SunnudagsMogginn - 14.02.2010, Síða 43

14. febrúar 2010 43
Æ
hvað það getur verið þreytandi til lengdar að
lemja niður dýrið sem býr hið innra.
Það getur verið bagalegt í meira lagi að þurfa
að ganga um með loga í lendunum og láta eins
og ekkert sé. Og mega ekki bara teygja sig í næsta mann til að
leita fróunar.
Það kætir ekki beinlínis geðið að þurfa sífellt að sussa á,
skamma og sannfæra skepnuna sem ólmast undir hauskúp-
unni um að hún eigi engan tilverurétt.
Henni sé bara alls ekki boðið í partíið.
Með alls konar lögum og reglum, skráðum og óskráðum,
erum við sífellt að hefja okkur yfir málleysingjana, dýr merk-
urinnar.
Þykjumst eitthvað merkilegri.
En samt er það svo að þeir sem eru hvað duglegastir í full-
yrðingum sínum um andstyggð á dýrslegu eðli mannsins eru
oftast gripnir við svæsnustu aðstæðurnar.
Þetta segir allt sem segja þarf um að það virkar sem olía á
eld að bæla blessaða skepnuna um of.
Augljóslega myndi skapast af því mikill glundroði ef allir
létu eftir sér að eiga mök við alla þá sem vekja löngun þeirra.
Ekki gengur það til lengdar að karlar hagi sér eins og stóð-
hestar í merahópi og fari á hverja þá konu sem ilmar af eðl-
unarfýsn. Og ekki gengur heldur að konur stökkvi á hvern
þann karl sem þær langar í þá stundina. Það sama á auðvitað
við um þá sem sólgnir eru í fólk af sama kyni.
Næsta víst er að ef dýrið í okkur fengi alfarið að ráða myndi
ríkja algert kaos og hjónabönd færu fyrir lítið.
En er ekki hægt að fara einhvern milliveg?
Mætti ekki hvetja fólk til að njóta dýrsins, án þess að það
bitnaði illilega á einhverjum öðrum?
Ég mæli með að við göngumst við dýrinu, fóðrum þessa
skepnu reglulega og látum okkur annt um hana.
Það er góð byrjun að tala saman. Tjá sig óheft við maka sinn
um fantasíur og skrýtnar langanir. Heitbundin pör eiga það
nefnilega til að lifa í þeim misskilningi árum saman að hinn
aðilinn vilji ekki eitthvað í kynlífinu sem hann kannski dauð-
langar til að gera.
Þegar hinir einhleypu hafa fengið sig fullsadda á tepruskap
og herpitúttuhætti samferðafólksins getur verið freistandi að
sleppa kvikindinu út. Hver kannast ekki við þá frelsandi til-
finningu (þegar farið er til veiða út á galeiðuna) að hitta fyrir
bólfélaga sem losar þannig um hömlur að dýpstu og dýrsleg-
ustu hvatir fá að njóta sín óheftar? Þá verða nú sumir bara
eins og kýrnar á vorin sem sleppt er út eftir heilan vetur
bundnar á bás inni í fjósi: Þær kunna sér ekki læti, skvetta
upp rössum og halarnir vísa til himins.
Sumar konur eru orðnar hundleiðar á þessum nútímalegu
væmnu metro-karlmönnum sem nálgast þær hálfvælandi og
þykjast vera voða mjúkir. Þær vilja miklu frekar karl-
mennsku þar sem penheit eru látin lönd og leið.
Konungur ljónanna sem bítur í hnakkadrambið á ljónynj-
unni þegar hann tekur hana með áhlaupi er miklu meira sexí
en lúpulegur hundur sem þorir ekki að beita kröftunum.
Víst getur það verið þó nokkur kúnst að lifa í sátt og sam-
lyndi við sitt spendýrseðli. Að stíga þann dans án þess að
brjóta reglur og meiða annað fólk.
En til hvers eru allir þessir hormónar sem láta okkur langa í
allt þetta fólk í tíma og ótíma?
Þarf virkilega að vera svona mikið af þeim til að tryggja
viðgang mannkyns?
Mætti ekki endurforrita okkur og losa okkur undan allri
þessari ásókn hvatanna, fyrst ekki má fullnægja þeim hvar og
hvenær sem er?
Hleypum
dýrinu út
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
S
igfús Kristinsson, byggingameistari á Sel-
fossi, ólst upp í húsinu Árnesi við Banka-
veg þar í bæ. Faðir hans, Kristinn Vigfús-
son, reisti húsið Svalbarð við þá sömu götu
sumarið 1931 og þegar því var lokið hófst hann
handa við að reisa Árnes, og bjó fjölskyldu sinni þar
heimili. Bæði húsin eru nú í eigu Sigfúsar sem hefur
búið á Svalbarði frá 1972.
„Bankavegurinn er gatan mín. Þegar ég var að
alast upp voru aðeins örfá hús hér á Selfossi og þeg-
ar ég lít til baka finnst mér sem ég hafi fremur alist
upp í sveit en þéttbýli. Í skemmu bak við Árnes
vorum við með tvær kýr og móðir mín, Aldís Guð-
mundsdóttir, sem var alin upp í Litlu Sandvík í
Flóa, vann skyr, rjóma og smjör úr mjólkinni. Þá
vorum við hér með stóran kartöflugarð og fjölda
hænsna. Ég nærðist á hollum mat sem landið og
sjórinn gáfu af sér. Þá þekktust ekki aðskotaefni í
fæðunni, svo sem E-vítamín og fleira, og þessu
þakka ég það að hafa haldið góðri heilsu svo aldrei
hefur fallið dagur úr vinnu hjá mér. Þegar ég man
fyrst eftir mér rétt fyrir 1940 mátti telja húsin
norðan við Austurveginn á Selfossi, þar sem hallar
niður að Ölfusá, á fingrum annarar handar. Við
brúna stóð Tryggvaskáli og austast í byggðinni var
Mjólkurbú Flóamanna. Bankavegurinn sem slíkur
var tæpast til. Þetta voru troðningar sem lágu hing-
að fram eftir, enda þótt gatan hafi verið byggð upp
og malbikuð löngu seinna. Lóðin sem Árnes stend-
ur á er tæpir fjögur þúsund fermetrar og hana
keypti pabbi á 1.600 krónur, sem var geipimikið fé
þeim tíma. Slagaði vel upp í árslaun hans,“ segir
Sigfús.
Nútíminn með öllum sínum boðum og bönnum
og reglugerðafargani flækir tilveruna. Það var Einar
Pálsson, útibústjóri Landsbankans á Selfossi til ára-
tuga, sem fékk Kristin Vigfússon til þess að reisa
Svalbarð. Kristinn, sem var staðarsmiður Selfoss-
bæjar í áratugi, gerði lauslegt riss á krossviðarplötu
af því hvernig húsið skyldi vera, það er kjallari,
hæð og ris með suðurkvisti, tólf sinum tólf álnir. Að
þessu gekk Einar og húsið var reist á einu sólríku
sumri.
„Húsið er vel viðað og grunnurinn er traustur.
Rissið á krossviðnum hefur reynst vel. Það fór líka
svo, þegar Einar bankastjóri flutti til Reykjavíkur,
að ég keypti húsið. Það var á miklum fram-
kvæmdatíma í mínu lífi. Við vorum nýflutt hingað
þegar fór að gjósa í Vestmannaeyjum og þúsundir
fólks þaðan fluttu upp á land. Þá varð að hafa snör
handtök og ég tók að mér að steypa upp tugi
grunna, meðal annars hér á Selfossi, að húsum sem
Viðlagasjóður lét reisa fyrir flóttafólkið. Með því
fjölgaði íbúum hér í bæ verulega og því má halda
fram að þá hafi Selfoss raunverulega breyst úr
sveitaþorpi í raunverulegt þéttbýli,“ segir Sigfús.
Nokkru eftir að Sigfús flutti í Svalbarð stækkaði
hann húsið umtalsvert enda þurfti svo að vera hjá
stórri fjölskyldu. „Okkur hefur liðið ákaflega vel í
þessu húsi. Hér er afar ljúfur andi, finnst mér.“
Sigfús Kristinsson á að baki áratugaferil sem
byggingameistari. Hann er í raun bæjarsmiður.
Verka hans sér líka víða stað á Selfossi og má þar
nefna verslunarmiðstöðina við Ölfusárbrú þar sem
Krónan er nú til húsa, og einnig Fjölbrautaskóla
Suðurlands, sjúkrahús, lögreglustöð, fjölbýlishús
og þannig mætti lengi áfram telja byggingar sem
allar lofa merki meistarans á Bankaveginum.
Morgunblaðið/Sigurður Bogi
Bæjarsmiðurinn
býr við Bankaveg
Ölfusá
B
an
ka
ve
gu
r
Eyr
ave
gur
Austurvegur
Árveg
ur
Austur
Suðurlandsvegur
Tr
yg
gv
ag
at
a
Si
gt
ún
Si
gt
ún
Sunnuvegur
Engjavegur
Sólvellir
Skólavellir
Hlaðavelli
Græ
Fa
gu
rg
er
ði
Vallaskóli
Valla-
skóli
 Elsta húsið á Selfossi er Tryggvaskáli við Ölfus-
árbrú sem var byggður sem skáli brúarsmiða árið
1891. Húsið var seinna stækkað og þar var hótel og
matsölustaður í áratugi. Það var endurbyggt fyrir
fáum árum og er nú vinsælt fyrir ýmsar fámennari
samkomur sem Selfossbúar standa fyrir.
 Byggð á Selfossi tók að myndast upp úr 1930 þeg-
ar Kaupfélag Árnesinga og Mjólkurbú Flómanna
voru sett á laggirnar. Þau urðu burðarásar í at-
vinnulífi staðarins. Kaupfélagið missti fótanna og er
hætt starfsemi og Mjólkurbúið sameinaðist MS.
 Sigfús Kristinsson hefur búið alla sína tíð á Sel-
fossi, en hann er tæplega áttræður að aldri. Fáir eiga
svo sterkar rætur í bænum. Fullyrða má að megin-
þorri eldri Selfossbúa sé aðfluttur og komi meðal
annars úr nærliggjandi sveitum. Selfoss er nú hluti
af sveitarfélaginu Árborg.
Selfosssögur