SunnudagsMogginn - 04.09.2011, Blaðsíða 36

36 4. september 2011
Stangveiði
Þ
að er súld í Lundarreykjadal,
langþráð úrkoma í Borgarfirði.
Klukkan er hálfellefu og tvær
og hálf klukustund eftir af
fjórðu og síðustu vakt bræðranna Eggerts
og Þóris Halldórssona í Grímsá að þessu
sinni. Þeir eru á efsta svæðinu þennan
morgun, því fjórða, og hefur gengið vel –
eins og svo oft áður.
„Við erum komnir með sjö laxa í morg-
un,“ svarar Eggert þegar hann er spurður
út í veiðina. Bræðurnir eru við Neðri-
Gullberastaðastreng og Þórir er að kasta
flugunni. Þrjá laxa fengu þeir í byrjun
vaktarinnar í Oddstaðafljóti og aðra þrjá í
Tjarnarbrekkufljóti. „Það er fullt af laxi
þar. Rigningin hlýtur að hafa komið hon-
um af stað. Hann tók áðan eins og mar-
hnútur,“ segir Eggert.
Laxarnir eru flestir búnir að taka svart-
ar míkrótúpur. „Þórir hnýtir þær, og þær
eru ekki flóknar. Litlar, svartar og krókur
fjórtán,“ segir hann.
„Það er mjög gaman að veiða á þessar
flugur, strippaðar hratt. Oft fáum við
mikil viðbrögð, og ef við fáum ekki við-
brögð við þessu þá hef ég ekki mikla trú á
öðrum smáflugum í það skiptið.
Við byrjum venjulega með þetta eða
hits, förum svo kannski í sunray og ein-
staka sinnum í túpu – og ef það gengur
ekki er eins gott að færa sig.“
Bræðurnir þurfa ekkert að færa sig
strax frá þessum veiðistað því laxar eru
að koma í fluguna og þegar Eggert skiptir
við Þóri tekur fljótlega einn hjá honum.
Athyglisvert er að sjá fumlausa samvinnu
þeirra; þegar laxinn er komin á land
grípur sá sem ekki er með stöngina fisk-
inn, veiðimaðurinn tekur fram töng og
losar fluguna, hinn rennir honum aftur
út í strauminn. Á fyrstu vaktinni fengu
bræðurnir einn lax, sex morguninn áður
og tvo þá á seinni vaktinni.
„Við fengum þrjá á míkrótúpur í Graf-
arhyl í gærmorgun. Við vorum heppnir
því við fengum blástur, það er nauðsyn-
legt þar. Ef maður fær Grafarhyl í réttum
aðstæðum, hávaðaroki, þá getur verið
veisla,“ segja þeir.
Þetta er þriðji veiðitúr bræðranna í
Grímsá í sumar og Þórir segist eiga eftir
að koma einu sinni til en Eggert tvisvar.
„Þetta er tuttugasta sumarið í röð sem ég
veiði hér í ánni. Eggert hefur veitt hér
síðan 1986. Þetta er mjög þægileg á og
umhverfið allt notalegt. Ekki síst veiði-
húsið. Það eina sem vantar á er kannski
stærðin á löxunum. En svona er þetta,
það er nóg af þeim,“ segir Þórir og því til
staðfestingar stekkur lax beint fyrir
framan okkur.
Eggert fær töku í næsta rennsli niður
strenginn en festir ekki í laxinum.
„Þessi staður getur verið erfiður,“ segir
Þórir hugsi. „Mest hef ég fengið sjö
hérna. Það var í júlí. Einn eða tveir tóku
þarna ofarlega,“ segir hann og bendir,
„annars tóku þeir þarna niðurfrá.
Þessir staðir hér á efsta svæðinu breyta
sér alltaf eitthvað milli ára, botninn er á
sífelldri hreyfingu. En það er skemmti-
legt þegar það er svona mikið af laxi.“
Draumaá fluguveiðimannsins
Bræðurnir ætla að enda vaktina aftur í
Oddstaðafljóti, enda vita þeir að þar er
mikið af fiski. Þórir byrjar og þegar Egg-
ert rennir augum niður eftir strengnum
undir grónum bakkanum stökkva þar
þrír laxar, á ólíkum stöðum en nánast á
sama tíma.
„Þetta er uppáhaldið mitt,“ segir
hann. „Mjög flottur fluguveiðistaður.“
„Það er alltaf spennandi á þessum tíma
að eiga Oddstaðafljótið. Það er ekki líflegt
í júní og í júlí er ekki mikill lax hér, þótt
Efstihylur hér beint fyrir neðan geti verið
pakkaður. En í ágúst er þetta góður stað-
ur.“
Eggert segir að þegar líður á sumarið
geri hann ráð fyrir að verða var við lax
þarna.
„Gamall vinur minn, sem nú er dáinn,
sagði að ef maður veiddi niður Oddstaða-
fljót án þess að verða var væri eitthvað
að! Ég hef þetta alltaf í huga hérna og
hægi á mér ef ég er kominn neðarlega í
strenginn, og ætla mér ekki að klára
rennslið án þess að verða var við lax. Og
maður verður alltaf var!“
Þórir hlær úti í ánni og hristir höfuðið;
þeir eru að renna sér í fluguna hjá hon-
um, án þess að taka.
„Eggert segist fyrst hafa komið í
Grímsá að veiða ásamt vini sínum sum-
arið 1986. „Við vorum 21 árs guttar innan
um alla þessa hákarla, kunnum ekki neitt
og oftar en ekki kom ég fisklaus heim
fyrstu árin.
En ég hélt áfram að koma. Þá var ég að
veiða á maðk en fór ekki að fá neitt af viti
fyrr en ég fór að tileinka mér fluguveið-
ina. Fékk einn og einn fisk á maðkinn.
Þórir byrjaði að veiða á flugu á undan
mér en svo vitkaðist ég,“ segir Eggert og
glottir. Hefur hann lagt maðkinum alveg?
„Nei nei. Ég fór í Blöndu í vor með
maðkinn. Þetta eru engin trúarbrögð. Ég
held að það sé erfiðara að vera góður
maðkveiðimaður en góður flugu-
veiðimaður.
Mér finnst Grímsá vera draumaá
fluguveiðimannsins, svona bakkahyljir,
fullir af fiski,“ segir hann og bendir út á
Oddstaðafljót þar sem gulllitaður lax
stekkur og hnykkir á orðum hans.
„Mér finnst skemmtilegra að veiða á
svona stöðum, þar sem maður veiðir sig
áfram og er alltaf að kasta á nýjan fisk, í
stað þess að vera alltaf í sömu sporunum
og reyna við sömu fiskana. Ég nenni því
ekki,“ segir hann og þá reisir Þórir
stöngina. Hann er búinn að setja í lax sem
hann landar. Þá eru bræðurnir komnir
með níu þennan morgun.
Fara þangað sem fiskurinn er
„Andskotinn!“ heyrist í Eggerti eftir að
hann hefur nýtt rennsli með hitstúpu
niður strenginn. „Ég reif út úr honum.
Hann var að taka. En hann gæti komið
aftur …“
Þessi kemur ekki aftur en Eggert setur í
annan og sá lekur af. „Svona er þetta
stundum,“ segir hann. Leggur svo til við
Þóri að hann prófi svartan Frances, núm-
er 14. „Þeir vilja oft dökkar flugur hér.“
Þórir fer að ráðum hans.
Eggert segir þá bræður veiða einnig í
Norðurá.
„Við fórum þrisvar þangað í sumar.
Hún er líka flott, öðruvísi en Grímsá. Mér
finnst mjög gaman að veiða þar á neðri
hlutanum snemma sumars, í miklu vatni.
Þar eru góðir fiskar á vorin.
Þetta eru uppáhaldsárnar. Annars eru
allar ár skemmtilegar. Þegar maður kem-
ur oft í sömu ána lærir maður á hana og
fer að veiða betur. Maður þarf ekkert
kort eða að eyða tíma í vitleysu, maður
fer á þá staði þar sem fiskurinn er.“
Ég veit að Eggert og Þórir veiða oft bet-
ur en aðrir sem eru í ánni á sama tíma.
Finnst Eggerti það erfitt að skrá stundum
mun fleiri fiska en aðrir?
„Erfitt?“ spyr hann á móti. Segir svo að
það sé alltaf gaman að veiða mikið. „Það
snýst um að kunna að veiða, ekki bara að
þekkja á ána, því hún breytist oft talsvert
milli ára.“
Eggert hikar þegar ég spyr hann um
bestu veiðina. Segir svo að besta vaktin
hafi gefið átján laxa en þá voru bræðurnir
með 84 laxa á tvær stangir.
„Heyrðu, hann er kominn með hann!“
segir hann skyndilega og það er rétt, og
bræðurnir sýna sömu fumlausu tökin:
laxinum er landað, flugan losuð og hon-
um sleppt.
„Jæja, þetta var tíundi laxinn okkar á
vaktinni. Þetta er búið; það var fínt að
enda svona,“ segir Þórir, klippir fluguna
af taumnum og gengur upp að bíl.
„Hann tók
áðan eins og
marhnútur“
Bræðurnir Eggert og Þórir Halldórssynir frá
Stykkishólmi gjörþekkja Grímsá og það er gaman
að fylgjast með þeim við veiðar. „Þegar maður
kemur oft í sömu ána lærir maður á hana og fer
að veiða betur. Maður þarf ekkert kort eða að
eyða tíma í vitleysu,“ segja þeir.
Einar Falur Ingólfsson efi@mbl.is
Þórir landar einum til í Oddstaðafljóti í Grímsá, þeim síðasta og tíunda sem þeir bræður fá
þennan morguninn. Eggert kemur að, reiðubúinn að grípa laxinn fyrir bróður sinn.