Skólablaðið - 01.04.1944, Side 47

FliIÐRIK ÞÓRÐARSON, 2. bekk:
Mánudagsmorgunn
Það er mánudagsmorgunn, og klukkan er
hálfátta. Vekjaraklukkan byrjar sinn sorg-
aróð um það, að nú sé svefninum lokið og
leiðinlegur skóladagur sé fram undan, dag-
ur ítroðslunnar og formælinganna, hinn
svartasti dagur vikunnar.
Ætli það sé alveg vonlaust, að þessi
mánudagur verði öðruvísi en aðrir mánu-
dagar? Skyldi mér leyfast að óska eftir ein-
hverri tilbreytingu? Hún þarf ekki að vera
stór, bara svo mikil, að hún geti lyft sál-
inni upp úr hversdagsforinni. — Sennilega
verður það alveg gagnslaust að óska þess.
Mánudagar hafa alltaf verið andstyggilegir
dagar, hreinustu kvalavíti, og það eru engar
líkur fyrir því, að út af þeirri reglu bregði.
En ósköp var nú sunnudagurinn annars
fljótur að líða. Hann var horfinn, áður en
ég gat áttað mig á, að hann hefði nokkurn
tíma runnið upp. Ég sá bara á eftir honum
út í tímans djúp, þaðan sem hann kemur
aldrei aftur.
Ég skal svei mér fara snemma á fætur
á sunnudaginn. Það vitlausasta, sem hægt
er að gera á sunnudögum, er að sofa til há-
degis. Fyrir hádegi eru flest tækifærin til
skemmtunar. Eftir hádegi er allt ónýtt, von-
laust. — Manni liður líka svo skolli illa, ef
maður sefur fram eftir. Það hefur eins kon-
ar timburmenn í för með sér. Og sá, sem
hefur höfuðverk, getur ekki hugsað.
En það verður víst til einskis að vera
að lofa sér þessu. Ég sef fram eftir, þótt
ég sé að því. Ég hef lofað þessu á hverj-
um virkum degi í mörg ár. — Á sunnu-
Friðrik Þórðarson.
degi svík ég allt. — Ég get víst aldrei lært
að lifa á sunnudegi.
En skyldi nú engin von vera til þess, að
einhver atburður losi mann við skólann?
Rafmagnsbilun er alveg gagnslaus. Það er
alveg nógu bjart til þess, að hægt sé að
kenna. Kennararnir veikjast aldrei. Þeir eru
svo skratti hraustir. — Nei, það er víst al-
veg vonlaust allt saman.
Ætli ég geti ekki gripið til einhverra ráða
sjálfur? Hvernig væri það að vera lasinn?
Ég athuga gaumgæfilega allt líkams-
ástand mitt, því að ekki er nú tekið mikið
tillit til sálarinnar, þótt svo heiti í orði
kveðnu, að líkaminn sé hylki utan um hana.
45
Skólablaðið