Skólablaðið - 01.11.1987, Síða 29

ss^sn 6» -ái£swt'1
-------------
lega er lesningin alls ekki eftir því.
Greinin er vel upp sett, er skýr og
vel skrifuö, og er greinilegt að höf-
undur er vel að sér í þessum efn-
um. Þetta er því óneitanlega
ánægjuleg lesning jafnt því að vera
fræðandi.
Sergei Mikhailovich Eisenstein,
grein eftir Bjarna Felix Bjarnason,
er einnig fræðandi og segir frá
uppvexti Eisensteins og ferlis hans
sem kvikmyndagerðarmanns.
Stjörnukort skólafélagsstjórnar
eftir Jóhann E. Matthíasson er
skemmtileg nýbreytni. Ekki skal ég
fara út í hvað sé marktækt í slíkri
speki en vinsældir slíkra korta fara
vaxandi nú á dögum og þau þykja
jafnvel eftirsóknarverð afmælisgjöf.
Draumur eða veruleiki nefnist
smásaga eftir Esso. Ber sumt efni
vitni um hugmyndaflug höfundar.
Sagan getur verið fyndin á köflum
en líklega vegna þess hve hún er
fáránleg. Þetta er þó í rauninni
dæmigerð saga með dæmigerðum
endi, þ. e. a. s., þetta var þá bara
draumur. (Er höfundur kannski Don
Johnsons aðdáandi?).
Rama Buck eftir Baldur Urð-
varna. Áður var fjallað um „risa" í
bókmenntaheiminum, kvikmynda-
heiminum og tónlistarheiminum, og
kemur því ekki á óvart þótt fjallað
sé um mann í „rokkheiminum".
Þessi grein er athyglisverð að því
leyti til að Rama Buck er ekki beint
á hvers manns vörum. í lokin kem-
ur greinarhöfundur með ljóðabrot
sem sýna áhrif Rama Bucks, frá
öðrum textahöfundum. Getur hann
einnig um plötur Rama og kemur
það sér vel fyrir áhugafólk. Texti
eftir Rama Buck fylgir þessari
grein og er hann ágætlega þýddur
af greinarhöfundi, enda viðurkenn-
ir hann að hafa valið nokkuð auð-
þýðanlegan texta.
Fyrirhoði dauðans eftir Valdísi Á.
Aðalsteinsdóttur er heldur ófrum-
leg saga. Efnistök eru þokkaleg en
nákvæmni allt of mikil og óþörf, -
til dæmis: 83 dagar þar til ég fer
heim. Hann var rúmlega 180 cm á
hæð. 24. apríl. Og svo mætti lengi
telja.
Vísifingur vinstri handar eftir
Skottu er leiðinleg lesning. Einföld
saga með emföldum endi.
Teiknimyndasagan er afbragð.
Quid movi? er óvenju-efnislítið
að þessu sinni.
Ljóðin skipa veglegan sess í
blaðinu að þessu sinni. Eru mörg
þeirra frumleg og ort af mikilli til-
finningu,
Bestu ljóðin eru eftir fCristján Þ.
Hrafnsson og Melkorku T. Ólafs-
dóttur.
Myndir í blaðinu er flestar af rit-
stjórninni sjálfri og vinum hennar.
Myndefnis hefði mátt leita víðar.
Uppsetning blaðsins er hefð-
bundin og snyrtileg og pappír góð-
ur. Prentvillur eru ekki fleiri en við
má búast í slíku blaði.
Arna Schram.
Oíurmennið.
. . . . Og hann rakaði sig undir höndunum,
með útstæðar tennur og vöðva sem svín.
Sá sem er ofurmenni er stór og mikill.
— Spurði hann goðin, fór á kostum,
með fjarrænt blik í djúpum bláum augum:
„Viltu vera memm?“
Hann geislar, sér ekki skuggana sem umlykja hann.
— Það er dáið, það lést í nótt. —
í regni votar nasir valda hnerra.
Sterkur, stór, en þó andlegt úrhrak:
„Fari það í rass og rófu!“
— Ofurmennið sveif um loftin blá,
ofurtóm.
Hann þýtur gegnum himinhvolfið — Er þetta súperman?
Hann fer í ljós þrisvar í viku,
sleipur eins og áll, sterkur eins og Jón Páll.
„Ef ég væri annar maður.“
„Ég, skáldin, klukkan, lífið.“ e.U.
5. nóv. ’ 87.
29