Skólablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 37

Clive hafði oft ergt sig yfir þessum
Popptónlistarmönnum, sem heilluðu
skólakrakkana með lélegum stælingum
á útlendri tónlist. Þetta fólk hlaut ó-
skipta athygli blaðanna í áberandi við-
tölum, prýddum glanslitmyndum. Auð-
vitað höfðu þessir tónlistarmenn ekkert
nýtt fram að færa, því að þeir voru að-
eins bergmál erlendra fyrirmynda. Þótt
Clive öfundaðist ekki út af skammsælli
hrifningarvímu hverflyndra unglinga,
— þá sárnaði honum, hve auðveldlega
sumir gátu vakið á sér athygli með lít-
illi vinnu og lágmarks hæfileikum.
En hugsanir af þessu tagi voru óra-
tjarri honum í kvöld. Sú viðurkenning,
sem honum hafði nú hlotnast, fyllti
hann stolti og jafnframt þakklæti í garð
heimsins. Hann myndi segja blaðamann-
•num allt sem nauðsynlegt væri til full-
komins skilnings á verkum hans. Clive
var fullur eftirvæntingar og gleði, þegar
hvell hringing endurómaði um húsið.
Hann spratt upp úr stólnum og hraðaði
sér til dyra, hleypti hinum 25 ára gamla
Sid Carter inn og fylgdi honum inn í
herbergið sem hann hafði setið í allt
hvöldið. Þegar Sid kom inn í það, hálf-
hrópaði hann upp yfir sig: „Ferlega hall-
^rislegt herbergi, maður. Hvers konar
frúttkeik ertu eiginlega? “
III. Einhves staðar í fimmtu víddinni eru
ljósin kveikt í hlýlega innréttaðri stofu.
Kvikmyndavél varpar ennþá ljósfer-
hyrningi á stórt, hvítt sýningartjald. Vel
klæddur maður tekur filmu úr vélinni
og býst til að ganga frá henni í málm-
dós. Þá segir ljóshærður snáði, sem sit-
ur á gólfinu: „Mér finnst skemmtileg-
ast, þegar pabbi sýnir myndirnar aftur
á bak eins og núna.“
Faðir hans brosir hlýlega til hans og
setur lokið á dósina, sem hann er með í
höndunum. Á lokið er límdur hvítur
miði, sem á er letrað: „Clive Warner,
listamaður á heljarþröm.“
Jamm, hér er ég mættur aftur, Sid
Carter. Það sem ég held að höfundur
minn hafi verið að fjalla um í þessari
sögu, er virðingarleysi... nei, annars,
það spillir áhrifunum að skilgreina alla
skapaða hluti, fólk verður að hugsa ör-
lítið sjálft.
ÞÚ SEGIR ÞAÐ, EN HVERNIG
FANNST ÞÉR ENDIRINN, SIDDI
MINN?
Far out, man!!.. far out!... hey, by
the way, man, got any acid?
Við ruddaleg ummæli blaðamanns-
ins var eins og eitthvað brysti innra með
Clive Warner. Þessi ungi blaðamaður
sýndi öllu, sem Clive stóð fyrir, dýpstu
fyrirlitningu. Vandlega uppbyggð veröld
hans lék á reiðiskjálfi eitt andartak og
hrundi síðan til grunna. Clive þreif til
blaðamannsins báðum höndum, hóf
hann á loft með allt að því ofurmann-
legum kröftum og þeytti honum síðan
út um eina glerrúðuna með svohljóðandi
athugasemd: „Þú getur sjálfur verið á-
vaxtakaka, helvítis slúðurdálkasvín.“
Sid Carter þaut í gegnum rúðuna,
baðaður í glerbrotum. En allt í einu tóku
undarlegir atburðir að gerast. Sid stöðv-
aðist í miðju lofti, var þar kyrr eitt and-
artak og sveif síðan aftur inn um rúð-
una. Glerbrotin fylgdu á eftir og mynd-
uðu aftur heila rúðu. Atburðir kvölds-
ins endurtóku sig nákvæmlega, en í öf-
ugri tímaröð og miklu hraðar en áður,
eins og kvikmynd sem sýnd er aftur á
bak. Allt æviskeið Clive Warners end-
urtók sig en á þá leið, að hann gekk aft-
ur á bak og allir klukkuvísar gengu öf-
ugan hring.
37