SunnudagsMogginn - 07.03.2010, Síða 36

36 7. mars 2010
mannslífum.“
Ingvar notar orðin „fluga á vegg“ til að
lýsa hlutverki sínu á Haítí. Hann fylgdi ís-
lensku sveitinni hvert fótmál og fékk
óheftan aðgang, utan þess að hann fékk
ekki að skríða inn í göng þaðan sem fórn-
arlambi var bjargað. „Ég sótti það stíft en
sveitin tók það ekki í mál. Öryggið er fyrir
öllu.“
Hann segir samstarfið við sveitina hafa
gengið hnökralaust fyrir sig. „Strákarnir
voru einstaklega ljúfir og þægilegir í minn
garð. Þeir hafa örugglega einhvern tíma
verið pirraðir, eins og þegar þeir voru að
reka sig í myndavélina, en þeir létu aldrei
á því bera.“
Ingvar hafði það fram yfir flesta frétta-
menn á svæðinu að hann var með björg-
unarsveit. Hann er ekki í minnsta vafa um
að það hafi gert honum kleift að ná betra
efni. „Saga íslensku sveitarinnar var eina
heilsteypta sagan sem varð til fyrstu dag-
ana eftir skjálftann.“
Myndirnar gerðu gagn
Myndir Ingvars fóru út um allan heim
gegnum AP-fréttastofuna og meira að
segja kom fyrirspurn frá Opruh Winfrey,
sem sendi út sérstakan söfnunarþátt fyrir
fórnarlömb skjálftans, en Ingvar veit ekki
til þess að neitt hafi komið út úr því. „Ég
held að þessar myndir hafi gert gagn. Fólk
gerði sér grein fyrir neyðinni þegar það
horfði á þær.“
Erfitt er að setja sig í spor heimamanna
á Haítí en Ingvar segir þá hafa tekið því
sem að höndum bar af aðdáunarverðri yf-
irvegun. „Það er mikil reisn yfir þessu
fólki. 90% þeirra sem fylgdust með björg-
unaraðgerðum áttu ættingja í rústunum.
Samt hélt fólk ró sinni, hvergi sást tár á
hvarmi. Fólk gaf björgunarsveitunum líka
algjört næði til að sinna sínum störfum.“
Ingvar upplifði eigi að síður dramatísk
augnablik eins og þegar leið yfir móður
stúlku sem bjargað var heilli á húfi úr
rústunum.
Enn með eftirskjálfta
Hann kveðst hafa verið víku til tíu daga að
jafna sig eftir heimkomuna. „Það var mjög
skrýtið að koma heim aftur og venjast
hversdagsleikanum. Ég kýldist reyndar
niður í rúmið fyrstu nóttina vegna þreytu
– var gjörsamlega uppgefinn eftir törnina.
Það er erfitt að lýsa lífsreynslu af þessu
tagi og áfallahjálpin sem við fengum í kjöl-
farið var vel þegin. Það var gott að hitta
strákana í sveitinni aftur og deila reynsl-
unni.“
Hann er orðinn góður núna. „Það er
helst að eftirskjálftarnir sitji í manni, þeir
voru ófáir. Um daginn sat ég á bekk niðri í
bæ þegar hann fór skyndilega að hristast.
Á augabragði var ég kominn aftur til Haítí.
Það var ekki þægilegt.“
„Við ferðuðumst um á stórum
vörubílum, vistin á pallinum
var ekki alltaf þægileg í tæp-
lega 40 stiga hita og ryk-
mekki,“ segir Ingvar.
Það var ófögur sjón sem blasti við
fyrsta kvöldið. Stórvirkar vinnuvélar
voru notaðar til að fjarlægja líkin.
Málin rædd. Björg-
unarsveitarmennirnir
Guðjón, Oddgeir, Jó-
hann og Halldór.
Ingvar Á. Þórisson hefur verið við-
loðandi sjónvarp og kvikmyndagerð í
tvo áratugi. Hann var lengi á Rík-
issjónvarpinu en rekur nú eigið kvik-
myndafyrirtæki, Hugo Film.
Ingvar hefur lengi verið áhugamað-
ur um fjalla- og jöklamennsku og það
skýrir þátttöku hans í myndinni um
björgunarsveitina. Hann fór m.a. með
Haraldi Erni Ólafssyni á Elbrus og
Simon Yates a Ama Dablam. „Ég hef
þvælst mikið á jöklum og fjöllum,
meðal annars sem leiðsögumaður, og
er því vanur volki og vosbúð.“
Hugo Film er með tvær heimild-
armyndir í vinnslu um þessar mund-
ir. Önnur myndin, Roðlaust og bein-
laust, verður frumsýnd á
Sjómannadaginn. Hermir þar af áhöfn
á togara frá Ólafsfirði sem starfrækir
hljómsveit um borð.
Hina myndina gerir Ingvar í félagi
við Kolfinnu Baldvinsdóttur og fjallar
hún um innflytjendahælið í Njarðvík.
Hann gerir ráð fyrir að hún verði
tilbúin síðar á þessu ári. „Annars er
því ekki að neita að maður finnur
fyrir kreppunni. Og erum við þó
ýmsu vanir í þessu fagi. Það er
merkileg ráðstöfun að þjarma að
kvikmyndagerð í ljósi þess að sagan
sýnir að ríkið fær framlag sitt marg-
falt til baka.“
Vanur volki
og vosbúð
„Við vorum með frið-
argæsluliða frá SÞ allan tím-
ann, hér erum við við hótel í
miðbænum, eldar loguðu á
götum og þetta minnti helst á
stríðsástand,“ segir Ingvar.