Skólablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 30

betur út en annað á plötunni vegna ein-
faldleika síns (rödd, kassagítar og hljóm-
borð). En þegar á heildina er litið þá
hljóma The Spiders eins og illa gerð ó-
lögleg upptaka af hálf-æfðu heavy-metal
bandi á slæmu kvöldi. Lesendur hafa
kannski heyrt litlu plötuna, sem þegar
hefur verið gefin út af „þessu“ — lag
Lou Reeds, White Light/White Heat?
Sú útsetning ber öll vörumerki þess mis-
heppnaða lagasafns: Vælandi og vit-
laust stilltur gítar Mick Ronsons, gaul-
andi bakraddir, sem trúlega hafa verið
leiddar inn frá næstu krá (kannski þess-
ari hinum megin við veginn undir járn-
brautarbrúnni) og hin fávitalega „Rock-
Boogie“ tónlist, sem forðum daga flæddi
út úr þúsundum bílskúra.
Þegar þessum hryllingi er lokið til-
kynnir David móður og másandi: „Þetta
er ekki bara seinasti konsertinn á þessu
hljómleikaferðalagi, heldur sá síðasti,
sem við munum nokkru sinni haida“.
Síðan veita þeir áhorfendum náðar-
skotið (þ.e. lokalagið—þýð.) en það er
uppspennt útgáfa af — hverju öðru en
„Rock’n’Roll Suicide“, sem þeir leika
alla vega með örlitlum votti af tilfinn-
ingu. Það er ekki laust við að hinn mis-
jafni flutningur laganna komi manni dá-
lítið á óvart. Tvisvar sinnum er kraft-
urinn klaufaskapnum yfirsterkari (lög-
in „Cracked Actor“ og ,,Time“) en sama
hlið endar samt með subbulegum flutn-
ingi á „Width Of A Circle“. Hér er lag-
ið klaufalegt, hryssingslegt og falskt
(hvað annað?) og algerlega laust við þá
vídd og kraft sem það hafði á plötunni
„The Man Who Sold The World“. The
Spiders standa sig einna verst þegar
þeir reyna að rokka lögin, en það gerist
næstum því alltaf. „Suffragette City“,
„Hang On To Yourself“ og „Ziggy Star-
dust“ klúðrast áfram eins og tveir Sumo
glímukappar — á slæmu sýrutrippi —
baksandi við að komast út úr kústaskáp.
Trommuleikur Woody Woodmanseys
líkist einna helst því sem heyrist þegar
fólk dettur niður stiga. „Moonage Day-
dream“ er hrottaleg afskræming með
bakröddum og tilviljanakenndum berg-
málseffektum. Þeirri stemmningu sem
hægt hefði verið að ná út úr „Space
Oddity“ er rústað skemmtilega með til-
raunum Ronsons til að taka gítarsóló
(boxhanskastíllinn). Útsetningin á
Stones laginu „Let’s Spend The Night
Together" stenst fyllilega samanburð
við sumar af bestu hljómsveitum rokk-
sögunnar, eins og t.d. Bay City Rollers.
Ég býst fastlega við því að mörg ykk-
ar muni þjóta út til að kaupa þetta drasl
— þó ekki væri nema vegna sögulegs
gildis — en segið ekki að ég hafi ekki
varað ykkur við. Takið eftir því að það
hefur tekið einhvern heil 10 ár að safna
hugrekki til að gefa þessar upptökur út.
Ég get varla beðið eftir myndinni,
bókinni, bolunum, jökkunum o.s.frv.
o.s.frv....
• Adam Sweeting.
30