Skólablaðið - 01.11.1987, Page 37

Eldfuglinn
Ég fór víða um heim til að leita að því, sem ég
hélt að væri hamingja. í París fann ég ekki þig. í
Brtissel fann ég ekki foreldra mína. Hvað átti ég að
gera? Ég sat á kaffihúsi í Lúxembúrg og hugleiddi
hvort ég mundi finna hamingjuna þar. Ég átti eitt
smn heima þar og bjóst fastlega við að dvöl mín
mundi sefa heimþrá mína og veita mér örlítinn
hamingjublæ. En . . . ég hafði gengið um göturnar
í leit að stöðum sem ég þekkti, skoðaði kunnugleg-
ar byggingar, sá fólkið sem einu sinni var mér svo
kært, en jafnvel gamli maðunnn sem seldi blöðr-
urnar á horm Avenue de la Gare og Liberté, rétt
við járnbrautarstöðina gat ekki aflétt treganum. Ég
mundi of vel eftir þessu öllu.
Loks skildi ég á öðrum kaffibolla, að ég var í
raun að leita að æsku minm, öruggri og vmgjarn-
legri. Þegar mér varð þetta ljóst gekk ég út á torg-
íð. Gjáin í stéttinni var hyldýpi glötunar. Ég keypti
kerti af götusala og kveikti á því við barmmn, bað
almættið þess að ég yrði eldfugl. Fólkið í kring leit
undrandi á mig, síðan hvert á annað og hristi höf-
uðið. Með kertinu kveikti ég í vmdlingi röngum
megin við dögun og beið. Síðan steypti ég mér
mður, sá þig í svipsýn standa við barminn en gat
ekki snúið aftur.
Á miðri leið breyttist ég og flaug upp alskapaður
eldfugl. Ég spjó blóði yfir næturhimminn; dögun í
nánd. Ég dó um leið og sólin hafði risið úr sætinu
sínu myrka, döggin þiðnað og mistrinu létt úr laut-
um og lægðum, titraði út í ekkert, gufaði upp . . .
hamingjusamur? Á torginu stendur núna marmara-
eldfugl með blóðrákir, mmmsvarði um síðustu dög-
un æsku mmnar.