Morgunblaðið - 03.11.2009, Blaðsíða 21

einnig fylgst enn betur með okkur
öllum.
Þú verður alltaf í huga mér og ég
mun ætíð halda minningu þinni á
lofti elsku amma mín.
Saknaðarkveðja,
Svava Hildur.
Elsku Þura, ég trúi þessu varla
ennþá, að þú sért farin frá okkur.
En mig langar svo að þakka þér
fyrir allar samverustundirnar sem
við höfum átt, ég er svo þakklát
fyrir að hafa kynnst þér. Maður
huggar sig við það að nú ertu kom-
inn á betri stað þar sem vel er tekið
á móti þér og þú þarft ekki að upp-
lifa neinn sársauka meir, en það er
nú bara samt sem áður þannig að
þegar maður kveður ástvini sína þá
finnst manni að tíminn hafi ekki al-
veg verið kominn. Allavega veit ég
að þú varst ekkert á leiðinni að
kveðja okkur. Ég reyni samt að
vera þakklát fyrir það, um leið og
ég er sorgmædd, að þú þurfir ekki
að kveljast meir og fyrir það að fá
þó að kveðja þig. Ekki veit ég hvort
þú vissir af mér þarna í lokin, en ég
vona það. Ég veit að Gabríel á eftir
að leita að þér þegar við komum í
heimsókn í Breiðuvíkina, hann spyr
stundum um ömmu með meiddið en
við segjum honum að þú sért komin
til Jesú. Þá vill hann líka fara til
Jesú og hitta ömmu. Manni líður
svolítið eins og aðalkletturinn hafi
verið fjarlægður og nú þurfum við
steinnibburnar að standa þétt sam-
an. Þú kannski lítur til okkar svona
við og við og hefur auga með okkur.
Jórunn Helga Magnea
Símonardóttir.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í
skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag
þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu
kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann
og bíða.
En það er margt um manninn á
svona stað,
og meðal gestanna er sífelldur þys
og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni’ um að
koma sér að
og krækja sér í nógu þægilegt sæti.
(Tómas Guðmundsson.)
Það var á þeim árum þegar Mos-
fellshreppur var sveit og mjólkur-
framleiðsla og sauðfjárhald var
nánast á hverjum bæ, að tvítug
stúlka frá Reyðarfirði kom í heim-
sókn til móðursystur sinnar í
Leirvogstungu, Steinunnar og eig-
inmanns hennar Magnúsar Sveins-
sonar sem þar bjuggu.
Þetta var síðsumars árið 1957
þegar fyrri túnaslætti var lokið og
tekið til við háarslátt í vothey.
Þetta var frænka mín, Þuríður
Beck. Svo bar til nokkru eftir kom-
una suður að hún vildi ólm taka
þátt í heyskapnum og sagði faðir
minn glettinn, að það færi best á
því að hún kynntist kaupamannin-
um og þau yrðu þá saman í vot-
heysgryfjunni og tækju á móti og
jöfnuðu og træðu heyið með veggj-
unum svo það verkaðist betur.
Það varð úr og heyskapurinn
gekk vel og gryfjurnar fullar að
kvöldi og vel troðið.
Þetta var aðdragandinn að kynn-
um þeirra Þuríðar og Jóns Gunn-
ars, sem héldust í rúma hálfa öld.
Þau áttu heimili gegnum tíðina á
Reyðarfirði og nokkrum stöðum í
Reykjavík, í seinni tíð að Breiðuvík
18.
Á síðari árum, eftir að börnin uxu
úr grasi, hefur samgangur milli
heimila okkar aukist og höfum við
farið saman í fjölda ferða til fram-
andi landa og siglingar með glæst-
um fleyjum um ókunn höf. Þuríður
var hamhleypa til verka og vann ut-
an heimilis í fjölda ára, á Reyð-
arfirði og í Reykjavík, hjá versl-
uninni Liverpool og Nóa Síríusi og
víðar, auk þess var hún eftirsótt til
aðstoðar við veisluhöld í heimahús-
um vina og vandamanna í Reykja-
vík.
Nú er komið að leiðarlokum,
Þuríður andaðist aðfaranótt fyrsta
vetrardags eftir harða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Við Selma konan
mín vottum Jóni Gunnari og vanda-
mönnum dýpstu samúð vegna frá-
falls hennar.
Far þú í friði og góður guð þig
blessi.
Guðmundur Magnússon.
Laugardaginn 24. október frétti
ég að frænka mín, Þuríður H. Beck,
væri látin. Það voru vissulega
óvænt tíðindi.
Í sumarbyrjun 1941 var ég send-
ur í sveit til móðurbróður míns í
Seljateigi og þannig var það fleiri
sumur að ég dvaldi þar hjá frænda
mínum og konu hans. Þuríður átti
heima á næsta bæ, Kollaleiru, en
þar bjó Hans Beck frændi minn
með Hallfríði konu sinni. Þuríður
var elzt í hópi fimm systkina.
Góður samgangur var á milli
bæjanna og ýmis samskipti, enda
bændurnir systrasynir.
Þuríður kom á þessum sumrum
stundum með systur sinni að heim-
sækja frændfólk sitt í Seljateigi og
þar á meðal tvo stráklinga, sem þar
voru þá, annar í sumardvöl, hinn
heimamaður. Þær komu svona í og
með til að fylgjast með hvað þeir
frændur tóku sér fyrir hendur.
Árin liðu og senn voru bernsku-
og æskuár að baki. Þuríður eignast
sitt heimili og sína fjölskyldu. Þau
Jón Gunnar, sem var bifreiðar-
stjóri, bjuggu fyrst á Reyðarfirði,
en fluttu svo til höfuðborgarinnar
og bjuggu þar æ síðan. Það var svo
í Reykjavík sem fundum okkar
frænku minnar bar saman, á fund-
um í Félagi Esk- og Reyðfirðinga á
meðan það félag var og hét og svo
aftur á sameiginlegum kaffidegi
Esk- og Reyðfirðinga, er haldinn er
árlega fyrsta sunnudag í vetri.
Það kom einnig fyrir að við hitt-
umst í strætó, hún að koma úr sinni
vinnu sem hún stundaði af kappi og
samvizkusemi, ég að koma frá
kennslu og alltaf var jafngott að
hitta hana, svo hress og ræðin sem
hún var.
Við Þuríður áttum eitt sameig-
inlegt áhugamál, en það var ætt-
fræðin. Það leiddi því af sjálfu sér
að spjall okkar snerist stundum um
þá göfugu fræðigrein, en þar var
hún einkar vel að sér.
Og nú er hún horfin héðan og það
fylgir söknuður, þegar ættingjar og
vinir hverfa, en sem betur fer
læknar tíminn hægt og hægt sakn-
aðarsárin.
Hún frænka mín var heilsteypt
kona sem bjó yfir ýmsum mætum
kostum. Veri hún kært kvödd. Ég
vil svo votta aðstandendum hennar
innilegustu samúð mína.
Björn G. Eiríksson.
Sunnudagur heima í Seljateigi
fyrir áratugum síðan kemur upp í
hugann á kveðjustund. Þá komu
þær gjarnan töltandi inneftir syst-
urnar á Kollaleiru, Þuríður og
Ingeborg, klæddar sínu fínasta,
enda móðir þeirra einstök mynd-
arkona. Þannig lífguðu þær upp á
tilveru okkar systkina, þær voru
okkur skemmtilegir leikfélagar í
hinum ýmsu leikjum bernskuár-
anna.
Þuríður, sem við kveðjum í dag
svo alltof snemma, var hress og op-
inská, átti glaðan hlátur og glettni í
orðræðu allri, skýr og skemmtileg
var hún, sagði einkar vel og skipu-
lega frá. Hún var létt á fæti og lip-
ur, það sannaðist einnig síðar þegar
hún tók danssporin og lífsdansinn
hennar var stiginn af tápi og kjarki
allt framundir það síðasta, er
grimmur gestur kvaddi dyra og
þeirri geigvænlegu glímu tapaði
hún eins og svo alltof margir.
Hún Þuríður tók snemma til
hendi heima, var rösk við heyskap-
inn sem og annað, það var enginn
svikinn af verkunum hennar hvar
sem hún fór á lífsgöngu sinni, því
hún var forkur dugleg eins og hún
átti kyn til í báðar ættir. Þannig
minnist ég hennar í dag, en lífs-
saga hennar var öll mörkuð dugn-
aði og starfshæfni, hún reyndist
trú í hverju einu og verk hennar
lofuðu hana svo sannarlega, sem
dæmi var umsjá stórveizla henni
sem leikur einn meðfram fullu
starfi og til hennar leitað oft og
víða. Þuríður var greind kona og
sérstaklega var hún ættfróð mjög,
hún var hrein og bein og gat kveðið
fast að orði, hún fylgdist vel með
öllu í þjóðlífinu og rækti vel sam-
bandið við æskustöðvarnar.
Það fylgir góðri minningu gam-
all ylur bernskudaga sem gott er
að orna sér við nú þegar hinztu rök
hafa heilsað, en hennar er svo
sannarlega saknað í heimaranni
sem og hjá öðru hennar fólki þar
sem kærar minningamyndir um
dugmikla myndarkonu margra
góðra hæfileika milda söknuðinn.
Við Hanna sendum vini okkar Jóni
Gunnari, dætrum þeirra, barna-
börnum, barnabarnabörnum sem
og systkinum hennar innilegar
samúðarkveðjur. Einlægar samúð-
arkveðjur fylgja einnig frá frænda
mínum Þóri Gíslasyni með þökk
fyrir kynni kær.
Blessuð sé munabjört minning
Þuríðar frá Kollaleiru.
Helgi Seljan.
Í dag kveðjum við hana Þuru
okkar, einstaka sómakonu og
mikla vinkonu okkar allra. Ég
kynntist henni fyrst í gegnum fjöl-
skyldu Kristins, eiginmanns míns,
en Þura og Sjöfn heitin, tengda-
móðir mín, voru afar nánar. Þær
sátu löngum á spjalli og oftar en
ekki mátti heyra hláturinn óma úr
eldhúsinu á Fjólugötunni. Góða
skapið og húmorinn voru ekki
langt undan.
Þuru var margt til lista lagt, en
myndarleg var hún svo af bar í öllu
heimilishaldi. Hún var afskaplega
bóngóð kona og var okkur öllum
mikil hjálparhella á mörgum mik-
ilvægum stundum í lífi okkar. Hún
kenndi manni margt með þolin-
mæði sinni og þrautseigju og
hjálpaði okkur til að gera hátíð-
arstundirnar ennþá hátíðlegri. Við
Kristinn og systurnar nutum svo
sannarlega góðs af ásamt fjöl-
skyldum okkar.
Hún Þura var sannur Íslending-
ur og stolt af austfirskum uppruna
sínum. Hún hafði sterkar skoðanir
á þjóðmálum og ranglæti þoldi hún
ekki. Menn áttu að vinna verk sín
af samviskusemi og sýna sam-
félagslega ábyrgð. Hún sýndi það
svo sannarlega með góðu fordæmi,
meðal annars með störfum sínum
fyrir Nóa-Síríus hf., þar sem hún
vann um áratugaskeið. Hún var
tengd alveg sérstökum böndum
eigendum þess fjölskyldufyrirtæk-
is og var þeim mikilvægur sam-
ferðarmaður í gegnum lífið.
Ég kynntist Þuru ekki sízt í
störfum mínum fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í stjórnmálum. Hún var
mér mikilvægur stuðningsmaður
og stoð og stytta á meðan ég
gegndi þeim störfum. Ég trúi því,
að Þura hafi með þeim stuðningi
fylgt sinni lífssýn. Þura var einn
þeirra Íslendinga, sem áttu rætur í
þeim jarðvegi, er gerir Sjálfstæð-
isflokkinn stóran.
En fyrst og fremst var Þuru afar
umhugað um sína eigin fjölskyldu
og ræddi oftlega af stolti og vænt-
umþykju um börnin sín og barna-
börn, að ógleymdum Jóni, eigin-
manni sínum og raunar
fjölskyldunni allri. Allt þetta fólk
bar hún fyrir brjósti sem og ætt-
garð sinn allan.
Við kveðjum hana Þuru okkar
með miklum söknuði. Hún hverfur
frá okkur of fljótt, en í veikindum
sínum sýndi hún mikið æðruleysi.
Með Þuru hverfur enn einn mik-
ilvægur tengiliður við fjölskyldu
okkar og úr íslenzku þjóðlífi; ein-
staklega hjartahlý kona, sem hafði
svo mikið að gefa og fram að færa.
Við Kristinn erum fjarstödd í
dag, en við sendum Jóni Gunnari,
börnum og barnabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sólveig Pétursdóttir,
Kristinn Björnsson.
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 2009
Erfidrykkjur af alúð
Hótel Saga annast erfidrykkjur af virðingu og hlýju.
Fágað umhverfi, góðar veitingar og styrk þjónusta.
S ími: 525 9930
hote lsaga@hote lsaga.is
www.hote lsaga.is
P
IP
A
R
•
S
ÍA
•
9
1
0
1
3
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
EYGLÓ V. HJALTALÍN,
Hrísateigi 27,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 28. október.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 4. nóvember kl. 13.00.
Blóm eru afþökkuð, en bent er á Kristniboðs-
sambandið eða líknarfélög.
Vigfús Hjartarson,
Sigursteinn Hjartarson, Jytte Hjartarson,
Pálmi G. Hjartarson,
Guðmundur B. Hjartarson, Björg D. Snorradóttir
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GÍSLI ÞÓR SIGURÐSSON
rafvirkjameistari,
Hraunbæ 103,
Reykjavík,
sem andaðist á Landspítalanum Fossvogi
mánudaginn 26. október, verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn 5. nóvember
kl. 15.00.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Sigurður Gíslason, Sigrún Einarsdóttir,
Sigurbjörg Gísladóttir, Hreinn Hjartarson,
Jón Gíslason, Ástfríður Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR ÁRNASON
frá Gnýsstöðum,
lést á Heilbrigðisstofnuninni Blönduósi miðviku-
daginn 14. október.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sesselja Guðmundsdóttir, Rúnar B. Jóhannsson,
Guðrún Guðmundsdóttir, Quentin Bates,
Herdís Sigríðardóttir
og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar,
INGA S. GESTSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni föstudaginn
30. október.
Gerða S. Jónsdóttir,
Sigríður Jónsdóttir,
Guðbjörg Jónsdóttir.