Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 23

Þegar beri maðurinn sneri sér
við sá hann tvo krakka stara á sig.
Enginn hissa á því — berir menn
eru ekki algeng sjón. En beri mað-
urinn reiddist mjög, móðgaðist. Á
hvað eruð þið eiginlega að horfa,
ha, hafið þið kannski aldrei séð
beran mann fyrr? Og beri maður-
inn lagði af stað. Annar krakkinn
hikaði, en hinn hélt ótrauður áfram
á eftir bera manninum og lét ekki
svona smádembu hafa nein áhrif á
sig. Hikandi krakkinn elti, enn hik-
andi.
Beri maðurinn hafði fyrir því aftur
og aftur að snúa sér við og spúa
eldi og brennisteini yfir krakkana.
Hikandi krakkinn varð alltaf meira
og meira hikandi og rauðari og
rauðari í framan. Hinn hikstaði ekki
einu sinni. í öllu falli eltu báðir, ann-
ar ótrauður, hinn ekki.
Hikandi krakkinn skammaðist sín
niður í rass. Honum fannst með af-
brigðum asnalegt að láta forvitni
sína svo berlega í ljós, en var um
leið ómögulegt að snúa við. Hann
sáröfundaði félaga sinn af hikleysi
hans og var um leið fyrirmunað að
skilja hann.
Hinn var alveg jafn hik- og til-
finningalaus og hann virtist. Honum
fannst ekkert eðlilegra en að skoða
hluti sem voru honum framandi og
gerði það ævinlega. þar af leið-
andi, ef færi gafst á annað borð.
Hann gerði sér alls enga grein fyrir
vandræðum hms, leiddi ekki hug-
ann að því að nokkur gæti hugsað
öðruvísi en hann sjálfur,
Beri maðurinn beindi skömmum
sínum að þeim feimna; gerandi sér
grein fyrir áhrifaleysi þeirra á hmn
og vitandi um vonlausan árangur.
En hann skammaðist áfram, gat
ekki annað.
Beri maðurinn mætti þriðja
krakkanum. Mætti er varla rétta
orðið: Krakkinn var þrammaður
framhjá áður en beri maðurinn vissi
af og án þess að sýna nokkur merki
um áhuga eða undrun. Honum
fannst greinilega alveg eðlilegt að
berir menn völsuðu um, Allavega
ekki nógu óeðlilegt til að svo mikið
sem líta á bera manninn tvisvar.
Nú fyrst kom hik á hiklausa
krakkann, Hann leit við og horfði á
eftir þessum áhugalausa sem fjar-
lægðist óðum. Sá hélt sínu striki og
leit alls ekki við. Hikandi krakkinn
fylgdi augnaráði félaga síns og
flutti öfund sína hægt og hægt frá
honum yfir á hverfandi og æðru-
lausan hinn. Þessi gæti nú mætt
geimskipi án þess að taka eftir því,
ha? Ha, ha. Eitthvað af sjálfstraust-
inu sem sá hiklausi hafði augljós-
lega misst virtist hafa færst yfir á
hinn.
Þeir hikuðu báðir andartak en
flýttu sér svo á eftir bera mannm-
um,
Og beri maðurinn brosti með
sjálfum sér.
Hann hætti að skammast.
Heyrðu, manni, þú ert algert
æði!!! Fjórði krakkinn gekk ekki
framhjá eins og sá þriðji, sá sig
greinilega tilneyddan til að gefa yf-
irlýsingu: Það ættu hreinlega allir
að vera svona. (Vandleg yfirveg-
un). Fleiri allavega. Svo brosti hann
til bera mannsins og hélt sína leið.
Krakkarnir tveir litu hvor á ann-
an. Svo skokkuðu þeir himr glöð-
ustu á eftir bera manninum, aug-
ljóslega lausir við allan efa.
Beri maðurinn var aftur á móti ef-
ins. Hvernig hafði þetta verið
meint?
Það var fyrirlitningarsvipur á
fimmta krakkanum. Hvað er eigin-
lega aððér? Ha? Ertu bara eitthvað
klikkaður? Og hann hvarf sína leið
líka, enn með hneykslissvip.
Hikandi krakkinn stansaði, nú al-
gerlega hiklaus. Komum. Komum
heim, Ég vil ekki vera hérna leng-
ur. Ég er farinn. Og hann fór. Hmn
hikaði, leit á eftir bera manninum,
félaga sínum og aftur bera mannin-
um. Elti svo félaga sinn.
Beri maðurinn var óræður á svip-
inn. Leið hans var löng, þröng og
ströng. Að hann kæmist á leiðar-
enda var meira að segja vafamál.
En hann hélt áfram, áfram.
Og þúsundir bræðra hans héldu,
halda og munu halda áfram . . .
„Úlfur"
Hann segist ekki selja neitt en augnaráð hans er dýrara en allt sem það snertir.
— Bragi Ólafsson
23