SunnudagsMogginn - 14.02.2010, Blaðsíða 44

44 14. febrúar 2010
Bresku tónlistarverðlaunin The Brits verða
veitt með látum á þriðjudaginn og fjölmargir
tónlistarmenn tilnefndir. Ekki hefur þótt erf-
itt að spá því hverjir hljóti helstu verðlaun
frekar en á Íslensku tónlistarverðlaununum;
alla jafna hafa þeir listarmenn sem best hef-
ur gengið fengið klapp á bakið með styttu í
kaupbæti. Mestar líkur eru því á því að Flo-
rence Welch, söngspíra Florence and the
Machine, eigi eftir að hljóta flest verðlaun
eins og til að mynda fyrir að vera sá nýliði
sem náði bestum árangri, sem tónlist-
arkona árins og eins fyrir plötu ársins.
Florence Welch fær
klapp á bakið
Söngkonan knáa Florence Welch sem leiðir
Florence and the Machine.
Svona leit Rage Against the Machine út um
það leyti sem jólalagið kom út.
Glíman um „jólalag ársins“ í Bretlandi var
óvenjufjörug fyrir síðustu jól og lyktaði henni
með því að X Factor-stjarna laut í gras fyrir
Rage Against the Machine. RATM-félagar lof-
uðu að þakka fyrir sig með ókeypis tón-
leikum í Lundúnum og þeir ætla að standa
við það: 6. júní næstkomandi leikur Rage
Against the Machine í Finsbury Park í norður-
hluta Lundúna.
Þó margir komist að í Finsbury Park fá þó
ekki nema 40.000 miða og eina leiðin til að
komast yfir slíkt skilirí er að taka þátt í miða-
lotteríi með því að skrá sig á vefsíðunni the-
ragefactor.co.uk/. Það er rétt að hafa hrað-
ar hendur því skráningu lýkur í kvöld.
Rage Against the
Machine í London
Eins og fram kemur hér til hlið-
ar eru menn enn að gefa út nýj-
ar og gamlar upptökur með
Jimi Hendix þótt fjórir áratugir
séu síðan hann lést. Það skýrist
vitanlega að mestu af því hví-
líkur yfirburðamaður hann var
á tónlistarsviðinu (enginn er að
gefa út upptökur með Jim Morrison), en
líka því hve afkastamikill hann var og
leitandi; flest sem hann gerði er þess virði
að hlusta á það í það minnsta einu sinni.
Mér er það minnisstætt þegar ég heyrði
í Hendrix í fyrsta sinn vorið 1972 þegar
bróðir minn setti á fóninn plötuna Hend-
rix in the West sem var þá nýlega komin
út; hún kom út í janúar 1972 hjá Polydor í
Bretlandi og stuttu síðar vestanhafs. Á
plötunni eru tónleikaupptökur
úr ýmsum áttum frá árunum
1969-1970 og misgóðar eins og
gengur.
Framan af stúderuðum við
bræður plötuna fyrir geggjaða
útsetningu hans á Eldgömlu
Ísafold og frumlega örútgáfu á
Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band,
sem báðar voru hljóðritaðar þrem vikum
áður en hann lést. Í framhaldi af því
kveikti Voodoo Chile í mér og svo Little
Wing, sem var það fegursta sem ég hafði
heyrt (að frátöldum fjórða þætti níundu
sinfóníu Beethovens).
Félagar Hendrix á þessum upptökum
eru þeir Mitch Mitchell á trommur, Billy
Cox á bassa í fimm lögum og Noel Redd-
ing á bassa í þremur lögum. Það verður
að segjast eins og er að ég kunni aldrei að
meta Redding sem bassaleikara og vel má
heyra hve miklu betri Cox er. Enginn
skyldi þó frýja Mitchell hæfileika, hann
var frumlegur og ferskur, tilraunaglaður
og traustur og gjarnan talinn með merk-
ustu trommuleikurum rokksögunnar
þótt fáir muni kannski eftir honum í dag.
Að þessu sögðu þá er Hendrix in the
West ekkert sérstök skífa og kannski
ekki einu sinni klassísk í ljósi þess hve
margar plötur eru til með tónleika-
upptökum hans sem hljóma betur, en
málið er bara það að hann gat með einum
skældum hljómi dimmu í dagsljós breytt
– geri aðrir betur.
arnim@mbl.is
Poppklassík Hendrix in the West – Jimi Hendrix
Klassík, eða kannski ekki
Á
sínum tíma kom það ekki svo
mikið á óvart að Peter Gabriel
skyldi yfirgefa félaga sína í progg-
rokksveitinni Genesis, og það þeg-
ar sveitin hafði náð hæstu hæðum listrænt séð
(en þá var platan The Lamb Lies Down on
Broadway nýkomin út, en margir telja hana
vera besta verk sveitarinnar). Það kom meira
á óvart að Genesis skyldi lifa þá blóðtöku af,
og hún lifði ekki bara af heldur varð ein af
vinsælustu sveitum heims með trommarann,
Phil Collins, í broddi fylkingar af öllum
mönnum.
Gabriel varð hins vegar að feta eigin braut,
en gjáin á milli hans og félaga hans hafði verið
ört vaxandi fram að Lamb... sem reyndist síð-
an endastöðin. Gabriel hefur ferðast einn síð-
an, og hefur sólóferill hans verið nokkuð far-
sæll, og á köflum nokkuð litskrúðugur. Með
So (1986) varð Gabriel poppstjarna en áhugi
hans á heimstónlist, upptökufræðum (hann
stofnsetti Real World Studios sem er eitt virt-
asta hljóðver heims) og tækninýjungum hafa
markað honum einstakan sess. Í gegnum Real
World Records hefur Gabriel kynnt Vest-
urlandabúa fyrir tónlist úr öllum heims-
hornum og hann er prímus mótorinn í WO-
MAD (World of Music, Arts and Dance),
samtök sem standa fyrir tónlistarhátíðum um
heim allan.
Scratch My Back er áttunda hljóðversplata
Gabriel og kemur hún út eftir helgi, á mánu-
dag. Á henni rúllar Gabriel í gegnum tólf lög
eftir aðra listamenn, studdur strengjum og
píanói. Tæklar hann gullmola eins og „Hero-
es“ eftir David Bowie, „Street Spirit (Fade
Out)“ eftir Radiohead og „The Boy in the
Bubble“ eftir Paul Simon. Einnig varpar hann
ljósi á nýrri og óþekktari listamenn eins og
Bon Iver, Reginu Spektor og Magnetic Fields.
Hugmyndin er síðan að þeir tólf listamenn
sem hann tekur fyrir renni sér í gegnum lög
Gabriel á plötu sem mun kallast … já bíð-
iði …I’ll Scratch Yours.
„Ég hafði verið að prufa mig eitthvað áfram
með heimasmíðuðum hljóðfærum og kórum,“
segir Gabriel á heimasíðunni sinni. „En svo
hitti ég útsetjarann John Metcalfe og hreifst af
stíl hans. Við erum báðir hrifnir af tón-
skáldum á borð við Steve Reich, Arvo Pärt,
Stravinsky o.fl. og því bað ég hann um að
halda útsetningunum einföldum, en um leið
tilfinningaþrungnum, svo að lögin myndu
virkilega skína í gegn.“
Listfeng hermikráka
Nýjasta plata hins mikilhæfa Peter Gabriel er
óvenjuleg tökulagaplata. Kallast hún Scratch My
Back og er fyrri hluti ákveðins konseptverks.
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
Hugsi „Hmmm …nú er ég búinn með þessa plötu. Hvað á ég að gera næst? Kannski jólaplötu?“
Titillinn á þessari nýjustu plötu
Peters Gabriels er tiltölulega
eðlilegur en raunin hefur sann-
arlega ekki verið slík með þær
nafngiftir í gegnum tíðina.
Fyrstu fjórar plöturnar hans
voru án titils, hétu einfaldlega
Peter Gabriel, en aðdáendur og
poppfræðingar eru sammála um
ákveðin heiti til að aðgreina þær
(Car, Scratch, Melt og Security,
sem var reyndar formlegur titill
plötunnar í Bandaríkjunum).
Næstu þrjár hétu síðan So, Us og
Up. Skrítið að hann hafi ekki
sett tveggja stafa orð á þessa líka
en það hefur væntanlega ekki
passað við heildarhugmyndina.
Giftir
Gabriel
Umslagið á fyrstu sólóplötu Gabriels.
Tónlist
Fjórir áratugir eru liðnir síðan gítarleikarinn
mikli Jimi Hendrix gaf upp öndina. Sífellt eru
þó að koma út nýjar og nýjar plötur með upp-
tökum hans; sumt sem gefið er út aftur og
aftur og annað sem hefði kannski aldrei átt
að gefa út. Á næstu vikum kemur út enn ein
Hendrix-platan, Valleys of Neptune, og það
sem meira er: á henni er músík sem aldrei
hefur fengið að hljóma opinberlega; klukku-
tími af spunakenndri tónlist, sem Hendrix
hljóðritaði með Experience árið 1969.
Jimi Hendix sálugi.
Reuters
Ný breiðskífa með
Jimi Hendrix