Skólablaðið - 01.11.1987, Qupperneq 26

ATHS.RITN.: Þetta fundum viö í fornfálegri
og yfirgefinni tímavél. Framhaldið leystist
því miöur upp í höndunum á okkur.
DÁNDIKVmNA
Hinn fimmta dag janúarmánaöar 1970 opnaöi Mel-
korka Thekla Ólafsdóttir augun og sá ljós í fyrsta sinn.
Hún gerði sér ekki grein fyrir því, en allt frá þeirri
stundu elskaði hún lífiö framar öllu öðru. Vegna þessar-
ar ástar dreymdi hana dagdrauma síöar á ævinni, gerð-
ist körfuboltahetja og samdi ljóð, markaði kunnugleg
spor í íslandssöguna og dó háöldruð, sátt við tilveruna.
En þetta fyrsta uppljómaða augnablik vissi Melkorka
ekkert af öllu þessu. Hún bara grét af öllu hjarta sínu og
af allri sálu sinni, — því að stundum getur ástin verið
svolítið sársaukafull.
Ást Melkorku á lífinu þroskaði með henni nokkra
ákveðni og festu strax í frumbernsku. Tveggja ára og
einhverra mánaða gömul skundaði hún inn í stofu til for-
eldra sinna í viðurvist nokkurra vitna, og tilkynnti hátíð-
lega að hún vildi vera kölluð Dotta. Enda var svo gert
uns hetja vor skipti um skoðun. En þetta tvennt, — að
Melkorka skyldi taka sér „skáldanafn" á unga aldri, og
svo það að hún skyldi falla frá því að nýju — sýnir svo
ekki verður um villst að lífsást hennar breyttist og þrosk-
aðist nokkuð með árunum.
Kannski hefur það einhverju valdið um þessa breyt-
ingu, að á yngri árum skipti Melkorka nokkuð oft um að-
setur. Hún fæddist í Reykjavík, fluttst síðan til Kaup-
mannahafnar og bjó þar til fjögurra ára aldurs, en fór þá
til Stykkishólms með árs viðkomu í Reykjavík. Tólf ára
settist hún svo að á Akureyri, en 16 ára fluttist hún til
Reykjavíkur í þriðja sinn. í öllum þessum búferlaflutn-
mgum hefur Melkorka líklega komist að því sem fæstir
gera sér raunverulega grein fyrir, að lífið er ekki bara
hérna, heldur líka þarna og þarna og þarna.
Á Akureyri fór hetja vor fyrst að ná verulegum
þroska. þar byrjaði hún að skrifa og yrkja fýrir alvöru,
og þar kom áhugi hennar á félagsmálum, menningu og
listum í ljós.
Hún hélt áfram að stunda íþróttir, eins og hún hafði
gert í Stykkishólmi, og fékk heiðurspeninga fyrir knatt-
spyrnuiðkun. Hápunktinum náði hún þrettán ára, er hún
„gerðist körfuboltahetja", eins og hún sjálf orðaði það. En
síðan urðu íþróttirnar að víkja fyrir öðrum áhugamálum.
í Menntaskólanum í Reykjavík hefur mótast í öllum
höfuðatriðum sú Melkorka sem allir kannast nú við, tæp-
um 70 árum síðar, Þetta er sú Melkorka sem er nýbyrjuð
að drekka kaffi (með mjólk) og hefur lent í árekstri sum-
arið áður. Það er haustið 1987, og Melkorka Thekla Ól-
afsdóttir er nær fullþroska. Hún er dagdreymin, skapar
sér hvern heiminn á fætur öðrum, vildi að hún gæti deilt
þessum heimum með öðrum, en veit að slíkt er óhugs-
andi. Samskælingar hennar gera sér ekki grem fyrir að
allt eru þetta kostir, og misskilja hana hrapallega. T. d.
segir í Dandikvinnugrein einmitt frá þessum tíma, að í
Melkorku sé „viss tilhneiging til að blanda á háskalegan
hátt saman eigin draumaheimi, draumaheimi annarra og
veruleika hins ytra lífs". Þetta er hreinasta bull og ber-
sýnilegt að greinarhöfundur hefur lítil kynni haft af hetju
vorri.
Þrátt fyrir dreymnina stjórnar Melkorka Listafélaginu í
M.R. af röggsemi og með glæsibrag. Að eigin sögn
hugsar hún „reikult, upp og niður og út á hlið", en sé það
rétt er slík hugsun merkilega árangursrík. Melkorka er
hæfilega vmstrisinnuð í stjórnmálum, en óháð öllum
flokkum. Hún er kaþólsk, en þó móttækileg fyrir öðrum
trúarskoðunum. Sem skáld hefur hún þroskað smn eigin
stíl; úr tilteknu hugarástandi eða tilfinningu myndar hún
hlutbundna, áþreifanlega ljóðmynd, sem oft má einna
helst líkja við styttu úr marmara eða bronsi.
Hún er ekki alfullkomin. T, d. hefur hún frábæra
kímnigáfu, hægláta og svolítið sérstæða (en kímmgáfa
hlýtur ávallt að teljast galli), og hún fer ekki nógu oft nið-
ur að Tjörn til að gefa brabra brauð í gogg, — en að
öðru leyti virðist lítið sem ekkert ámælisvert í fari henn-
ar. Og smátt og smátt nálgast það augnablik, er hún fær
í fyrsta sinn að sýna heiminum ást sína á lífinu.
Vorið 1988 varð Melkorka . . .
-BAK
26