Skólablaðið - 01.11.1987, Side 31

stofuna þvera. Rúmið er hvasshorn-
ið, það virðist samrunnið mannin-
um, er liggur þar, og er, frá mér
séð, einna líkastur órjúfanlegum
hluta af sængum og koddum og
rúminu sjálfu. Mestallur líkami hans
er dúðaður undir þessu fargi öllu
en eins og dauðar greinar á trjáþol
hvíla handleggir hans hreyfingar-
lausir ofan á sænginni. Sængin fel-
ur máttlítinn skrokkinn, visinn og
náfölan vegna skorts á hreyfingu
og áreynslu, geymandi rétt næga
orku til að færa fingurna fram og
aftur á aflöngum öskjunum í greip-
um hans, þöktum takkaröðum. Ská-
hallt frá rúminu, sem fleygar þrí-
hyrninginn, standa gleiðhornin tvö:
köntuð form er skapa ferhyrning í
augnhæð við hinn rúmfasta. Fram-
hlið þeirra, lítillega kúptar glerplöt-
ur, glampar í sífellu myndum,
byggðum upp af línu ofan á línu uns
manneskja, náttúra eða hlutur titrar
í litaskrúði fram í herbergið.
Frá skermunum berst birtan sem
flöktir um og litar sjúkrastofuna.
Ógnarskýrt speglast skjáirnir í ga-
lopnum augum mannsins í rúminu,
sjáöldrin drekka í sig ljósið, um-
myndast í kassalögun og fylgja af
trúmennsku hverju nýju á skermun-
um á móti. Eilítið afbakaðri en fyrir-
myndin og eru í skrumskæhngu
sinni í órökréttu samhengi við
augnaumbúnaðinn, eins og að-
skotahlutir í umhverfi sem þú telur
þig þekkja grannt. Stöku sinnum
breytast spegilmyndirnar í augum
hans; stundum þegar nýrri mynd er
varpað upp, þegar augun velta frá
öðru sjónvarpinu yfir á hitt eða er
hann hreyfir fingur á annarri hvorri
fjarstýringunni í greipum hans og
velur nýtt efni. Hann hefur jú eina
fimm valkosti.
Ég stend til hliðar við hann, halla
mér þreytulega upp að vegg og
virði sjúklinginn fyrir mér, athuga
hann af gaumgæfni, einkum þó
augun og ferkantaða speglunina
þar, — horfi á hann eins og ég hafi
aldrei séð hann áður. og þó hef ég
horft á fátt annað síðastliðnar þrjár
vikur, — hann og þjáningarsystkini
hans á stofum 7 og 21, þ. e. a. s. ef
þau þjást hót. í raun og veru tel ég
einu þjánmgar þeirra vera rann-
sóknir okkar, fljótfærnislega sam-
an-smalaða sérfræðingahópsins
sem þó er ósköp viðvaningslegur í
tilraunum sínum, könnunum sem
einkennast af stundar-hugdettum,
vanabundinni læknisskoðun og
vonþrunginni leit að lækningu. En
hvernig verður ætlast til fag-
mennsku og þjálfaðra vinnubragða
þegar glímt er við nývaknaðan
draug? — draug sem nefnist fjöl-
miðlabylting . . .
Ég er ónáðaður í hugsunum mín-
um, þegar næturhjúkrunarkona,
nýkomm á vakt sína, togar upp dyr
sjúkrastofunnar og kemur inn.
— Ó, ertu hérna ennþá, segir
hún.
Ég jánka dauflega og í nokkrar
mínútur tölum við um sjúklingana,
sjónvarpssjúklingana, um miðaldra
húsmóðurina á stofu 7, flýjandi
hversdagsleika barna og bús og
veljandi sársaukaminnstu leiðina.
Hún hefur félagsskap af aðeins
einu tæki, enn sem komið er, en
skiptir þess í stað þeim mun oftar
um rás. Við tölum um heilsufar
hennar sem er bágborið, heilsufar
þeirra allra sem er slæmt en mis-
slæmt þó, — um hann, sjúklinginn
á stofu 17, sem liggur fyrir framan
okkur, þegar við tölum um hann, án
þess að hann skynji það, og hríð-
versnandi heilsu hans, um dreng-
inn á nr. 21 sem lengst er leiddur.
Hjúkrunarkonan kveðst vorkenna
honum og ættingjum hans einna
mest.
— Óhugnað setur að mér við til-
hugsunina um þau, þegar ég sé
þau . . . Þá verð ég fyrir alvöru
skelfd, segir hún.
Ég samsinni.
Síðan heldur hún eftirlitsferðinni
áfram og ég bý mig undir að fara.
Andartak horfi ég hugsandi á
manninn í rúminu, dæmdan til glöt-
unar í gerviheimi sínum. Á andliti
hans er svipur kæruleysis þess
sem er óvitandi um allt. Við gefum
honum næringu í æð, nærst getur
hann ekki eða vill, og við höldum
þannig leifunum af styrknum sem
hann eitt sinn hafði. Hann talar jafn-
vel ekki lengur um kúlur fljúgandi í
gegnum höfuð og glugga, andlit í
mannfjölda stórborga, blikandi
hnífa o. fl. sem hann þruglaði um
þegar komið var með hann. Hann
mælir ekki orð frá vörum. Ég hristi
höfuðið vonleysislega og loka dyr-
unum.
Hjúkrunarkonan er sest inn í
vaktherbergi og hún tekur annars
hugar undir kveðju mína, niður-
sokkin í sakamálaþátt sem glóir
svarthvítur á skjá ferðasjónvarps.
Við störf á „rólegu deildinni" er fátt
betra við tímann að gera.
Bílastæðið er hvítt undir fótum
mér, kuldinn sparkar í mig þegar
ég kem út. Ég skelf í þunnum
sloppnum og bölva vetrinum í sand
og ösku, formæli þessu gaddskeri.
Við fæðuínst öll brjáluð. Sum halda áfram að vera það.
— Simone de Beauvolr