist alltaf brosandi í
skólanum, frá henni streymdi kær-
leikur og vinátta sem við í Söngskól-
anum fáum aldrei fullþakkað. Við
sendum fjölskyldu hennar hlýjar
kveðjur og þökkum fyrir að hafa
fengið að vinna með henni, gleðjast
með henni og fagna með henni þegar
nemendur sýndu og sönnuðu það
veganesti sem hún bjó þeim.
Megi seint fyrnast yfir þá slóð sem
Sigurveig markaði.
Garðar Cortes skólastjóri.
Látin er ein ástsælasta söngkona
þjóðarinnar, Sigurveig Hjaltested,
sem margir munu minnast fyrir
glæsilegan óperusöng og söng við
önnur tækifæri.
Á seinni hluta starfsævi sinnar
kenndi hún söng í Tónlistarskóla Ár-
nesinga, og raunar líka í Rangár-
þingi ytra, eins og það kallast nú.
Árið 1990 mun hún hafa í fyrsta
sinn tekið að sér kórstjórn er þáver-
andi formaður FEB á Selfossi, Einar
Sigurjónsson, fékk hana til að
stjórna nýstofnuðum kór eldri borg-
ara á Selfossi, sem hún gaf svo síðar
nafnið Hörpukórinn.
Undirrituðum er bæði ljúft og
skylt að flytja henni þakkir, persónu-
lega og fyrir hönd söngfélaga minna
í Hörpukórnum, fyrir þennan eftir-
minnilega áratug.
Hún hóf störf hjá okkur með 12
manna blandaðan sönghóp, sem orð-
inn var fimmtíu manna blandaður
kór, þegar hún lét af starfi hjá okkur
árið 2000.
Það voru forréttindi fyrir okkur
sem vorum í forsvari fyrir kórinn á
þessum tíma, að fá að vinna með Sig-
urveigu. Metnaðurinn fyrir góðum
söng, lagavalið, uppfærslur kórsins,
tónleikar og samstarf við aðra kóra
og fjölbreytni í flutningi, sem náði
hámarki með góðu samstarfi hennar
og Inga Heiðmars Jónssonar, undir-
leikara kórsins á þeim tíma.
Hörpukórinn, óskabarnið hennar
Sigurveigar, starfar enn af miklum
krafti og metnaði. Í upphafi var lagð-
ur grunnurinn að góðu félagsstarfi í
þessum glaða hópi söngvina. Ólafur
Beinteinsson, eiginmaður Sigurveig-
ar, tók þátt í því með okkur sem og
aðrir makar söngfélaga. Söng- og
skemmtiferðir innanlands og utan,
er liður í því starfi okkar og hefur
aukist með árunum.
Sumarið 1998 efndi Hörpukórinn
til söng- og skemmtiferðar til Tosc-
ana á Ítalíu, ásamt Eldeyjarkórnum
á Suðurnesjum. Í þessari ógleyman-
legu ferð var haldið upp á 75 ára af-
mæli söngstjórans okkar, Sigurveig-
ar Hjaltested og af því tilefni orti
söngfélagi okkar, Guðrún Valdi-
marsdóttir, fallegt afmælisljóð til
Sigurveigar, sem segir í raun allt
sem segja þarf um samstarf okkar
við þessa elskulegu listakonu, okkar
góða vin og félaga.
Vér sameinumst í söng og gleði
og Sigurveigar lyftum skál,
því nú er öllum glatt í geði
við góðra söngvadísar mál.
Við árnum heilla þér og þökkum
þolinmæði og fórnarlund,
og hrífumst öll, með huga klökkum
af hreysti þinni á annastund.
Tími og orka er þú fórnar
er orðin hetjusaga merk,
og aldni kórinn er þú stjórnar
af öllum sagður kraftaverk.
Við eigum margt í söngvasjóði
sem þú kenndir okkur hér.
En ekki er hægt í litlu ljóði,
lofgjörð flytja er sæmir þér.
Minningin lifir í hugum okkar og
þjóðarinnar um Sigurveigu Hjalte-
sted og þær óteljanlegu gleðistundir
sem hún veitti okkur með söng sín-
um, kennslu og öðrum störfum í
þágu sönglistar í landinu.
Við, Hörpukórsfélagar Selfossi,
sendum aðstandendum Sigurveigar
Hjaltested, innilegar samúðarkveðj-
ur við fráfall hennar.
Hafsteinn Þorvaldsson.
Minningar á mbl.is
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir og afi,
FRIÐRIK PÉTURSSON
fyrrv. kennari,
Borgarholtsbraut 20,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum Fossvogi fimmtudaginn
30. júlí.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn
14. ágúst kl. 15.00.
Jóhanna Herdís Sveinbjörnsdóttir,
Ríkharður H. Friðriksson,
Jóhanna Vigdís Ríkharðsdóttir,
Kristín Helga Ríkharðsdóttir.
✝
Móðir okkar,
LÁRA VILHELMSDÓTTIR,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
miðvikudaginn 22. júlí.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju mánudaginn
10. ágúst kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hennar er bent á ABC barnahjálp.
Ingþór Friðriksson,
Hallbera Friðriksdóttir
og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar