Skólablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 11

heldur að ég sé heimskur. En hvað ég
hata þennan heim!“ Það hvarflaði sem
snöggvast að mér að flýja, en hvert gat
ég flúið? Ég átti engan að nema ömmu
mína og nú var hún lögð af stað til þess
að sækja lögregluna. Ég fór fram á bað
til þess að þvo mér í framan, því að ég
vildi ekki að lögreglan sæi mig allan út-
grátinn. Þegar ég hafði þvegið mér um
andlitið leið mér örlítið skár, þótt ég
væri enn í miklu uppnámi. Síðan gekk
ég aftur inn í herbergiskytruna mína og
lagðist á gamla dívaninn minn, sem
skrækti að vanda, en mér fannst org
hans eitthvað ámátlegra en endranær.
Það seig á mig höfgi þar sem ég lá þarna
á dívaninum, því ég hafði lítið sem ekk-
ert sofið. Ég vissi ekki hvað ég hafði
dottað lengi, þegar ég vaknaði skyndi-
tega við umgang á neðri hæðinni.
>.Jæja“, hugsaði ég með mér, „það ber
ekki á öðru en að lögreglan sé komin.“
Eg leit sem snöggvast í kringum mig, á
borðinu lá frímerkjasafnið mitt og fleira
dót sem ég hafði sankað að mér um langt
arabil. „Þess vegðug ábyggilega langt
að bíða að ég fái að handfjatla þessa
hluti aftug", sagði ég upphátt, „ég fæ
ögugglega hagðan dóm af því að ég vag
vopnaðug.“ En eitthvað rugluðust nú
lögreglumennirnir í ríminu, því að þeir
bönkuðu upp á hjá henni Stellu á hæð-
inni fyrir neðan. Það skipti engu máli.
Stella vísaði þeim rétta leið, þó að hún
gæfi sér dágóðan tíma til þess. Ég heyrði
nefnilega óm af samtali. „Stella hefur
sjálfsagt verið að segja vesalings lög-
reglumönnunum frá syninum sem dúx-
aði í læknisfræðinni", hugsaði ég með
mér um leið og ég gekk í átt að dyrun-
um, því að ég heyrði að lögreglumenn-
irnir voru að marséra upp að dyrunum.
Þeir voru tveir saman og meira að segja
einkennisklæddir. Þeir stóðu þarna hin-
um megin við þröskuldinn, teinréttir og
með kaskeiti á höfðinu, sem var hreint
hlægilega lítið samanborið við axlirnar.
Eg fann vonbrigðin hríslast um mig,
amma hafði þá framselt mig í raun og
Veru. Einhvers staðar innst inni hafði
e§ vonað að hún myndi ekki gera það,
Wí að hún var eina manneskjan sem
mér þótti vænt um.
„Komiði inn fygig“, sagði ég við lög-
regluþjónana, en inni í höfði mínu berg-
málaði: „Amma, hvernig gastu gert mér
þetta? Þú varst eina manneskjan sem
mér þótti vænt um.“ Lögregluþjón-
arnir gengu í bæinn, og annar þeirra, sá
hærri, þurfti að beygja sig um leið og
hann sté inn um dyrnar. Það vakti undr-
un mína, hversu rólegir þessir tveir voru
og svipur þeirra var þar að auki næst-
um góðlegur. „Það stafar sjálfsagt af
því að þeir telja málið hér um bil upp-
lýst“, hugsaði ég og ákvað að vera sam-
starfsfús. „Ég vegð ekki til neinna vand-
ðægða“, fullvissaði ég þá um. „Ég skal
segja ykkug allt. Það vag ég, sem gegði
það, byssan og peningagning egu uppi
á lofti. “ Síðan benti ég þeim á stigann,
sem lá upp á háaloftið, máli mínu til
sönnunar. Þeir litu eilítið undarlega hvor
á annan, eins og þeir væru á báðum átt-
um. Sá eldri áttaði sig fyrr og steig eitt
skref í áttina til mín; það marraði í gljá-
fægðum stígvélunum. Hinn lögreglu-
þjónninn einblíndi á mig í þögn, meðan
hann garfaði með annarri hendi undir
kaskeitinu, eins og hann byggist við að
finna þar eitthvað annað en svitastokk-
ið hárið. „Framdir þú ránið?“ spurði
sá eldri mig efins. „Já, ég gegði það“,
glopraði ég út úr mér í andartaks hugs-
unarleysi og áttaði mig um leið að þetta
kom ekki alveg heim og saman. Ég fékk
mér sæti á stól því að mig sundlaði og
það var einna líkast að veggirnir gengju
í bylgjum. Ég beit í neðri vörina og
reyndi að láta ekki á neinu bera þó að
ég væri í mikilli geðshræringu. „Hvað,
vissuði það ekki?“, spurði ég því næst
og blótaði í hljóði, vegna þess að rödd
mín hljómaði eins og rödd drengs sem
er í mútum. Sá eldri ansaði og brosti
um leið tvíræðu brosi. „Tja, við kom-
um nú faktískt bara til þess að ganga
úr skugga um, hvort þið amma þín hefð-
uð nokkuð orðið vitni að ráninu, sem
var framið í gærkveldi.“ Síðan stikaði
hann í átt að glugganum, sem vissi mót
bankanum og við sérhvert marr í stíg-
vélunum, jókst hið hæðnislega bros,
sem lék um varir hans. Þegar hann var
kominn alveg að glugganum snerist
hann á hæli og horfði fast á mig. „Það
hefði til dæmis mátt sjá atburðinn út
um þennan glugga“, sagði hann og gjó-
aði um leið augunum á félaga sinn, sem
ekki virtist veita því mikla athygli sem
fram fór. „En heyrðu kallinn, eigum
við ekki að kíkja upp á þetta loft, sem
þú varst svo vinsamlegur að benda okk-
ur á?“, sagði hann og starði á mig stutta
stund. Það suðaði fyrir eyrum mér og
munnur minn fylltist af óbragði. Amma
hafði þá ekki svikið mig þegar allt kom
til alls. Hvílíkur endemis asni gat ég
verið. Þetta hafði verið einskær ímynd-
un, amma hafði trúlega ekki haft nokkra
hugmynd um að ég framdi ránið. Ég
hafði komið upp um sjálfan mig á hinn
aulalegasta hátt, ég var vitlaus og gor-
mæltur öskukarl.
Sá eldri gekk í átt að stiganum og fyrst
nú virtist félagi hans taka eftir því sem
var að gerast. { örvæntingu minni hljóp
ég á eftir honum, greip um öxl hans og
hrópaði, þó að andlit mitt næmi nánast
við hans: „Ég vaga baga að gabba, heyg-
igðu það, ég vag baga að gabba.“ Eini
möguleikinn er að leika fífl, sagði ég við
sjálfan mig, „það þarf varla mikinn leik
til þess.“ Sá eldri nam staðar og sagði:
„Jæja, varstu bara að gabba okkur,
góurinn? Ertu soldill galgopi, vinurinn?
En þú veist að það er bannað að gabba
lögregluna." Hinn hallaði sér upp að
vegg og glotti meinfýsislega. „En við
skulum nú ganga úr skugga um þetta“,
bætti hann við og hóf að feta sig upp
stigann. Ég faldi andlitið í höndum mér,
bragðið af hryllilegum ósigri fyllti munn
minn og háls. Og þegar ég gægðist á
milli fingra minna, þótti mér sem vegg-
irnir þrengdu að mér úr öllum áttum og
inni í höfð' mínu æptu þúsund raddir:
„Vanviti, vanviti, gormæltur vanviti!“
11