Morgunblaðið - 14.01.2010, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2010
oft meiri en var í raun svo öku-
kennslan endaði stundum skraut-
lega. Þá var mikið hlegið. Í smala-
mennskunni hljóp afi hraðast allra
og á áttræðisaldri hljóp hann hraðar
en við unglingarnir, svo fimur og
hress var hann.
Afi var alltaf til í allt og gat alls
ekki setið aðgerðarlaus. Hann var
barnagæla og söng iðulega Stígur
hún við stokkinn… dansandi með
okkur á tánum á sér og spilaði einnig
á mandólín fyrir okkur. Það voru
yndislegar stundir. Afa og ömmu var
umhugað um að gestir þeirra fengju
ávallt nægju sína og afi var á hlaup-
um með konfektið í boðum þar sem
við vorum óspart hvött til að fá okk-
ur mola. Ef hann var beðinn að
skera tertusneið fyrir eitthvert okk-
ar þá var stærð sneiðarinnar iðulega
¼ af allri tertunni. Það þótti okkur
mjög fyndið þó við ættum í vand-
ræðum með að klára af diskunum.
Afi gaf yndislegu konunni sinni,
elsku hjartans ömmu Siggu, blóm á
hverjum einasta laugardegi. Rétt
fyrir jól fór öll fjölskyldan í brúð-
kaup. Þar lék afi á als oddi, dansaði
og spjallaði, lífsglaður að venju. Afi
var alla tíð ungur á líkama og sál.
Hann var svo flottur í brúðkaupinu
enda ræddum við um að svona vild-
um við sko fá að lifa lífinu, til fulls.
Afi skilur eftir sig tómarúm í
hjörtum okkar. Það sem hann hefur
kennt okkur er að við verðum að
njóta allra ómetanlegu augnablik-
anna á líðandi stundu og fá sem mest
út úr lífinu. Afi afrekaði ótalmargt á
ævi sinni, var gæfumaður og lifði
hraustur nánast alla tíð. Takk fyrir
öll yndislegu árin með þér og minn-
ingarnar munu hleypa birtu inn í líf
okkar þegar við hugsum til þín.
Kolbrún Ýr, Eygló Rós
og Sindri.
Minn kæri vinur til margra ára-
tuga, Kornelíus Jónsson, er fallinn
frá. Hann var einstakur maður, lífs-
glaður, tryggur, rausnarlegur, fjör-
ugur, músíkalskur og margfróður.
Ég kynntist honum fyrst í Mand-
olínhljómsveit Reykjavíkur, sem
starfrækt var 1946-1950, þar sem
hann og Tage spiluðu á mandolín og
ég á gítar. Við þrjú stofnuðum tríó
og spiluðum við ýmis tækifæri.
Strax við fyrstu kynni áttaði ég mig
á mannkostum hans.
Kornelíus átti því láni að fagna að
kvænast henni Siggu sem síðar varð
mín besta vinkona. Hefur vinátta
okkar haldist óslitin í hartnær 70 ár
og aldrei borið skugga á.
Minningarnar um svo langa veg-
ferð saman eru óteljandi og ómet-
anlegar. Ferðalögin okkar, dansæf-
ingar á sjötta áratugnum, boð og
leikhúsferðir. Tage og Kornelíus
tefldu mikið saman á yngri árum og
gjarnan var tekið í hljóðfærin.
Kornelíus var fjölhæfur og var
margt til lista lagt. Hann var úr-
smíðameistari og verslunina sína
rak hann á Skólavörðustígnum um
áratugaskeið, svo sem þekkt er.
Hann var orkuríkur og fram-
kvæmdasamur en jafnframt afar
næmur og listamaður á sínu sviði.
Hann var áhugabóndi og hélt lengst
af ævinni kindur sem hann sinnti af
kostgæfni í öllum veðrum, langt
fram eftir aldri.
Börnin mín og fjölskyldur þeirra
syrgja fjölskylduvininn ljúfa en
Kornelíus, Sigga og Biggi voru þátt-
takendur í öllum helstu viðburðum í
lífi okkar og mikil væntumþykja í
þeirra garð og fjölskyldunnar.
Kornelíus átti gott og innihalds-
ríkt líf í faðmi samheldinnar og
elskulegrar fjölskyldu. Fyrir það má
þakka að leiðarlokum.
Elsku Sigga mín, Halli, Pétur,
Konný og fjölskyldur. Hugur minn
er hjá ykkur. Megi Guð veita ykkur
huggun í sorginni.
Vini mínum þakka ég samfylgd-
ina.
María Jane (Marsý) Ammendrup.
Kornelíus Jónsson, elsklegur fjöl-
skylduvinur, er látinn. Hann var rík-
ur af árum en ótrúlega ungur í anda,
sprækur, glaður og hvers manns
hugljúfi. Ég hef oft hugleitt hve ung-
legur Kornelíus var, hann gat hlaup-
ið uppi hvern sem er, kominn á
virðulegan aldur og gott betur.
Sigga og Kornelíus og ástkær
sonur þeirra Birgir, voru ómissandi
hluti af uppvexti mínum og voru mér
einstaklega góð. Ekki gat ég hugsað
mér nein tímamót án þess að þau
væru nærri. Kornelíus var hrókur
alls fagnaðar í boðum, séntilmaður,
músíkalskur og kátur. Hann sagði
skemmtilegar sögur og var svo fróð-
ur um svo margt.
Þau Sigga voru nánustu vinir for-
eldra minna, nær ævilöng vinátta
þeirra er sannarlega sérstök. Og
þau hafa verið vinir jafnt í gleði og
þegar sorg hefur knúið dyra.
Við sendum Siggu, börnum,
tengdabörnum og fjölskyldum
þeirra innilegustu samúðarkveðjur.
María Jane (Maja) Ammendrup
og fjölskylda.
Nú þegar ég minnist látins félaga
okkar, Jóns Kornelíusar Jónssonar
úrsmíðameistara, hrannast minning-
arnar upp, bjartar og lifandi, um
góðan og ljúfan félaga. Kornelíus
byrjað fljótlega eftir að hann út-
skrifaðist með verkstæði ásamt öðr-
um. Í þá daga var það viðvarandi
vandamál að verða sér úti um vara-
hluti en þar sýndi hann hvað hægt er
að gera ef viljinn og getan eru fyrir
hendi. Sagt er að Kornelíus hafi set-
ið langt fram á nætur við að renna
óróaása sem voru lítið lengri en
brennisteinn á eldspýtu og að hluta
til mjórri en mannshár og nutu aðrir
úrsmiðir góðs af þessari framleiðslu.
Síðan hóf hann eigin rekstur og rak
um langt árabil fyrirtæki með eigin
nafni við Skólavörðustíginn sem
samanstóð af úra-, skartgripa- og
gjafavöruverslun ásamt verkstæði
þar sem úrsmiðir, gullsmiðir og let-
urgrafari störfuðu. Kornelíus rak
einnig verslun í Bankastrætinu og
var mikið á þönum sökum reksturs-
ins vegna innkaupa, innflutnings og
annarra verkefna sem hann var ætíð
með á prjónunum. Ég kynntist
Kornelíusi fyrst er ég var við úr-
smíðanám handan götunnar hjá
Carli A. Bergmann úrsmíðameist-
ara. Talsverður samgangur og sam-
vinna var á milli verkstæðanna og
fór ég ófáar ferðir yfir til úrsmið-
anna hjá Kornelíusi að fá lánaða
varahluti en í leiðinni gerði ég stutt-
an stans á kaffistofunni til að spjalla
og fá fréttir. Hver dagur byrjaði á
því að bjóða upp á gott morgunkaffi
með gestum og gangandi þar sem
dagfarsprúðir dægurspekingar
komu til að ræða allt milli himins og
jarðar. Ekki eru nema um þrjár vik-
ur síðan ég sat og sötraði kaffi í
verslun Kornelíusar í Bankastræt-
inu með Kornelíusi, Pétri syni hans
og Carli meistara mínum en þá barst
í tal að Kornelíus hefði eitthvað mis-
skilið 95 ára regluna sem gengur
ekki endilega út á að menn vinni til
níutíu og fimm ára aldurs. Kornelíus
gaf lítið út á það en sagði eitthvað í
þá veru að hver gerði það sem hon-
um best þætti. Í þessum heimsókn-
um mínum í gegnum árin náði ég að
kynnast Kornelíusi nokkuð og því
sem hann var að bardúsa við þá og
þá stundina. Rekstur verslananna
og mannahald í kringum það fannst
mér ærinn starfi en svo kom ein-
hvern tíma í ljós að hann var að sýsla
með nokkrar fasteignir og enn
seinna barst í tal fjárbúskapurinn
sem hann stundaði suður með sjó.
Þar gerði hann sér meðal annars til
dundurs að rækta upp vanhyrnt fé.
Ekki var annað að sjá en að hann
nyti þess að stússast í svona mörgu.
Hann var alltaf léttur á fæti, kvikur í
hreyfingum og glaðsinna. Kornelíus
sýndi Úrsmiðafélaginu alla tíð mikla
ræktarsemi og var í prófnefnd um
nokkurt skeið. Þar kynntist undir-
ritaður hvað hann var í raun mikill
fagmaður, nákvæmur og eftirtektar-
samur, þegar hann ásamt fleiri
nefndarmönnum spurði mig út úr
eftir að þeir höfðu skoðað sveins-
stykkið mitt. Á 70 ára afmæli úr-
smiðafélagsins var Kornelíus gerður
að heiðursfélaga þess. Við úrsmiðir
kveðjum nú mætan félaga eftir langt
og farsælt ævistarf með þökk fyrir
samstarf og samveru. Við sendum
eiginkonu hans Sigríði og börnum
þeirra samúðarkveðjur.
Axel Eiríksson, formaður
Úrsmiðafélags Íslands.
✝ Anna SigrúnSnorradóttir
fæddist á Flateyri 16.
september 1920 og
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir 22.
desember 2009.
Foreldrar hennar
voru Snorri Sigfús-
son, skólastjóri og
námsstjóri (1884-
1978) og Guðrún Jó-
hannesdóttir, hús-
freyja á Flateyri og
Akureyri (1885-
1947). Systkini Önnu
eru: Örn (1912-1985), Hildur
(1914-1915), Haukur (1916-1958),
Jóhannes (1917-2006), Gunnhildur
(f. 1922), og Snorri (f. 1930).
Anna Sigrún var gift Birgi Þór-
hallssyni (f. 1925), fyrrverandi
framkvæmdastjóra
og eiganda Sól-
arfilmu, og átti með
honum þrjú börn:
Snorra Sigfús (f.
1954), Guðrúnu Sig-
ríði (f. 1956), sem er
gift Martial Nardeau
(f. 1957), og Þórhall
(f. 1960), sem er
kvæntur Kathleen
Bearden (f. 1958).
Anna var þekkt
m.a. fyrir störf sín
við dagskrárgerð,
einkum barnatíma í
Ríkisútvarpinu. Á efri árum gaf
hún út sex ljóðabækur.
Jarðarförin fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, fimmtu-
daginn 14. janúar, og hefst athöfn-
in kl. 15.
Með miklum trega og söknuði kveð
ég elsku föðursystur mína og uppá-
haldsfrænku Önnu Snorradóttur.
Della, eins og hún var alltaf kölluð,
var fáguð og greind dama sem hafði
allt til að bera.
Á æskuárum mínum á Akureyri
var Della stór þáttur í lífi mínu. Það
er svo margs að minnast og ekki
hægt í fáeinum orðum að lýsa um-
hyggju hennar og vináttu alla tíð.
Ég minnist afmælisdaga minna á
þessum tíma, þar sem Della tók mik-
inn þátt í að stjórna alls konar leikj-
um, jafnt úti sem inni og gerði þessa
daga ógleymanlega. Hún var líka
með dansskóla og þrátt fyrir ungan
aldur var mér leyft að vera með.
Seinna sagði hún mér að hún hefði
verið hissa á hvað litlum árangri ég
náði í danslistinni og það hefur ekki
lagast með aldrinum.
Eins er mér mjög svo minnisstætt
þegar Della og Birgir trúlofuðu sig.
Okkur Hauki bróður mínum fannst
þetta mjög spennandi. Þegar ég var
spurð um trúlofunina hafði ég mest
orð um að Birgir hafi alltaf verið að
kyssa Dellu og er unun að hafa fylgst
með, hve ást þeirra og umhyggja til
hvors annars hefur aldrei dvínað.
Ég votta Birgi, Snorra, Guðrúnu
og Þórhalli og öðrum ættingjum mína
innilegustu samúð. Ég þakka allar
yndislegu samverustundirnar og
góðu minningarnar sem mín elsku-
lega frænka skilur eftir.
Hildur Hauksdóttir Tobin.
Ég kveð með söknuði og þakklæti
elskulega föðursystur mína, Dellu
frænku. Með söknuði, vegna skarðs-
ins sem ekki verður fyllt og með
þakklæti fyrir allt sem hún var mér;
yndislegar minningar sem ég fæ að
eiga alla tíð.
Della mín var besta frænka sem
nokkur gat átt, fínleg, falleg, skáld-
kona, fagurkeri; alltaf hlýr faðmur,
alltaf bjart í kringum hana.
Ég elskaði og dáði Dellu. Þessa ex-
otísku frænku mína sem ferðaðist
með Birgi til fjarlægra landa. Þau
fóru til Austurlanda, þegar engir aðr-
ir í minni veröld fóru til Austurlanda.
Hún fór til Hawaii og sýndi mér svo,
með fallegu höndunum sínum hvern-
ig dansa átti hula-hula.
Hún var hrifnæm, gjöful, fyndin og
skemmtileg.
Það er ekki hægt að tala um Dellu
án þess að nefna Birgi. Sextíu og eitt
ár í hamingjusömu hjónabandi, sem
aldrei bar skugga á. Hjá þeim hef ég
alltaf átt athvarf, og hlýjan og styrk-
urinn sem ég gat sótt til þeirra hve-
nær sem var er mér ómetanleg gjöf.
Guð geymi þig elskan.
Kristín Hauksdóttir.
Mig langar að minnast Önnu
Snorradóttur, afasystur barnanna
minna.
Hún hafði til að bera þá bestu
mannkosti sem prýtt geta einstak-
ling. Í nærveru hennar fann maður
sterkt fyrir þeim guðsgildum, sem
eru traust, virðing, hjálpsemi og hlýja
í garð samferðamanna sinna.
Áður en ég kynntist Dellu, eins og
hún var kölluð, þekkti ég röddina
hennar úr útvarpinu. Röddina sem
var svo mild og hlý eins og jafnvel
kæmi úr öðrum heimi. Svo yfirnátt-
úrulega hljómaði hún í eyrum lítillar
telpu sem hlustaði á barnatímann.
Löngu síðar þegar við svo hittumst
fyrst fann ég að viðmótið var í sam-
ræmi við röddina. Frá þeirri stundu
og allar götur síðan var jafn yndislegt
að hitta hana. Della bar ómælda virð-
ingu fyrir börnum. Hún kunni að
uppörva og styðja fólk í gleði og sorg.
Hún var mannvinur í víðtækustu
merkingu þess hugtaks.
Margar eru minningarnar sem við
fjölskyldan eigum um Dellu frænku.
Sigríður Nanna dóttir mín fékk þann
heiður að vera brúðarmær í brúð-
kaupi þeirra Guðrúnar dóttur hennar
og Martial. Veit ég að það verður
henni ávallt ógleymanlegt.
Eitt sinn fór Sigga Nanna með
Dellu frænku á barnasýningu í Þjóð-
leikhúsið. Var það ævintýri líkast fyr-
ir litla hnátu sem sagðist vilja fara
„aftur og aftur“ á sýninguna. Della
fann ástæðu til að vitna í umsögn
þeirrar litlu í blaðagrein sem hún rit-
aði um nauðsyn þess að leggja
áherslu á að færa upp barnasýningar.
Sigga Nanna var svo stolt þegar
greinin var lesin fyrir hana.
Snorri Bjarnvin sonur minn lærði
nokkur ljóðin hennar Dellu utanbók-
ar, honum fannst þau svo falleg. Þór-
hildur yngri dóttir mín fór heldur
ekki varhluta af kærleika hennar.
Þær hittust oft á vinnustað Þórhildar
og áttu skemmtilegt spjall. Sjálf naut
ég einlægrar tryggðar hennar í rík-
um mæli.
Samband þeirra hjóna Önnu og
Birgis Þórhallssonar var til fyrir-
myndar. Fagrir eiginleikar hvors um
sig fengu að blómstra í skjóli hins.
Þau létu sig varða allt sem anda dró
og miðluðu af góðvild, reynslu sinni
og þekkingu til annarra á vegferð
sinni.
Della var alltaf hrókur alls fagn-
aðar, ávallt til staðar til að fagna með
öðrum. Alltaf fín og vel til höfð. Það
endurspeglaði virðinguna sem hún
bar fyrir sjálfri sér og öðrum. Í þakk-
læti fyrir allt sem hún var mér og
mínum kveð ég mæta konu sem nú er
horfin inn í eilífa vorið unga.
Kæri Birgir og fjölskylda, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Ingibjörg Marteinsdóttir.
Elsku Della mín.
Minningarnar streyma fram í hug-
ann. Ég minnist þess sérstaklega
hvað mér fannst alltaf gaman að
heimsækja ykkur fjölskylduna á Hof-
teiginn þegar ég var lítil, og hve hlý-
lega og vel þið Birgir tókuð á móti öll-
um.
Þegar ég var unglingur kynntir þú
mig fyrir þinni ástkæru vinkonu Kar-
en Bönnelyke í Danmörku. Þangað
fór ég með þér og syni þínum Þór-
halli, og síðan ein nokkrum sinnum.
Þessar ferðir eru mér ógleymanleg-
ar, og verð ég þér ævinlega þakklát
fyrir þessar góðu stundir, og að hafa
kynnt mig fyrir þessari yndislegu
fjölskyldu.
Elsku Birgir, Snorri, Guðrún, Þór-
hallur og fjölskylda. Ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og góðar minningar um Dellu munu
ávallt lifa í hjarta mér.
Elsku Della frænka. Guð geymi
þig.
Þín frænka,
Helga Guðrún.
Sjö ára gamall átti ég því láni að
fagna að kynnast Snorra Sigfúsi
Birgissyni og fjölskyldu hans. Heim-
ili Önnu Snorradóttur og Birgis Þór-
hallssonar í Álfheimunum og seinna á
Hofteigi var heimur út af fyrir sig en
um leið tengt heiminum öllum. Fyrir
ungan dreng var það einstök upplifun
að vera boðinn velkominn á heimili
ókunnugrar fjölskyldu með virðingu
og hlýju sem einkenndi allt fas Önnu
og Birgis og barna þeirra.
Mig langar með þessum fátæklegu
orðum til að þakka Önnu fyrir að hafa
sýnt mér undur veraldar bæði smá og
stór. Sögur hennar og ráð hafa fylgt
mér til þessa dags.
Ágúst Þór Árnason.
Kveðja frá
Zontaklúbbi Akureyrar
Anna Snorradóttir var félagi í
Zontaklúbbi Akureyrar á fyrstu ár-
um klúbbsins. Hún starfaði þá sem
blaðamaður, ung og áhugasöm um
málefni líðandi stundar. Að frum-
kvæði Ragnheiðar O. Björnsson vann
Anna ötullega að því verkefni ásamt
öðrum Zontasystrum að heiðra minn-
ingu Jóns Sveinssonar „Nonna“.
Húsið Pálshús í Fjörunni á Akureyri
var bernskuheimili Nonna og áttu
Anna og Birgir maður hennar hug-
myndina að því að einmitt það hús var
gert að minningarsafni um þennan
merka mann.
Anna flutti til Reykjavíkur, en
hafði alltaf tengsl við Zontasystur.
Hún rak ásamt manni sínum Birgi
Þórhallsyni fyrirtækið Sólarfilmu og
það fyrirtæki framleiddi fjölda minja-
gripa fyrir Nonnahús með mynd af
húsinu. Zontasystur vissu að árið
1957 hafði listakonunni Nínu Sæ-
mundsson verið falið að gera styttu af
Nonna. Styttan hafði þó aldrei verið
steypt í varanlegt efni og enginn vissi
hvar hún var niðurkomin. Það var
mikill áhugi hjá klúbbnum að finna
styttuna og flestum fannst hún best
komin við Nonnahús. Málið barst í tal
við Önnu og hún gekk vasklega fram í
því að finna styttuna. Eftir blaðaskrif
og mikla leit og eftirgrennslan fannst
styttan í geymslu á Korpúlfsstöðum.
Það er til mynd af Önnu sigri hrós-
andi, þegar styttan týnda kom í leit-
irnar. Klúbburinn eignaðist styttuna
og með góðra manna hjálp tókst að
steypa hana í varanlegt efni og setja
hana á stall við Nonnahús. Styttan
var afhjúpuð á afmælisdegi Akureyr-
ar 29. ágúst 1995. Tvær merkiskonur
afhjúpuðu styttuna, Anna Snorra-
dóttir, sem hafði veg og vanda af leit-
inni og Zontasystir okkar, Stefanía
Ármannsdóttir, sem hafði reifað mál-
ið við Önnu í upphafi.
Tengsl Zontasystra við Önnu rofn-
uðu aldrei. Árum saman skiptumst
við á jólakortum og alltaf ef eitthvað
var um að vera í sambandi við Nonna-
hús, þá var Anna sjálfsagður gestur-
.Það er skarð fyrir skildi þegar Anna
er horfin. Við minnumst hennar með
virðingu og þökk og sendum ástvin-
um hennar einlægar samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd Zontaklúbbs
Akureyrar,
Ragnheiður Hansdóttir.
Anna Sigrún
Snorradóttir