Skólablaðið - 01.03.1984, Blaðsíða 47

Þessi heimur virðist eiga fátt gott skil-
’ð, en á hann einhverja von? Kannski er
von, því að í honum býr lítið barn, Barn
á brjósti:
Ég dáikonur
sem halda vígreifar
útá hála brautina
horfa fram í tíðina
— aldrei um öxl —
og þola ekki seinagang
samtíðarinnar.
Þannig hugsa ég
og Rósa íLúxembúrg
starir á mig af veggnum
þrjósk, stolt og vitur
meðan dóttir mín drekkur
hugsanir mínar
með móðurmjólkinni
Þetta barn er merkilegt barn, það er
sjálf vonin, og ef óskir móðurinnar um
stolt og visku því til handa ná fram að
ganga, þá er enginn endir á framtíð þess.
Þá skulum við fara að öllu með gát:
VARÚÐ
Gakktu hægt
yfir grasið
í nepjunni.
Sólin hefur enn ekki
sungið sitt síðasta.
Hvað segja svo ljóð Ingibjargar, sem
við vissum ekki áður? Að sjálfsögðu
margt, þó að þau feli engan nýjan stóra-
sannleik í sér. Það var líka tæplega ætl-
unin. Hitt er meira um vert, að þau
þjappa því saman, sem lífið hefur mið-
að við að kenna okkur með sínum sund-
urleitu aðferðum, gera það hvasst, áleit-
ið og nístandi. Þannig fjalla þau öðrum
þræði um þann vítahring, sem líf manna
virðist vera eða er komið í. Og hvað
veldur?, hvers vegna er þessi vítahring-
ur? Er sjálfshyggjan orsök, sjálfshyggj-
an í samfélagi þar sem allir eru svo önn-
um kafnir við sitt og hafa meiri áhuga á
verðlagi sófasetta en sláturtíðinni í E1
Salvador? Skortur manna á umhyggju
hvers fyrir öðrum. Þetta er kannski það
sem Ingibjörg Haraldsdóttir yrkir um,
það sem flest skáld samtíðarinnar yrkja
um.
47
Ég ætla að Ijúka þessu með ljóði sem
ber heitið Hvatning, og er úr fyrri ljóða-
bók Ingibjargar. Það er eins konar sam-
nefnari allra Ijóða hennar og sennilega
það sem flest nútímaskáld vildu sagt
hafa, jafn fallegt og það er einfalt, jafn
flókið og það er augljóst:
Leitaðu með mér félagi
að þessu sem við týndum
sem við misstum út í svartan tómleikann
þegar allir fóru að kaupa.
Við erum þó altént
sambýlismenn
á þessari stjörnu.
Við gœtum eflaust
fundið það aftur
þú og ég.
Sigríður Matthíasdóttir,
5.bekk B.