Morgunblaðið - 14.01.2010, Qupperneq 31

getað verið með henni síðasta spölinn.
Það var svo gott að hafa ömmu hjá
okkur yfir jólin og fá að njóta þess-
arar samverustundar. Ég var mín
fyrstu jól með henni og hún sín síð-
ustu með mér.
Hugurinn leitar til baka til allra
góðu stundanna sem við áttum sam-
an. Þær stundir voru ófáar, það var
ekkert betra en að vera í rauða húsinu
á Þórólfsgötunni að hjálpa henni að
baka og að spila eða vera í feluleik
með afa. Flestar æskuminningar mín-
ar eru frá Þórólfsgötunni, þar var æð-
islegt að vera sem lítið stelpuskott
með ömmu, afa og hundunum.
Þegar amma og afi fluttu svo í kjall-
arann hérna heima var ekki leiðinlegt
hjá mér, þar átti ég vin sem hafði allt-
af tíma fyrir mig. Það tók mig ekki
langan tíma að hlaupa niður tröpp-
urnar á morgnana til að skríða upp í
rúm til ömmu og afa, þar sem amma
var að venju í rauða náttkjólnum sín-
um og hlýjaði mér á köldum tásunum.
Aldrei hafði ég barnapíu og hefði
sennilega ekki viljað það, því að ég
hafði ömmu mína sem gat passað
uppá mig og það gerði hún svo sann-
arlega.
Amma var gríðarlega stór hluti af
lífi mínu, við brölluðum margt saman
og ég á margar góðar minningar sem
ég get hlýjað mér við. Mér dettur
fyrst í hug þegar við bökuðum saman
bláu kökuna, amma var vön að gera
græna sandköku og við ákváðum að
hafa hana bláa í eitt skiptið, við spör-
uðum þó ekki matarlitinn heldur not-
uðum hann allan svo að þeir sem
fengu sneið fengu líka bláa tungu.
Þetta rifjuðum við upp saman á að-
fangadagskvöld þar sem við sátum
saman og borðuðum matinn sem
ömmu hafði dreymt í svefni og vöku
síðustu daga fyrir jól.
Alltaf þótti mér jafn vænt um það
að sjá gamla föndrið mitt í stofuhill-
unni hjá henni, eitthvað sem ég hafði
búið til handa henni, þegar ég var lítil.
Sama hvað það var þá tók hún við því
með bros á vör og kom fyrir uppi í
hillu.
Amma verður mér ávallt innst í
hjarta, ég er þakklát fyrir allan tím-
ann sem við áttum saman. Við kveðj-
um með trega, þó er ég viss um að hún
muni vaka yfir okkur öllum, sérstak-
lega afa.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Rakel Erna.
Hvert tár á hvarmi þakkar vegferðina.
Hjá okkur varstu kærleiksrík og blíð.
Hugrökk kona, hugsaðir um þína.
Hve vel við minnumst þín, já alla tíð.
(KRB)
Elsku Jenný amma. Nú hefur þú
lagt augun aftur, en við trúum því að
þú munir opna þau annars staðar og
vonum að þar beri margt fyrir augu
sem gleður þig. Þó að andlát þitt hafi
ekki komið á óvart grátum við þig
sárt, því þú varst sú besta amma og
tryggasti vinur sem nokkur getur átt.
Ég kom fyrst á Þórólfsgötuna 18-
19 ára gömul, stelpuskjáta sem svaf
hjá syninum. En mér var vel tekið,
eins og öllum sem til ykkar komu,
með glaðværð og hjartahlýju. Unga
parið bjó svo um tíma hjá ykkur, svo
komu synirnir einn af öðrum og alltaf
var komið á Þórólfsgötu. Best var að
sofna í holu hjá afa og ömmu. Stund-
um var skipt liði og sumir sváfu hjá
ömmu Sissu. Einu sinni sagðir þú við
Sissu: „Það væri ljótt ef þú færir að
sofa hjá Sigrún mín. Þú myndir vekja
gæjann um miðja nótt og segja:
Þarftu ekki að pissa elskan mín.““
Það var svo margt sem hvergi var
hægt að upplifa nema á Þórólfsgötu;
græna kakan, gervihryggurinn, steik-
urnar og salatið sem svo oft gleymdist
í ísskápnum. Að ógleymdu slátrinu
sem alltaf var búið til þar, en rataði
samt alltaf til okkar hvar sem við
bjuggum.
Þegar ég skildi við soninn pössuðuð
þið hjónin alltaf vel að láta drengina
ekki gjalda þess. Hlúðuð enn betur að
þeim og áfram fengum við slátur hvert
haust. Þegar ég kynnti seinni mann-
inn minn fyrir þér og Gissuri afa kom
hjartahlýja ykkar beggja vel í ljós, því
þið tókuð honum eins og týnda syn-
inum sem væri nú loksins kominn
heim. Hann segir líka alltaf að hann
hafi fengið þrjú sett af tengdaforeldr-
um með mér. Þegar ég flutti norður
voruð þið komin í Kópavoginn. Þá var
farið af stað, þvottur sóttur og þveg-
inn. Ungir menn fóðraðir og keyrðir
til læknis og svo mætti lengi telja.
Ekkert var talið eftir. Allt var sjálf-
sagt og innt af hendi af mikilli gleði.
Elsku Jenný, þessi fátæklegu orð fá
engan veginn lýst hve þakklát við er-
um fyrir að hafa fengið að deila með
þér gleði og sorgum og fyrir að hafa
átt þig að sem ömmu og vin. Því vin-
áttan var veitt skilyrðislaust. Hvort
þú varst tengdamamma eða ekki eða
hverjar aðstæður voru skipti ekki
máli.
Megir þú hvíla í friði.
Þinn háttur var ekki að auglýsa þig,
né elta hin fánýtu gildi.
En þræddir svo gætin þinn góðverka stig,
með gegnheilli alúð og mildi.
Og þegar er hlutverk á himnum þér reitt,
því hvarvetna í alheimi blasa.
Verk fyrir þá, sem það ágirnast eitt,
að annast þá smáu er hrasa.
Andi þinn siglir nú eilífðar sæ,
til Alföður strandanna ljósa.
En minningin lifir, þær muna þig æ,
mæðgurnar Sigrún og Rósa.
(Kristján Árnason)
Öllum þeim sem eiga um sárt að
binda vegna andláts Jennýjar Skarp-
héðinsdóttur vottum við okkar dýpstu
samúð.
Rósa Birgisdóttir, Gunnlaugur
Lúthersson, Guðmundur Smára-
son, Gissur Smárason, Rúnar
Smárason, Skarphéðinn Smára-
son og Sigrún Árnadóttir.
Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2010
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát
móður minnar,
SONJU SIGURÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Víðiness fyrir
umönnun hennar.
Ólafur Valdimars.
✝
Okkar ástkæra dóttir, systir, barnabarn og barna-
barnabarn,
ELVA BJÖRG EGILSDÓTTIR,
Niederanven,
Lúxemborg,
lést laugardaginn 9. janúar.
Útför fer fram frá Kópavogskirkju mánudaginn
18. janúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á styrktarreikninga „Elva Björg Foundation“, bæði á
Íslandi og í Lúxemborg.
Vala Björg Arnardóttir, Egill Reynisson,
Daníel Örn Egilsson,
Edda Kristín Egilsdóttir,
Edda Sölvadóttir, Örn Jóhannsson,
Kristín Hermannsdóttir, Reynir Eiríksson,
Sölvi Guðlaugsson.
✝
Ástkær bróðir okkar, móðurbróðir og frændi,
EGGERT KRISTMUNDSSON
bóndi,
Efri-Brunnastöðum,
Vatnsleysuströnd,
lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi, Garði,
þriðjudaginn 12. janúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Elín Kristmundsdóttir,
Anna Scheving Kristmundsdóttir,
Hallgrímur Kristmundsson,
Gísli Scheving Kristmundsson,
Skarphéðinn Scheving Einarsson,
Hannesína Scheving Skarphéðinsd., Guðmundur Steingrímsson,
Svanur Már Skarphéðinsson, Brynja Hafsteinsdóttir,
Kristmundur Skarphéðinsson, Ingunn Lúðvíksdóttir,
Elín Kristín Skarphéðinsdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐFINNUR KRISTINN JÓNSSON,
Furugerði 1,
áður Unufelli 29,
andaðist á Landspítalanum sunnudaginn
10. janúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
19. janúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Guðrún Magnúsdóttir,
Magnús Guðfinnsson, Inga Dóra Halldórsdóttir,
Sigurður Jón Guðfinnsson, Halla Elísabet Guðmundsdóttir,
Guðni Guðfinnsson, Sondy Haldursdóttir Johansen,
Jens Guðfinnsson, Erla Rúna Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, afi og
langafi,
GUNNAR H. JAKOBSSON,
Blikaási 9,
Hafnarfirði,
andaðist á Landspítalanum í Fossvogi föstudaginn
8. janúar.
Útför hans fer fram frá Garðakirkju föstudaginn
15. janúar kl. 13.00.
Pálína Þorgrímsdóttir,
Hildur Gunnarsdóttir, Ingólfur Benediktsson,
Gylfi Gunnarsson,
Halla Gunnarsdóttir,
Harpa Gunnarsdóttir, Sigurður Arnar Sigurðsson,
Gunnar Már Sigfússon,Sara Reginsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
fljótt komst ég að því að hann var
líka með stórt hjarta. Hann tók mér
vel strax í upphafi og ekki skemmdi
fyrir að ég er sveitabarn eins og
hann og ég skynjaði fljótlega að
hann var mikið náttúrubarn.
Þrátt fyrir háan aldur var minnið
gott og margar sögur sagði hann
mér úr sveitinni sinni í Hrútafirð-
inum, um gæðingana sína sem hann
unni mjög og kindurnar sem hann
sat yfir frá barnsaldri ásamt hund-
inum sínum. Hann sagði það hafa
verið erfiðan tíma þegar hann þurfti
að selja búféð og flytja suður, því
hugur hans stóð til þess að verða
bóndi í sveitinni sinni.
Hann fékk stutta skólagöngu, en
árin hans í Reykjaskóla voru honum
mjög dýrmæt og talaði hann um
þann tíma með mikilli ánægju, ekki
ólíklegt að það hafi verið honum góð
hvíld frá vinnustritinu.
Hann var hafsjór af fróðleik og
ekki síst um landið okkar, örnefni,
bæjarnöfn og nánast allt sem sneri
að Íslandssögunni og ekki á margra
færi að leika það eftir.
Þorleifur fylgdist vel með þjóð-
málum og sem dæmi um áhuga hans
var þegar hann lá á spítalanum rétt
fyrir andlátið, þá spurði hann Ás-
björn í hvert skipti sem hann kom til
hans hvort forsetinn væri búinn að
skrifa undir vegna Icesave-laganna.
Hann var stoltur af stóra barna-
hópnum sínum og fylgdist vel með
honum, þegar fjölskyldan hittist þá
gat hann sem betur fer oftast verið
með okkur þrátt fyrir að hann væri
bundinn í hjólastól síðustu árin.
Hann kunni ógrynni af vísum og oft-
ar en ekki fór hann með vísur fyrir
okkur og mér fannst alveg ótrúlegt
hvað hann mundi og þuldi upp.
Mér er minnisstætt níræðisaf-
mælið hans fyrir tæpu ári, gleði-
svipnum sem kom á andlit hans þeg-
ar Lögreglukórinn gekk í salinn og
söng nokkur lög fyrir hann ásamt
því að einn af félögunum rifjaði upp
góða tíma með honum úr löggunni.
Þorleifur fékk sem betur fer að
halda reisn sinni fram í andlátið, það
var honum ekki eiginlegt að gefast
upp og hann ætlaði líka að hafa bet-
ur í þetta skiptið. Það var honum
mikils virði að fá að fara heim af
spítalanum og á Hrafnistu komst
hann til að kveðja það góða fólk sem
hefur hjúkrað honum á síðustu ár-
um.
Elsku Þorleifur, hvíldu í friði.
Elín Pálsdóttir.
Það reyndist mér dýrmæt reynsla
að búa hjá afa. Flökkulíf mitt í þrjú
ár var andstæða við það venju-
bundna líf sem afi lifði. Ég sé nú
hvað afi gerði margt til að ná til mín.
Tengsl okkar urðu sterk og mér leið
öruggri hjá honum. Eftir dag í Há-
skólanum fór ég beint til hans og
sagði honum frá deginum. Hann var
oft með sætt glott og hlustaði af
áhuga.
Það voru margar skemmtilegar
venjur í sambúð okkar. Matur var á
hverju kvöldi klukkan hálf sjö og við
horfðum alltaf saman á fréttir. Afi
sendi mig reglulega út í búð að
kaupa ís og ávexti, svo sátum við og
borðuðum ísinn á meðan afi sagði
mér sögur úr sveitinni. Hann sagði
mér frá draumi sínum um að gerast
bóndi, Reykjaskóla, sjóferðum sín-
um með föður sínum, því þegar faðir
hans keypti útvarp fyrstur allra í
sveitinni og þegar hann gætti sauð-
fjárins.
Sumarið 2003 fórum við í bíltúr í
síðasta sinn. Á næstu dögum sótti ég
hjólastól og undirbjó áframhaldandi
dvöl okkar saman í Bólstaðarhlíð-
inni. Ég man eftir sterkri hamingju-
tilfinningu og ánægju yfir því að
hann gat áfram búið heima. Afi sagði
að þar væru minningarnar. Yfir dag-
inn sat ég við borðstofuborðið að
læra en hann sat við stofugluggann.
Kyrrðin og nærvera afa var mér
ómetanleg.
Afi var skemmtilegur og sama
hvað gekk á þá kom hann mér til að
hlæja. Hann lét reglulega vita að sú
aðhlynning sem hann fékk væri góð
og að hann væri í góðum höndum.
Afi fylgdist vel með og vildi gera allt
sem hann gat allt fram að andláti
sínu. Afi var viljasterkur, þolinmóð-
ur, þrautseigur og hafði sterkan lífs-
vilja. Haustið 2004 fór afi í annað
sinn á spítala. Þá bað hann mig að
sækja giftingarhringinn sinn. Hann
gaf mér hringinn og sagði mér að
hann kæmi ekki aftur heim.
Afi kenndi mér margt, meðal ann-
ars að elda kjötsúpu, að soðið vatn er
allra meina bót og að þekkja muninn
á vinum og kunningjum. Afi leiðrétti
málfar mitt og kenndi mér merk-
ingu setningarinnar „orðstír deyr
aldrei“. Ég lærði af því að sjá afa
taka því af auðmýkt og æðruleysi
þegar hann missti getu sína til að sjá
um sig sjálfur. Hvað viljastyrkur og
sjálfsagi eru mikilvægir eiginleikar
og að ef þú ert ánægður þá er lík-
legra að þeir sem eru í kringum þig
séu ánægðir. Ég er sú sem ég er
vegna þess að ég flutti inn til afa.
Kveðjustund mín og afa var jafn
falleg og saga okkar í heild. Ég kom
til hans daginn fyrir andlát og rifjaði
upp góðar stundir. Hann lagði sig
fram við að senda mér merki um að
hann væri að hlusta og náði nokkr-
um sinnum að brosa til mín. Daginn
eftir þá lagðist ég á rúmstokkinn hjá
honum, lagði hönd mína á kynn hans
og sagði honum að ég væri hjá hon-
um. Þá tók hann sinn seinasta and-
ardrátt.
Ég vona að sál þín lifi áfram, elsku
afi minn, og að fegurð þín fái að
njóta sín. Þú munt alltaf eiga stóran
stað í hjarta mínu og ég mun búa að
þeirri tengingu sem myndaðist okk-
ar á milli. Mér þykir átakanlega sárt
að þú sért farinn. Mér finnst erfitt
að horfa ekki aftur í augu þín, tala
við þig og finna aftur nærveru þína.
Þú ert fallegur maður að utan sem
innan og ég er stolt af því að vera
barnabarn þitt. Þú lifir að eilífu í
minni sál. Þín,
Bryndís.
Meira: mbl.is/minningar