SunnudagsMogginn - 27.02.2011, Blaðsíða 47

SunnudagsMogginn - 27.02.2011, Blaðsíða 47
27. febrúar 2011 47 S teinunn Sigurðardóttir stendur á Baerwald- brúnni í Kreuzberg, horfir yfir kanalinn og leyfir sér að hrífast. Kannski er það einmitt náðargáfa rithöfundarins, þessi knýjandi þörf fyrir afstöðu til umhverfisins. Enda er það efniviðurinn sem unnið er úr. „Umhverfið hérna er fyrir minn smekk það æv- intýralegasta í Berlín,“ segir Steinunn. „Og tíu mín- útna gang niður með kanalnum er barinn okkar, sem við lásum okkur til skelfingar að væri líka barinn hans Quentins Tarantino, en hann hékk í borginni löngum stundum meðan tökur stóðu yfir á Inglourious Bast- ards.“ Á þriðjudögum og föstudögum er Tyrkjamarkaður við kanalinn. „Þar var ég eins og grár köttur þegar ég skrifaði um saumakonuna, móður söguhetjunnar í Góða elskhuganum, pældi mikið í efnum og þreifaði á þeim; markaðsfólkið hélt ég væri gengin af göflunum. Enda var meira um slíkar lýsingar í fyrstu drögum bókarinnar, satín og efnisþulur sem síðar lentu í glat- kistunni.“ Örskammt frá brúnni er veitingahús með stórum bjórgarði. Og þangað er förinni heitið. „Kráin nefnist Brachvogel, sem þýðir spói,“ segir Steinunn og brosir. „Hún kemur fyrir í einni bókinni sem ég er að vinna að.“ – Hvað gerist? „Ég get sagt eitt án þess að blotta mig alveg. Það er svo langt þangað til bókin kemur út að ég má ekki segja of mikið. Bókin fjallar einum þræði um vináttu tveggja manna, lykilsamtal á sér stað á þessum stað, og söguhetja bókarinnar býr hér rétt hjá, þannig að hún kemur stundum hingað. Þetta er því alvörustaður í bókinni.“ Svo beinir hún talinu annað. „Ég er fegin að birtan er svona falleg í dag.“ Og það kemur blik í augun. „Annars var ég í símanum áðan, að tala við forleggj- arann minn á Íslandi, Guðrúnu Vilmundardóttur. Það er nauðsynlegt fyrir rithöfunda að hafa einhvern til að barma sér við. Og ég sagði við hana: „Ég er óvenju vit- laus í dag.“ Hún svaraði: „Ég heyri engan mun.““ Hún hlær innilega. – Þú fluttir til Berlínar fyrir þremur árum. Af hverju? „Veistu, þetta eru svo miklar tilviljanasögur. Við höfðum verið í fjögur ár í Suður-Frakklandi eftir árin okkar í París. Við vorum að leita okkur að nýju húsi í Frakklandi með mikilli fyrirhöfn, fórum þvert um landið og fundum fallegt hús með garði og það var stór skógur rétt hjá, en það rann okkur úr greipum fyrir furðutilviljun. Þá fórum við til Berlínar. Við ætluðum okkur alltaf að flytja þangað tímabundið, en það hafði ekki gengið upp, og þarna ákváðum við að flytja bara með allt okkar hafurtask. Ég sé ekki eftir því. Maður saknar alltaf Frakklands en það væri líka eitthvað að ef maður saknaði þess ekki eftir að hafa búið þar í sjö ár. Ég hef nóg að gera í Þýskalandi. Bækurnar mínar eru gefnar út með hraði, ég tek þátt í upplestrum og er í ágætum tengslum við lesendur og svo á ég marga vini í Berlín og víðar í Þýskalandi.“ Það iðar allt af lífi í kringum bjórgarðinn, hrópandi og skríkjandi börn að leik og fljúgandi hegri slær vængjunum í vatnsyfirborðið í kanalnum. Tvær ungar konur á næsta borði fylgjast með ljósmyndaranum að störfum og loks herðir önnur sig upp í að spyrja: „Er hún fræg? Er þetta einhver sem við eigum að þekkja?“ Steinunn er fljót að svara. „Ég er nú hrædd um ekki.“ En konurnar trúa Steinunni ekki alveg og halda áfram að gjóa augunum á hana. Svo sem engin ástæða til að trúa konu, sem vinnur við að skálda sögur. Ef þær bara vissu! „Það er ekki spurning í mínum huga að Kreuzberg er aðalstaðurinn í Berlín,“ heldur Steinunn áfram. „Mann- lífið hérna er svo skemmtilega blandað. Prenzlauer Berg er mjög fínt svæði, en þar eru allir eins. Eini gallinn við Kreuzberg er að það er orðið svo trendí. En við komum á góðum tíma fyrir þremur árum. Uppáhaldsgatan mín er á mörkum Kreuzberg og Tempelhof, Manfred-von-Richthofen-Straße, kennd við flugkappann rauða baróninn úr fyrri heimsstyrjöld- inni. Það er upprunaleg gata og míkrókosmos, þar sem má finna allt sem hugurinn girnist, en ekki er búið að breyta öllu í nýtískukaffihús eða dýnubúðir. Það er til marks um uppákomurnar í Berlín, að fyrir skömmu var ég að kaupa í matinn, en Þorsteinn beið við bílinn á hæpnu bílastæði. Þegar ég kom út var Þorsteinn í hrókasamræðum við hjón; hann talar ekki góða þýsku, þannig að samtalið var á sænsku, frönsku og ensku. Þá kemur í ljós að þau eiga heima við þessa uppáhaldsgötu okkar og segja: „Komið bara í kaffi á morgun.“ Ég er vön að segja nei við öllum svona uppástungum, en þetta var nú eiginlega tilboð sem er ekki hægt að hafna. Það var sunnudagur daginn eftir og þau búa aðeins neðan við verslunarhlutann af götunni, gengið var inn um hlið og þá vorum við komin upp í sveit! Það eru alltaf þessir fyrirburðir í Berlín; og í garðinum var stærsta og elsta ginkgo biloba-tré í borginni. Þegar við vorum búin að fá okkur kaffi og kökur, þá spurðu þau: „Eigum við ekki að spássera? Við komum að rósagarði rétt hjá, þar sem búið var að setja upp tjald, á þessum bjarta sumardegi í 30 stiga hita, og þarna sátu tveir englar og spiluðu á fiðlur og allt nágrannasamfélagið var mætt til að hlusta og fá sér kaffi!“ – Næst þegar við komum verðið þið flutt þangað! „Ég veit það ekki,“ svarar Steinunn hikandi. „Ef þið komið eftir tíu ár kannski.“ – Hvernig stendur á að heimsborgarinn sækir sögur sínar til Seltjarnarness í Góða elskhug- anum? „Ég hef alltaf elskað Seltjarnarnes á einhvern lúmskan hátt. Það var einmitt í þeim kafla sem ég þurfti að halda aftur af mér. Sigríður, skrítna konan í húsinu á Silfurströnd, sem var í raun málpípa mín, sagði í drögum fram á síð- asta dag: Hér eru fallegustu sólarlögin, besta sundlaugin, dásamlegustu gönguleiðirnar. Ég áttaði mig á því daginn áður en ég skilaði inn handritinu að þetta gengi ekki og strikaði eitthvað af þessu út. Það mátti ekki skína í gegn hvað höfundinum þótti gaman á Seltjarnarnesi. En í gamla daga, þegar ég átti heima í Gnoðarvogi, keyrði ég í 20 til 30 mínútur til að komast í sund á Seltjarnarnesi. Ég synti í þessari geðveiku sund- laug og naut gufubaðsins þó að ég byggi á næsta bæ við Laugardalslaugina. Svo dáðist ég að hafinu og Gróttu. Þetta var ekta hrifning. Þvílík að við Þorsteinn vorum næstum búin að kaupa iðnaðarhúsnæði í Bygggörðum, rétt við Gróttu. Þaðan á ég góðar minningar frá því ég vann hjá Sigfúsi Daðasyni skáldi þegar hann var útgef- andi hjá Máli og menningu. Þá vorum við í stöðugum áætlunarferðum í prentsmiðjuna hjá Hafsteini Guð- mundssyni, frægum fagurkera og prentara – Hafsteini í Hólum.“ – Þú talar samt um það í bókinni, að besta sundlaugin sé á Seltjarnarnesi! „Slapp það í gegn? Guð minn góður!“ Texti Pétur Blöndal pebl@mbl.is Ljósmynd: Kristinn Ingvarsson kring@mbl.is Síðasta orðið… Steinunn Sigurðardóttir Þetta var ekta hrifning ’ Ég hef alltaf elskað Seltjarnarnes á einhvern lúmskan hátt.

x

SunnudagsMogginn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: SunnudagsMogginn
https://timarit.is/publication/785

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.