SunnudagsMogginn - 27.02.2011, Blaðsíða 12

12 27. febrúar 2011
þurft að bíða lengur eftir tækifæri ytra því þar eru svo
margir um hituna. Hér fékk ég tækifæri til að aðlagast
hratt og læra mikið.“
– Er samkeppnin eitthvað í námunda við það sem lýst
er í Black Swan?
„Það er mikið drama,“ svarar Steve og hlær.
Stórborg á sviðinu
Steve hefur oft verið tilnefndur til Grímunnar sem besti
dansari í karlhlutverki, síðast árið 2009 fyrir frammi-
stöðu sína í Djöflafúgu Gunnlaugs Egilssonar og árið
2008 fyrir Kvart.
„Ég hef verið tilnefndur fjórum fimm sinnum, en ekki
unnið enn,“ segir hann og hlær. „Það kemur að því!
Auðvitað er það strax heiður að vera tilnefndur og fá við-
urkenningu fyrir það sem maður hefur lagt á sig. Það
heldur manni við efnið á jákvæðan hátt.“
Og nú er tækifæri – það líður að frumsýningu! „Ég
dansa í nýju verki, Grossstadtsafari, eftir Jo Strömgren,
norskan danshöfund sem hefur oft komið hingað áður,
og samdi meðal annars Kvart sem þú nefndir áðan.
Þetta er mjög krefjandi verk líkamlega, hraðinn er
mikill og það reynir á úthaldið. Það stóð til að semja það
fyrir okkur, en tímaramminn hentaði ekki, þannig að
það var samið fyrir dansflokk í Noregi og einn af döns-
urunum þaðan kom til Íslands til að kenna okkur sporin.
Jo Strömgren kemur í næstu viku til að fara yfir ljósin og
leggja lokahönd á verkið með okkur, en frumsýningin
verður á föstudaginn kemur.
Efniviðurinn er safarí. „Þetta er stórborgarfrumskógur
með mikilli umferð, það er enginn sérstakur söguþráður,
eins og algengt er í dansverkum, heldur er það mjög lík-
amlegt, umferðin á sviðinu eins og í stórborgum á borð
við New York og Tókýó þar sem dansararnir æða fram og
til baka og skapa þann kraft og flæði sem stórborgin hef-
ur að geyma.“
Hann tekur undir að dansverk séu oft þannig, eins og í
tónlist, að verkið sé torræðara en titillinn gefi til kynna.
„Það er gert viljandi,“ segir hann.
„Danshöfundar vilja gefa áhorfendum svigrúm til að
skilja verkin sínum skilningi. Þeir telja það ekki sitt hlut-
verk að segja: „Svona er þetta og svona á það að vera.“
Þvert á móti segja þeir: „Ég er með hugmynd en ég segi
ykkur hana ekki.“ Og það er ekki að ástæðulausu. Þegar
við tölum við áhorfendur eftir sýningar finnst okkur oft
alveg undursamlegt hvað þeim dettur í hug: „Sáuð þið
þetta!?“ Og við sjáum alveg nýja hlið á verkinu.“
Það voru allir í sjokki
Það er ótrúlega stutt síðan Steve lá milli heims og helju á
sjúkrahúsi eftir að hafa lent í slysi á æfingatímanum,
reyndar fyrir annað dansverk. Hann var því spurður
hvort hann væri virkilega búinn að ná aftur fullum
styrk?
„Já, eða ég myndi segja já og nei,“ svarar hann. „Þetta
verk er mjög líkamlegt og venjulega höndla ég slíka þol-
raun mjög vel en núna líður mér stundum eins og reyk-
ingamanni því ég verð strax móður. En ég er fljótur að
jafna mig. Líkamlega er heilsan góð, en þetta tók tíma af
því að ég fékk lungnabólgu sem ég þurfti að takast á við,
þannig að fyrstu tvær vikurnar tók ég það rólega – erf-
iðaði ekki mikið. Það er ráðlegt að hlúa vel að lungunum
í sér. En þetta gekk allt hratt fyrir sig eftir að ég vaknaði,
ég jafnaði mig að mestu á tveimur til þremur dögum en
ég hafði verið meðvitundarlaus í næstum fimm daga.“
– Þjóðin stóð á öndinni þegar þú slasaðist.
„Það voru allir í sjokki,“ segir hann og kinkar kolli.
„Ég vissi að þú myndir spyrja að þessu en hélt að spurn-
ingin kæmi fyrr í viðtalinu og ætlaði að segja: „I’m hang-
ing in there.“ Svona til að brjóta ísinn,“ segir hann og
hlær mildilega.
„Það sem gerðist var að ég festist í reipi í spuna og af
því að það var spuni áttaði fólk sig ekki á því strax hvað
hefði gerst. Það hélt að ég væri enn að leika, þangað til
það áttaði sig á því að ég var orðinn meðvitundarlaus.
Eftir að það leið yfir mig fann ég hinsvegar ekkert, enga
köfnunartilfinningu og ég man ekkert eftir þessu. Þegar
ég vaknaði vissi ég ekki til að byrja með að ég hefði lent í
slysi. Ég vildi standa upp en kærastan mín [Hjördís Lilja
Örnólfsdóttir] var hjá mér og sagði að ég yrði að liggja
kyrr. „Af hverju?“ spurði ég. „Þú lentir í slysi,“ svaraði
hún. „Ha?“ sagði ég undrandi. „Já, á föstudag,“ svaraði
hún.
Þá áttaði ég mig á að ég mundi ekkert eftir því að hafa
farið heim eftir æfinguna eða eftir sjálfri helginni. Venju-
lega æfi ég þrjá tíma á sunnudegi og það fyrsta sem ég
hugsaði var af hverju slysið hefði ekki orðið á sunnudegi
því þá hefði ég ekki misst af æfingu!
Hélt að þetta væri draumur
En frá þeim tíma sem ég varð meðvitundarlaus og þar til
ég vaknaði var ég svæfður alveg og líkaminn allur kældur
niður í 34 gráður sem er ný aðferð á Íslandi í svona til-
vikum. Það eru aðeins nokkur ár síðan farið var að nota
þá tækni til að hindra heilaskemmdir. Eftir tvo daga var
ég kominn úr lífshættu og þá var ég hitaður hægt upp
aftur og vaknaði á þriðjudagsnótt. Og það var skrítið! Þá
var ég tengdur öllum þessum stóru tækjum, með slöngur
tengdar í líkamann, og vissi ekkert hvað var að gerast.
Mér leið eins og í bíómynd. Sjónin var óskýr, röddin far-
in og mamma stóð við hlið mér, hafði komið frá Þýska-
landi. Ég hugsaði með mér að þetta hlyti að vera draum-
ur, þetta gæti ekki verið, en smám saman áttaði ég mig á
því að eitthvað alvarlegt hafði gerst.
Ég var síðan útskrifaður af spítalanum á tveimur dög-
um. Ég einsetti mér að dvelja ekki þar ekki lengi því mér
líður ekki vel á spítölum. En ég komst ekki fyrr því ég gat
ekki gengið út af öllum lyfjunum. Það var undarleg til-
finning því ég er vanur að geta gert nánast hvað sem er
við líkamann, farið flikk flakk og hvað þetta allt heitir en
allt í einu gat ég ekki labbað. Það var því gott að finna
styrkinn færast í líkamann aftur.“
Viku síðar byrjaði Steve aftur á æfingum en það leið
ekki svo langur tími áður en hann lagði leið sína í leik-
húsið. „Eftir að mér var sleppt var það fyrsta sem gerði
að ganga hingað í leikhúsið,“ segir hann brosandi. „Allir
ruku til mín og spurðu: „Hvað ertu að spá!? Hvernig
komstu hingað?“ Ég svaraði: „Ég bara labbaði.“ „Ertu
brjálaður?“ spurðu þau. En ég svaraði: „Ég verð bara að
vera viss um að allt sé í lagi hjá ykkur og láta ykkur vita
að þið þurfið ekki að hafa áhyggjur af mér.“ Ég og Hjör-
dís Lilja vildum líka segja vinum okkar í dansflokknum
að við ættum von á barni og þetta var fullkomið augna-
blik til þess.“
– Er þetta fyrsta barnið ykkar?
„Já, það er áætlað að það komi í heiminn 8. ágúst.“
Tökum vinnuna ekki heim
Steve og Hjördís Lilja eru bæði dansarar hjá Íslenska
dansflokknum. „Við höfum unnið saman síðan árið
2004. „Við þekktumst reyndar frá því ég kom hingað
fyrr, þá var hún í námi í Listdansskólanum og ég vann
verkefni með þeim ásamt starfi mínu hér. Þannig kynnt-
umst við. En svo kom hún til starfa hjá flokknum, við
unnum saman á hverjum degi, fórum að tala saman og
eitt leiddi af öðru.“
Og hann hlær bara spurður að því hvernig sé að vinna
með maka sínum. „Flestir segja: „Guð minn góður, þá
hlýtur að taka á taugarnar.“ Og margir halda að við höf-
um ekkert að tala um þegar við komum heim. En það er
ekki rétt. Þetta gengur mjög vel. Það getur reyndar verið
svolítið vandasamt þegar við dönsum saman því þá
„... undarleg tilfinning [að geta ekki gengið út af lyfjum] því ég er vanur að geta gert nánast hvað sem er með líkamanum.“
Steve og Hjördís Lilja eiga
von á barni saman.