Skólablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 16

Ritdómur
Þau skólablöð Menntaskólans í
Reykjavík, sem ég hef barið augum,
hafa yfirleitt einkennst af ömulegu and-
leysi og leirburði. Mér er það því ánægju-
efni að segja að síðasta skólablað sé
með því skárra sem ég hef séð af þessu
sorpriti.
Saga Arnórs Gísla Ólafssonar, Work-
ing Class Hero, fannst mér hreint út
sagt frábær. Hún sýnir að drengfuglinn
getur vel valdið penna. Hann mætti
virkja í komandi skólablöðum.
Greinarnar Kvenleg fegurð og Til
ungra sveina í 3. bekk Menntaskóans í
Reykjavík hrærðu hjarta mitt svo mjög
að mér lá við gráti. Það er yndislegt að
einhverjir þessara mínusheila, sem karl-
peningur MR er, skuli hafa smekk fyrir
kvenlegum yndisþokka og auðmýkt.
Guð blessi ykkur, litlu karlrembusvín.
Kvæðið Þar rauður loginn brann
finnst mér vera hörmuleg misnotkun
á íslenskri tungu. Kvæðið ber vott um
þá ládeyðu sem einkennt hefur kveð-
skap MR-inga síðustu ár. Sama mætti
segja um önnur kvæði blaðsins. Þau
fjalla öll um kennara og skólann, rétt
eins og þetta væri eina lífsreynslan sem
fólkið hefur gengið í gegnum á ævi sinni.
Hins vegar hafði ég lúmskt gaman af
öllum ógeðslegheitunum í Njailavísum.
Höfundur getur þó ort um annað en
námsefni og kennara.
Heimur versnandi fer og Um Stein
Steinarr eru vandaðar greinar, vel skrif-
aðar og fræðandi. Báðar eru þær í hæfi-
legri lengd og ofbjóða ekki þolinmæði
lesenda.
Aftur á móti fannst mér grein Svavars
Hrafns Svavarssonar, Samuel Beckett,
vera samansull útlendra, fínna orða sem
ég skil hreint ekkert í. Ég, vesöl hæna,
hef til dæmis ekki hugmynd um hvað
„existentialisti" er. Sama má segja um
ritstjóraspjallið. Orðið „delirantas" er
mér hulinn leyndardómur. Ef Svavar
yrði afhuga þessari alþjóðahyggju sinni,
gæti hann eflaust skrifað betri texta.
Viðtalið Broddi... fannst mér alveg
stórskemmtilegt. Gott hjá ykkur, strákar!
Sem sagt @#$%! gott blað, með sára-
fáum hryggilegum undantekningum.
Um 1. tölublað 59. árgangs,
Sigríður Guðmarsdóttir.
Kúgun karlmanna
Vér íslendingar búum við eitt hið
mesta kvennaveldi sögunnar síðan Kleo-
patra sáluga leið undir lok. Uppi vaða
kvenrembusvín og róttækar rauðsokkur.
Kvenremban veður yfir okkur, steypist
yfír okkur eins og flóðbylgja. Karlmenn
fá ekki rönd við reist.
Stofnaður hefur verið hér á landi sér-
stakur kvennaflokkur þar sem karl-
mönnum er meinaður aðgangur. Hins
vegar hafa karlmenn af sinni alkunnu
hofmennsku hleypt kvenfólki inn í sína
flokka. Sýnir þetta ljóslega hve undir-
förular og níðingslegar verur kvenfólk
er.
Segja má að fyrsta og jafnframt besta
dæmið um níðingslega framkomu kven-
manns gagnvart karlmanni sé sagan af
Adam og Evu. Guð skapaði Adam fyrst-
an allra manna. Adam gaf síðan eitt rif-
bein af sjálfum sér svo Guð mætti skapa
Evu. Gott dæmi um lítillæti og góðsemi
karlmanna. En hvað gerir Eva? Hún
laumar mygluðum ávexti ofan í Adam,
grunlausan. Ef Adam hefði vitað hvers
lags ófögnuð hann kallaði yfir mann-
kynið með gjöf rifbeinsins hefði hann
aldrei gefið það.
Starfandi er hér á landi ráð nokkurt
er ber hið hlægilega heiti „Jafnréttis-
ráð“. Ráð þetta hefur þann eina tilgang
að troða á karlmönnum og tryggja kven-
fólki völdin. Kvenfólk hefur sitt eigið
athvarf að leita í, ef eiginmanninum
skyldi ofbjóða frekjan og yfirgangur-
inn og dangla örlítið í konuna, í rétt-
látri reiði sinni. Hafa karlmenn slíkt at-
hvarf? Ekki er réttlætinu hér fyrir að
fara frekar en annars staðar í kvenna-
kerfinu.
Enn eitt dæmið um hina gífurlegu
mismunun kynjanna eru hin pólitísku
kvenfélög. Fá karlmenn inngöngu í
Hvöt? Ekki aldeilis, en hins vegar verð-
ur vart þverfótað fyrir kvenfólki í Sjálf-
stæðisflokknum. Er þetta ekki hið arg-
asta óréttlæti?
Öðru hvoru reyna karlmenn að spyrna
við fótum en hvað er einn lyfsali á Dal-
vík til móts við heilan forseta?
Mestu mistökin voru að hleypa kven-
fólkinu út af heimilunum inn á vinnu-
markaðinn. Sama gamla sagan um litla
fingur og síðan alla höndina endurtók
sig. Þessara gríðarlegu mistaka verðum
við nú að gjalda. Kvenfólk er nú í dag
að mestu leyti ráðandi afl í þjóðfélaginu.
Við karlmenn erum minnihlutahópur.
Það sýnir manntalsskráin okkur ljós-
íega. Eins og allir aðrir minnihlutahóp-
ar eigum við stöðugt í vök að verjast
gagnvart tillitsleysi og ágangi kvenfólks-
ins. Hver kannast ekki við hina víðfrægu
setningu „konur og börn fyrst“?
Karlmenn hafa látið lífið taumlaust
fyrir þessa setningu. Daglega standa
tugir ef ekki hundruð karlmanna upp
fyrir konum í strætisvögnum borgar-
innar, til þess neyddir af óréttlátum sið-
ferðisreglum er konur hafa sett. Og
hvað fáum við í staðinn? Ekkert, en hins
vegar er réttur okkar stöðugt skertur.
Aðeins eitt vígi stendur eftir, það eina
sem við fáum að hafa í friði, karlakló-
settið.
En réttlætið mun sigra að lokum. Ég
leyfi mér að taka mér í munn orð Win-
stons Churchill: „Við munum berjast í
strætisvögnunum, við munum berjast í
björgunarbátunum, við munum aldrei
gefast upp“.
Seltjarnarnesi, 3.10. 1983,
Árni Hauksson 4-Z.
16