Morgunblaðið - 09.10.2010, Blaðsíða 35

þar sem annars staðar af myndar-
skap og reglufestu. Á yngri árum var
Rut afrekskona í íþróttum og var
meðal annars í landsliði Íslands í
handknattleik kvenna sem vann
Norðurlandameistaratitil árið 1964.
Í erfiðum veikindum sínum nú síð-
ustu misseri hefur Rut sýnt ótrúlegan
hetjuskap og æðruleysi. Hún tók á
móti fjölmennum hópi gesta í sjötugs-
afmæli bónda síns nú síðsumars af
sínum alkunna myndarskap þó að
hún væri þá orðin mikið veik og sár-
þjáð.
Við hjónin teljum okkur það til sér-
stakra forréttinda að hafa verið í
vinahópi þeirra Rutar og Bjarna um
nær 40 ára skeið. Þar hefur ekki
skugga borið á. Missir Bjarna og
dætranna tveggja og fjölskyldunnar
er mikill. Við hjónin sendum þeim
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum þeim allrar blessunar í nútíð
og framtíð.
Hrafnhildur og Jóhannes,
Syðra-Langholti.
Í dag kveðjum við með söknuði
samstarfskonu okkar, Rut Guð-
mundsdóttur.
Rut var prýdd þeim einstaka kosti
að allir sem áttu í samskiptum við
hana fóru af þeim fundi fullir orku.
Hún var góður félagi, hæglát, en þó
alltaf stutt í prakkarann. Jákvæðari
manneskja er vandfundin.
Rut kom til starfa á Skólaskrifstofu
Suðurlands haustið 2007 eftir langan
og farsælan feril sem skólastjóri og
kennari. Henni fórst ráðgjafastarfið
einkar vel úr hendi og nýttist þar
reynsla hennar, fagmennska og virð-
ing fyrir öllum manneskjum. Við sem
vorum svo lánsöm að fá að njóta sam-
starfs við hana erum ríkari fyrir vikið.
Hún mun lifa í minningum okkar.
Bjarna, dætrum og öðrum að-
standendum vottum við samúð okkar.
Missir ykkar er mikill.
Fyrir hönd samstarfsfólks á Skóla-
skrifstofu Suðurlands,
Kristín Hreinsdóttir.
Kveðja frá Zontaklúbbi Selfoss
Á fallegum haustdegi berst sú
harmafregn að Rut sé látin. Eftir erf-
ið veikindi er stundin komin. Maður-
inn með ljáinn hlífir engum og nú er
það mikilhæf kona sem kveður, alltof
fljótt.
Rut var í Zontaklúbbi Selfoss til
margra ára og er nú stórt skarð
höggvið í systrahópinn en við fé-
lagskonur köllum okkur Zontasystur.
Rut starfaði með okkur af miklum
hug og dugnaði um áratuga skeið og
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
klúbbinn allt til hins síðasta, hún hafði
á orði í sumar að hún hlakkaði til vetr-
arstarfsins sem nú er hafið án henn-
ar. Öll hennar störf einkenndust af al-
úð, nákvæmni og virðingu fyrir
viðfangsefninu hverju sinni og slíkt
fólk er ómissandi í hópi sem okkar.
Zontaklúbbur Selfoss þakkar af al-
hug þau góðu kynni og vináttu sem
við bundum við þig, elsku Rut. Við
þökkum allar góðar samverustundir á
Zontafundum og með ykkur Bjarna í
ýmsum ferðum og skemmtifundum.
Hlýja brosið þitt og falleg fáguð fram-
koma geymist í hugum okkar.
Elsku Bjarni, Þórunn, Íris og fjöl-
skyldan, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Fyrir hönd Zontasystra,
Rosemarie B. Þorleifsdóttir.
Kær vinkona okkar er horfin á
braut. Við hittumst fyrst á æfingu hjá
Kvennaskólanum í Reykjavík, en
skólinn var þá þátttakandi í Bindind-
ismóti skóla í handknattleik, er var
árlegur viðburður. Rut var sú eina
sem mætti í hálfsíðum buxum og
þjálfarinn okkar, Valgeir Ársælsson,
leit á hana og sagði: „Þú ferð í mark-
ið“. Þetta var upphaf afar farsæls
íþróttaferils í hennar lífi. Hún gekk í
raðir Ármanns. Hún varð margfaldur
Reykjavíkur- og Íslandsmeistari í
handknattleik með því félagi. Hún
var á þessum tíma ein af allra bestu
markmönnum Íslands í handknatt-
leik. Rut var valin í fyrsta landslið Ís-
lands 1956 aðeins 16 ára gömul. Þá
var verið að undirbúa eina lengstu ut-
anlandsferð íþróttahóps þess tíma.
Ferðin tók 3 vikur og var farið til
Noregs í boði Íþróttafélagsins Gref-
sen. Þar var leikinn landsleikur gegn
Norðmönnum á Bislet-leikvanginum,
en á þeim tíma voru stórleikir í hand-
knattleik gjarnan leiknir utanhúss.
Auk þess voru leiknir nokkrir leikir
við norsk félagslið. Allt þetta var und-
irbúningur okkar undir Norðurlanda-
mót, sem fram fór í Finnlandi í beinu
framhaldi. Eftir þessa ferð bundumst
við allar sterkum vináttuböndum sem
aldrei hafa rofnað.
Á Íslandi fór síðan fram Norður-
landameistaramót 1964. Þar var Rut
efst á blaði. Nú átti að gera stóra
hluti. Við „stúlkurnar“ vorum teknar
út af heimilum okkar, enda allmargar
komnar með fjölskyldur. Við vorum
settar í viku langa einangrun í Fé-
lagsheimili Valsmanna. Þarna vorum
við ásamt góðum kokki, Boða Björns-
syni, sem sá vel um okkur. Enda kom
á daginn að við stóðum uppi sem sig-
urvegarar og átti markmaðurinn okk-
ar ekki hvað minnstan þátt í því. Rut
lék alls 17 landsleiki og var það frá-
bær árangur á þessum tíma og var
hún leikjahæsta handknattleiksstúlk-
an hvað landsleiki varðar, þegar hún
hætti keppni á vegum HSÍ.
Í dag syrgjum við vinkonurnar
yndislega manneskju, sem vildi öllum
vel og mátti ekkert aumt sjá. Hún var
háttvís og gekk hljóðlega um. Hún
var mannasættir, sem gott var að um-
gangast. Megi hún hvíla í friði. Við
vottum eiginmanni hennar, Bjarna,
og dætrum þeirra okkar dýpstu sam-
úð.
Fyrir hönd Ármannsstúlkna fyrri
ára,
Svana Jörgensdóttir.
Í dag kveðjum við Rut Guðmunds-
dóttur, konu sem hafði mikil áhrif á
okkur og átti stóran þátt í að koma
okkur út í lífið og senda okkur á rétta
braut.
Mörg okkar muna eftir Rut frá
byrjun skólagöngunnar í 1. bekk í
Flúðaskóla, eða 0 bekk eins og hann
hét þá, önnur okkar kynntust henni
þegar Flúða-, Skeiða- og Gnúpverja-
krakkarnir sameinuðust í 8. bekk, þá
vorum við svo heppin að fá hana fyrir
umsjónarkennara og fylgdi hún okk-
ur út skólagönguna í Flúðaskóla.
Það var alltaf auðvelt að leita til
Rutar, hún var góð vinkona okkar
allra og var hægt að ræða allt við
hana og ef það voru vandamál, þá gat
hún leyst þau með okkur.
Það hefur samt ekki verið auðvelt
starf að sjá um okkur 18 stykki á erf-
iðustu árunum, unglingsárunum, en
við vorum samt eflaust algjörir engl-
ar í augum Rutar og við fundum það
að henni þótti vænt um okkur eins og
okkur um hana.
Við eigum margar góðar minning-
ar um Rut og verða þessar minningar
geymdar það sem eftir er og erum við
þakklát fyrir allt það sem hún gerði
fyrir okkur, hún var mikilvæg í okkar
augum og við litum upp til hennar.
Ljúfum ferli lokið er,
lífsins bók er skráð,
upp þú skerð af akri hér,
eins og til var sáð.
Til ljóssins heima lífið snýr,
langt með dagsverk þitt,
Drottinn sem þér bústað býr,
barnið þekkir sitt.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd.
Stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson)
Elsku Bjarni, Þórunn, Íris og fjöl-
skyldur, við sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi Guð
styrkja ykkur og styðja.
Elsku Rut, minning þín lifir, þú
varst og verður perla í augum okkar
og verður núna perla á öðrum stað í
augum annarra.
F.h. 10. bekkjar Flúðaskóla vetur-
inn 1995-1996,
Kristín Ásta Jónsdóttir og
Edda Ósk Tómasdóttir.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2010
✝ Jakobína Krist-jánsdóttir hús-
móðir fæddist á Hnit-
björgum í Jökulsárhlíð
8. maí 1929. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Egils-
stöðum 2. október
2010. Hún var dóttir
hjónanna á Hnit-
björgum þeirra Krist-
jáns Gíslasonar, f. 25.
ágúst 1875, d. 9. nóv.
1954, og Sigríðar
Bjarnadóttur, f. 7. júlí
1898, d. 13. nóv. 1985.
Jakobína var yngst
fjögurra alsystra, þeirra Rakelar, f.
9. júlí 1919, d. 6. feb. 2005, Fjólu, f.
15. okt. 1923, og Ingibjargar, f. 23.
júlí 1925. Þær áttu tvo hálfbræður,
samfeðra, þá Björn, f. 17. okt. 1903,
d. 30. des. 1996, og Aðalstein, f. 5.
ágúst 1905, d. 16. apríl 1942.
þeirra f. 1. ágúst 2010, óskírð. b)
Kristófer Örn, f. 11. jan. 1993, unn-
usta hans er Sara Þöll Halldórs-
dóttir, f. 5. nóv. 1993. c) Rakel Sif, f.
2. des. 1997. 2) Stúlka, f. 21. maí
1961, d. 22. maí 1961. 3) Sigurður
Viðar Guðþórsson, f. 16. sept. 1963,
maki Berglind Sveinsdóttir, f. 1. des.
1966. Börn þeirra eru: a) Margrét
Freyja, f. 10. apríl 1985, maki Eðvarð
Jón Sveinsson, f. 7. feb. 1984. Sonur
þeirra er Ísak Daði, f. 18. mars 2010.
b) Sigmar Daði, f. 7. des. 1987, maki
Þórey Birna Jónsdóttir, f. 10. des.
1983. Sonur þeirra er Ágúst Bragi, f.
20. nóv. 2008. 4) Sigríður Soffía Guð-
þórsdóttir, f. 16. apríl 1968, maki
Arnar Sigbjörnsson, f. 16. mars 1972.
Dætur þeirra eru a) Bergrún Huld, f.
8. nóv 1999, og b) Katrín Rós, f. 26.
apríl 2002. 5) Smári Hlíðberg Guð-
þórsson, f. 9. jan. 1971, maki Þórunn
Brynja Gísladóttir, f. 5. sept. 1974.
Börn þeirra eru a) Jakobína Ísold, f.
26. júní 1999, b) Guðþór Hrafn, f. 2.
mars 2001, og c) Ellen Gréta, f. 29.
júní 2006.
Útför Jakobínu fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag, 9. október 2010, og
hefst athöfnin kl. 11.
Hinn 7. júlí 1963
giftist Jakobína eft-
irlifandi eiginmanni
sínum Guðþóri Sig-
urðssyni frá Fögruhlíð
í Jökulsárhlíð, f. 9. okt.
1928. Hann er sonur
hjónanna Sigurðar
Guðjónssonar og
Soffíu Þórðardóttur
sem bjuggu í Fögru-
hlíð. Guðþór og Jak-
obína hófu búskap á
Hnitbjörgum árið 1954
en brugðu búi og
fluttu að Lagarási 2 á
Egilsstöðum árið 1987. Börn Jak-
obínu og Guðþórs: 1) Kristján Að-
alsteinn Guðþórsson, f. 4. júní 1957,
maki Sóley Garðarsdóttir, f. 28. sept.
1961. Börn þeirra eru a) Valdís
Vaka, f. 4. maí 1984, maki Davíð Logi
Hlynsson, f. 6. apríl 1982. Dóttir
Það er svo margt sem kemur upp í
hugann nú þegar komið er að kveðju-
stund en maður er alltaf jafn óviðbú-
inn þegar að henni kemur. En lífið
heldur áfram og það liggur víst fyrir
okkur öllum að kveðja þennan heim.
Ég er þakklátur fyrir allar stund-
irnar sem ég átti með mömmu. Hún
var alltaf svo hlý og einlæg og það
var svo margt sem hún kenndi mér
sem ég hef reynt að tileinka mér. Það
hefur kannski gengið misvel en
minningarnar eru góðar og þær
munu lifa.
Þau pabbi ólu okkur systkinin upp
í sveitinni en þar gat oft verið erfitt
og mikið að gera. Þá vann hún bæði
innan dyra og utan og kom þar skipu-
lagshæfni hennar lagni og dugnaður
greinilega í ljós og að góðum notum.
Mér fannst þetta svo sjálfsagt þá en
síðustu árin hef ég oft hugsað um það
hvernig hún komst yfir þetta allt.
En það var líka oft glatt á hjalla í
sveitinni. Mamma gat hlegið mikið að
óförum annarra í leik, en þó aldrei
hátt. Samt á þann hátt að ekki var
annað hægt en að hlæja með henni,
þó svo að maður væri sjálfur aðhlát-
ursefnið. Oft spiluðum við saman vist
við pabba og Sigríði ömmu. Ef við
lentum í vandræðum með að setja út
þá pikkuðum við í fótinn hvort á öðru
undir borðinu. Þá var eins gott að
pikka í rétta fætur því mótherjarnir
gátu verið afar tapsárir eða það
fannst okkur að minnsta kosti. Hún
gat því verið stríðin ef svo bar við og
var húmoristi fram í fingurgóma.
Hún var heimakær og hafði þann
sið að stoppa aldrei lengi þar sem
hún kom. Henni fannst alltaf einhver
verkefni bíða sín heima en þar leið
henni best. Þá vildi hún alls ekki vera
að tefja fyrir öðrum og allra síst vinn-
andi fólki. Ég sagði oft við hana að
hún væri eins og krían, ekki fyrr sest
en hún sprytti upp aftur og svo hlóg-
um við bæði.
Mamma átti sér ýmis áhugamál.
Hún var mikil hannyrðakona hún
málaði, prjónaði, smíðaði, saumaði og
heklaði svo fátt eitt sé nefnt. Það var
einhvern veginn eins og allt léki í
höndum hennar og hún var óhrædd
við að prufa eitthvað nýtt í þeim efn-
um. Þá var hún mikið náttúrubarn,
hafði gaman af því að ferðast og tók
gjarnan myndir.
Mamma var í minningunni alltaf
heilsuhraust og varð vart misdæg-
urt. Þar til árið 2009 þegar hún
greindist með sjúkdóm og svo aftur
árið 2010. Alltaf kom það mér þó á
óvart hversu sterk hún var. Hún var
komin aftur á fullt áður en maður
vissi af, í handavinnu, kíkti í sveitina
og fór helst fimm aukaferðir á dag í
stigann til að styrkja sig. Enda var
hún orðin svo ótrúlega styrk og
mögnuð þegar þriðja áfallið reið yfir
nú í september en þá varð víst ekki
aftur snúið.
Mér verða ávallt minnisstæð síð-
ustu orðin sem hún sagði við mig en
þau lýstu svo vel persónu hennar,
bjartsýni og trú. Ég kveð hana nú
með þessum orðum:
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Kveðja,
Kristján.
Okkur langar til að minnast ömmu
með örfáum orðum.
Sem krakkar vorum við mikið hjá
ömmu og afa. Þar leið dagurinn hratt
en amma stytti okkur stundir með
allskonar afþreyingu. Hún kenndi
okkur stelpunum að prjóna og hekla
og hafði við það mikla þolinmæði þar
sem þetta var nú ekki beint okkar
bolli af tei.
Skartgripaskírnið hennar ömmu
var eins og fjársjóðskista í okkar
augum. Skrínið var skreytt með alls-
konar steinum og innihélt perlufest-
ar og skrautnælur sem hægt var að
skoða tímunum saman. Í hvert sinn
sem skrínið var skoðað var amma
spurð spjörunum úr hvar hún hefði
eignast hvern einasta hlut sem í því
var og svaraði hún í hvert sinn sam-
viskusamlega.
Amma hafði gaman af því að spila
og var ósjaldan spilaður hæ gosi en
þá gekk mikið á og var mikið hlegið.
Þá gat amma líka oft verið stríðin
sem kom vel í ljós þegar hún gerði
spilagaldra en nánast ómögulegt var
að sjá í gegnum galdrana hennar.
Enginn fór svangur heim frá
ömmu, alltaf var boðið upp á kaffi,
djús og kökur. Kökurnar hennar
ömmu voru einstakar, skreyttar með
bleiku kremi sem gerði þær ennþá
girnilegri. Svo girnilegar að sumir
áttu það til að borða yfir sig og fengu
þá illt í magann.
Þá var ömmu margt til lista lagt.
Hún var alltaf með einhverja handa-
vinnu, málaði á gler, saumaði út,
heklaði, prjónaði svo eitthvað sé
nefnt. Hógværð ömmu hvað þetta
varðar var þó einstök. „Æ, þetta er
nú voða lítið og ómerkilegt,“ sagði
hún þegar hún rétti okkur jólapakk-
ana sem innihéldu síðan fallega vett-
linga eða aðra handavinnu eftir hana.
Við kveðjum ömmu með þessum
orðum sem eiga svo vel við:
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt.
Valdís, Kristófer og Rakel.
Jakobína
Kristjánsdóttir
Sérstakar þakkir færum við hjúkrunarþjónustunni Karitas,
líknardeild Landakots og starfsfólki Þjóðmenningarhússins.
Sigrún Sigurjónsdóttir, Sverrir Sigurjónsson og fjölskyldur.
Við þökkum af alhug öllum þeim, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og við
útför elskulegs bróður okkar
Gunnólfs Sigurjónssonar,
húsvarðar Þjóðmenningarhússins.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
ÓLAFAR HELGADÓTTUR,
Austvaðsholti,
Landsveit.
Ólafur Grétar Óskarsson, Steinunn Thorarensen,
Sveinbjörn Benediktsson,
Helgi Benediktsson, Regula Verena Rudin,
Jón Gunnar Benediktsson, Nicole Chene,
Hjörtur Már Benediktsson, Björg Hilmisdóttir
og fjölskyldur.