Skólablaðið - 01.04.1944, Síða 27

að hún sá mig, en þau lokuðu þá hurð-
inni rétt undir eins.
Og nú var bænum lokið upp. Hrepp-
stjórinn sjálfur bauð mig velkominn. Vel
var tekið á móti mér og mér veittur beini
hinn bezti. Undir eins og ég hafði lokið
mat mínum, spurði ég:
,,Hvar er Aðalbjörg?“ — „Ætli hún
sé ekki úti í fjósi að venju. Hún vill þar
helzt vera um þetta leyti,“ sagði hrepp-
stjórinn og brosti við. — Mig langaði
að spyrja, en þess gerðist ekki þörf. Eitt-
hvað hafði breytzt.
Stuttu síðar kom Aðalbjörg inn, kát,
en hvítleit í andliti. Sjáanlegt var þó,
að roði hafði færzt í kinnar hennar.
Hún tók mér vel, og það var varla mögu-
legt að sjá, hve hún var óróleg í skapi.
Ég svaf í gestaherberginu um nóttina.
Aðalbjörg fylgdi mér til hvílu, en slíkt var
siður á stórbýlum fyrrum, að heimasætur
fylgdu gestum til hvílu, og tíðkast það sums
staðar enn.
Þegar við vorum orðin ein, liðkaðist um
málbein mitt. Spurningum rigndi yfir Aðal-
björgu eins og skæðadrífu á vetrardegi.
Hún vék sér undan að svara flestum, og
kom það illa við mig. Og hún fór út án þess,að
ég gæti nokkuð rætt um loftkastala okkar
eða minnt hana á ilmandi engjarósir liðins
sumars. Hún gaf mér ekki einu sinni koss
að skilnaði.-----Og ég get svarið, að mér
heyrðist þau vera tvö, sem gengu frá her-
bergisdyrunum. Ef til vill var það misheyrn?
En næsta morgun, þegar ég vaknaði, var
mér sagt, að Aðalbjörg og Einar hefðu farið
í bítið um morguninn á ungmennafélags-
skemmtun inni í sveit og væru ekki væntan-
leg fyrr en daginn eftir. Og vetrarmaðurinn
trúði mér auk þess fyrir því, að það væri al-
mælt í sveitinni, að þau væru verðandi hjón,
og hann brosti í laumi.
Ég sá nú, að spilaborgir lífs míns höfðu
hrunið, lotfkastalar og fíflafestar sumars-
ins höfðu brostið. Ég stóð einn. Það var
annar, sem hafði höndlað hamingjuna.
Og nú beið ég ekki boðanna. Ég fór strax
þenna sama dag frá Hóli, og síðan hef ég ekki
þangað komið.
Bréfin frá Aðalbjörgu hættu að berast.
-----Hin hreina og sanna ástartilfinning,
sem vaknað hafði með vorinu, dvínaði. Ég
sætti mig furðu fljótt við úrslitin, þótt erfitt
væri í fyrstu.
Síðan heyrði ég fátt af Aðalbjörgu nema
það, að hún eignaðist barn með Einari, þeg-
ar hún var á 18. ári, og hafði hún látizt af
barnsförum. — Áður hafði Einar þó stokkið
frá henni í annan landshluta og algerlega
snúið við henni bakinu.
Mig tók þetta sárt í fyrstu, en svo leið
það frá í gleymsku tímans.-----------
Og nú sagði litli drengurinn mér, að Einar
Pálsson væri dáinn, — í húsinu þarna væri
dáinn maður.
„Betra, að hann hefði aldrei fæðzt,“ hugs-
aði ég, um leið og ég hélt áfram.
Þá hefði ég séð hamingju lífs míns, sveip-
aða tinnusvörtu hári leikandi um festar úr
fagurgrænum fíflaleggjum.
Skólablaðið
25