Skólablaðið - 01.11.1987, Síða 13

Pú ert. . .
Rós sem er farin að fölna
fjarri en samt ávallt hér.
Konungur án kórónu,
kysstur í fjarveru þinni.
Elskaður án vitundar
. . . af mér.
Menja
Að leiðar-
lokum
Dauðinn kom sem kaldur vetur
kyrrlát ríkti þögnin ein
í sálu minni tók sér setur
svæfði bæði hold og bein.
Hugur fljótt til himna flýgur
festir fætur skýjum á
Holdið mitt í moldu sígur
myrkrið hylur liðinn ná.
Kormákur
ORÐ
Þegar ég heyrði loks orð þín
voru þau úrelt orðin
og hljómuðu einföld
— og kannski lá eitthvað einfalt að baki
orði sem virtist breitt og öflugt.
Við fótskör orðanna stendur merkingin dauð,
en bergmál þeirra virðist hærra en áður
því bergmál heyrist aðeins
í tómarúmi.
Nú held ég fyrir eynm, vil ekki heyra
og þá fyrst skil ég hvað þú segir.
Fitugljáandi
Fitugljáandi regndropar steypast yfir mig eins
og hræbráðir gammar. Ég leita skjóls og með-
an heimur minn leysist upp í einskisverðar
sápukúlur, skínandi í ljósi frá kulnaðri sól,
breytist ég í regnboga og þykist vera brú milli
mín og hennar. Milli mín og hennar.
Baldur A. Kristinsson
Skiptinemar
í fyrra vorum við skiptinemar á tunglinu, við
hjónin meina ég, Gunna og ég. Það var alveg
frábært þegar loftið byrjaði að falla til tungls. í
öllumfrímínútunum þann jarðarhringinn gerð-
um við ekki annað en hnoða loftbolta og fara í
loftkast. Það var gaman á tunglinu.
Baldur A. Kristinsson
Brot
að munnurinn opnist
í þögn leiti að dauðum hljóðum ekkert brýst
milli varanna nema orðhræ rotnandi hold eða
skinin bein brotin sum ormétið auga hér
skorpnaður fingur þar
þess vegna læt ég ekki veiða mig
hreinleiki minn er tungulaus og allur sársauki
snýst með nafnlausum heimi ég
þegi þótt söngur minn hljómi níst-
andi grænn
rætt við gamla dögun
SAMHVERFUR
Baldur A. Kristinsson