Morgunblaðið - 11.11.2010, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2010
Á fyrstu kuldadög-
um haustsins fékk ég þá harma-
fregn að Einar vinur minn væri lát-
inn. Það tók langan tíma, eftir að
Óli sonur hans hringdi í mig, að
meðtaka fregnina. Það var svo fjar-
lægt að vinur minn til 50 ára væri
horfinn á braut.
Kynni okkar hófust á vetrarver-
tíð sem hófst með línuveiðum á úti-
legu. Á þessari vertíð sást glöggt
hversu öll sjóverk léku í höndum
Einars þótt hann héldi alla tíð á
lofti klaufaskap til landverka, sér-
staklega hvað varðaði viðgerðir og
þrifnað. Við Einar urðum mjög
samferða þessa vertíð og strax góð-
ir kunningjar. Einhverju sinni er
við sátum að skrafi dró Einar upp
veskið sitt og sýndi mér mynd af
fallegri ungri stúlku, sem hann
sagði mér að myndi verða konan
sín síðar. Á þeim tímapunkti vissi
ég að kunningsskapurinn hafði
breyst í vináttu sem hefur varað
skuggalaus í nær 50 ár.
Hvort það var þá eða síðar að
hann sagði mér að hann væri
ákveðinn í að róa næsta sumar á
eigin bát frá Suðureyri og sjá
hverju fram yndi. Myndi verða
sjálfstæður í vinnu við skipstjórn
og útgerð í framtíðinni. Læra skip-
stjórn og vera tilbúinn á stærra far
ef svo byðist. Það varð líka svo að
skipstjórn og útgerð urðu hans
fyrsti og síðasti starfsvettvangur.
Einar var mikill sjómaður, flinkur
og fiskinn svo af bar. Við Einar
vorum líka samskipa í Stýrimanna-
skólanum. Þá hafði hann gifst
stúlkunni á myndinni, henni
Röggu, og var heimili þeirra þá og
æ síðar opið fyrir mér.
Í ársbyrjun 1975 réðst ég til út-
gerðar á Suðureyri, sem Einar
stýrði. Ég hafði vissar efasemdir,
taldi með sjálfum mér að vináttan
myndi þvælast fyrir fagmennsk-
unni. Að sjálfsögðu hafði ég rangt
fyrir mér. Einar kunni þá list að
láta slíka hluti ekki spilla fag-
mennskunni. Skammtímaráðning
mín varð að átta árum þegar upp
var staðið. Fjölskyldan fylgdi á eft-
ir og áttum við Sigga og strákarnir
minnisverða tíma á Suðureyri.
Móttökurnar voru lýsandi fyrir
heimili Einars. Það stóð okkur op-
ið, dæturnar aðstoðuðu Siggu með
strákana og Ragga, hljóðlát að
venju, aðstoðaði Siggu við að aðlag-
ast nýju umhverfi. Þær urðu góðar
vinkonur sem Sigga mat mikils.
Þarna kynntist ég heimilismann-
inum Einari. Þau Ragga höfðu
skapað sér fallegt heimili og eign-
ast þrjú börn sem ólust upp við ást-
ríki og hóflegan aga. Það var öllum
ljóst sem sáu, hversu mikla alúð
Einar lagði við uppeldi barna
sinna, sem síðar hefur endurgoldist
í elsku og vináttu. Um þetta voru
þau hjónin samhent sem og í öðru.
Þau hjónin héldu heimilinu opnu
fyrir vini og kunningja og kunnu að
gefa af tíma sínum til annarra, á
sama hátt og þau gáfu börnum sín-
um, og síðar barnabörnum, þann
tíma sem þurfti.
Að leiðarlokum er margs að
minnast: Kaffisopinn og spjallið í
eldhúsinu, góðlátleg stríðnin, grín-
ið beindist oftar að eigin óförum og
alltaf stutt í skopið. Veiðiferðirnar
með stöng eða byssu þar sem Ein-
ar var alltaf tilbúinn að leiðbeina
og kenna. Strákarnir mínir sakna
góðs vinar og minnast með hlýju
samverustundanna á uppvaxtarár-
unum. Einnig þeim stóð Einar
nærri, bæði sem fræðari og vinur.
Vinátta okkar Einars lifir í minn-
Einar Ólafsson
✝ Einar Ólafsson,skipstjóri og út-
gerðarmaður, fædd-
ist á Suðureyri við
Súgandafjörð 27.
mars 1942. Hann lést
úr hjartaáfalli á
Torrevieja á Spáni
21. október 2010.Út-
för Einars fór fram
frá Graf-arvogs-
kirkju 10. nóvember
2010.
ingunni um góðan
dreng.
Pétur Sigurðsson.
Meira: Mbl.is/
minningar
Þú leggur út á hafið.
Rétt eins og öldurnar
hafi ekki sagt þér að
vera heima.
Þú siglir inn í myndina
sem kallar þig burt
í átt til sjóndeildarhrings.
Þrátt fyrir allt
er þinn bátur
stórskip.
Enginn mun nokkru
sinni taka það frá þér.
Þú mælir hann nefnilega út
með hjartanu.
Lunningarnar
eru dýrmæti
og hver þófta
er hásæti.
Og yfir öllu
vakir himinninn.
Alveg óumbeðinn.
Þú horfir
í öldurnar.
Særótið
sem er
svipað
huganum
og það er sama
hvað þú reiknar út hafið,
það er alltaf
jafn ófyrirsjáanlegt.
Hvítfyssandi
eða kyrrlátt.
Þú brettir upp ermar,
dregur djúpt andann
og rýnir
í hluti sem búa innra með þér
og fleyta þér áfram
yfir öldurótið
sem er rétt eins og það
sem fer um huga þinn.
Þú dregur fram
þekkingu sem þú veist
stundum varla af.
fyrr en þú horfir
upp eftir mastri
sem tengir saman
himin og haf,
nýjan morgun
og gamalt kvöld.
Stafn, skutur og mastur,
hornrétt yfir hafinu,
undir himninum
fleyta þér
nær sjóndeildarhringnum.
Það brakar
í brjósti þér.
Sponsgat opnast
á óvarlegum stað.
Veðragnýr
í fjarska kallar til þín.
Undir fótum þér
brestur í fjöl.
Árarnar
virðast sleipari
en þegar þú lagðir af stað.
Myrkrið í djúpinu
syngur þér ljóð,
seiðandi gutl
virðist allt að því
fárviðri.
Og himinninn
galopinn
líkt og hafið.
Stjörnuskin
gælir við vanga þinn.
Festingin
yfir þér
laumar að þér leyndarmálum
sem vísa þér leið.
Jafnvel
alla leiðina heim.
Karlsvagn
þeysir hjá.
Innra með þér
hrapa stjörnur.
Glæðurnar
læðast um fingurna.
Þeir grípa árina
sem skyndilega er haldreipi.
Taug niður í hafið
þaðan sem himinninn kallar.
Þú horfir
í átt að sjóndeildarhring.
Þú hefur fiskað.
Þinn afli
býr í þóftunum,
í höndunum
og stjörnunum
sem falla
af himnum ofan
og glitra
þar sem sloppinn fiskur
flýtir sér burt.
Og eins og fiskurinn,
heldur þú heim á leið.
Yfir bárurnar,
undir himninum
og heim.
Vitandi fullvel
að þú leggur aftur á hafið.
Rétt eins og öldurnar
hafi ekki sagt þér að vera heima.
(Sigurður Ingólfsson)
Ættingja- og vinahópur Einars
er stór. Ég votta þeim samúð mína.
Ég votta Röggu og allri fjölskyld-
unni virðingu mína og votta henni
mína dýpstu samúð.
Hannes Halldórsson.
Frá 7. til 17. október kynntist ég
Einari Ólafssyni lítillega suður á
Spáni. Ég fór í golf með honum og
tveimur félögum hans þrisvar sinn-
um. Einar vakti strax athygli mína
vegna yfirvegaðrar hógværðar sem
mig og marga aðra skortir. Ég sá
strax að hann hafði eitthvað slegið í
golfkúlu.
Í annarri golfferð okkar hafði
Einar leikið þokkalegt golf en á 7.
teig settist hann á bekk og sagði:
„Leikið þið þessa holu strákar, ég
ætla að taka það rólega“. Þá gerði
ég mér grein fyrir því að þessi yf-
irvegaði maður gekk ekki heill til
skógar. Í þriðja skipti sem við tók-
um í golf lék flest í lyndi hjá Ein-
ari. Hann var sigurvegari dagsins
og endaði síðustu holuna á pari.
Þanni held ég að hann hafi viljað
ljúka sinni lífsgöngu. Fjórum dög-
um síðar var hann allur. Ég votta
aðstandendum og kunningjum
samúð. Þökk fyrir góð en snörp
kynni.
Brynjar Vilmundarson.
Elsku amma
„Kópi“.
Þegar ég sest niður og hugsa til
baka flýgur margt í gegnum huga
minn. Hversu ljúf og góð manneskja
þú varst og allt vildir þú gera fyrir
börnin og barnabörnin þín. Ég man
þegar þið afi bjugguð á Álfhólsveg-
inum og hvað alltaf var gaman að
koma í heimsókn til ykkar. Mér er
það minnisstætt að stundum þegar
ég kom í heimsókn, fékk ég að
ganga með reykelsi út um allt hús
og dreifa ilminum. Þótt veikindin
þín hafi haft mikil áhrif á allt man
ég ennþá eftir hlátrinum þínum,
faðmlaginu þínu og alltaf varstu
brosandi og jákvæð, líka í veikind-
um þínum. Sjúkdómurinn hafði þau
áhrif að ég gat ekki spurt þig að öllu
um daginn og veginn, sem mig hefði
langað til að gera, en, amma, það er
í lagi, ég spyr þig seinna, þegar leið-
ir okkar liggja saman. Ég man að
þegar ég kom í pössun til þín fórum
við og föndruðum, þú áttir mikið af
fallegum glansmyndum af englum,
núna ert þú orðin engill, elsku
amma. Ég vona að þú sért búin að
fá líkn meina þinna og sért komin til
allra ættingja þinna sem hafa
ábyggilega beðið þín á himnum. Ég
er ánægð að hafa getað kvatt þig og
veit að þér líður betur núna og horf-
ir til okkar af himnum og brosir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Megi Guð og englarnir vera hjá
þér.
Nanna Bryndís Snorradóttir.
Guðborg Siggeirsdóttir er fallin
frá eftir langa og erfiða sjúkdóms-
legu og þó svo að erfitt sé að sjá á
eftir ástvinum sínum ber öllum
saman um um að hún sé vel að
hvíldinni komin. Guðborg var gift
föðurbróður mínum Rannveri
Sveinssyni og eiga þau að baki afar
farsælt og gjöfult hjónaband. Frá
því að ég man eftir mér bjó fjöl-
skyldan að Álfhólsvegi 28A í Kópa-
vogi og munu heimsóknir þangað
seint gleymast. Bogga, eins og hún
var oftast nefnd, tók á móti okkur
með hlýju og alltaf var stutt í henn-
ar dillandi hlátur. Ekki stóð á veit-
ingum, þó svo að fólk gerði ekki allt-
af boð á undan sér, en húsmóðirin
brá sér í eldhúsið og þær streymdu
fram. Skemmtilegast fannst mér
þegar hún bakaði pönnukökur
handa okkur, en hún notaði gjarnan
til þess tvær pönnur og var svo
snögg í hreyfingum að það var töfr-
um líkast.
Ég lærði margt í þessum heim-
sóknum, því að Bogga var til fyr-
irmyndar í hvívetna og einstaklega
skipulögð og má þar nefna að ég sá í
fyrsta skipti að stundatöflur barna
voru hengdar uppi í eldhúsi. Þetta
er algengt í dag, en á þessum tím-
um var það sjaldséðara en nú.
Svona ætlaði ég að hafa þetta þegar
ég yrði stór. Rifsberjahlaupið henn-
ar Boggu er það allra besta og ég
mun minnast hennar í hvert sinn
sem ég nota uppskriftina. Góð gildi
og hefðbundnir siðir voru í fyrir-
rúmi og það er ljúft að sjá hvernig
börnin hennar viðhalda þeim.
Bogga og Ranni voru samrýmd
og fóru samstiga í gegnum lífið. Þau
unnu ferðalögum og fóru víða. Það
er erfitt hlutskipti að horfa á maka
og móður hverfa í móðu gleymsk-
unnar, en fjölskylda Boggu sýndi
mikið æðruleysi. Það verður ekki á
Guðborg Siggeirsdóttir
✝ Guðborg Sig-geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. apríl 1929. Hún
lést í Holtsbúð,
Garðabæ, 20. októ-
ber 2010.
Guðborg var
jarðsungin frá Ví-
dalínskirkju í
Garðabæ 8. nóv-
ember 2010.
neinn hallað þó að ég
nefni hér hlut frænda
míns, en hann sýndi
eiginkonu sinni ein-
stakan stuðning og
drengskap í hennar
löngu veikindum og
vakti aðdáun okkar
allra.
Um leið og ég votta
Rannveri frænda mín-
um og fjölskyldunni
allri samúð mína,
kveð ég Boggu með
söknuði. Blessuð sé
minning hennar.
Sigríður Rósa Víðisdóttir.
Við andlát mætrar vinkonu renna
ljúfar minningar í gegnum hugann.
Eftir kynni eiginmanna okkar hóf-
ust margar ævintýraferðir upp um
fjöll og firnindi. Hossast var yfir
ófærur og slóða, aðallega vegna
vinnu þeirra og verkefna en ekki
síður ánægjunnar vegna. Allir nutu
þess út í ystu æsar, jafnt börnin
sem við fullorðna fólkið. Þegar
börnin stækkuðu og urðu ekki jafn
viljug í ófærurnar breyttum við
samkundum okkar í matarboð. Allt-
af var Bogga hrókur alls fagnaðar,
hlæjandi sínum dillandi hlátri, já-
kvæð og glöð. Hún var matgæð-
ingur mikill og ljúf heim að sækja.
Þau hjónin voru einstaklega sam-
rýnd og fundu allir sem nærri þeim
voru kærleikann þeirra í milli. Þau
eignuðust fjögur mannvænleg og
yndisleg börn sem öll eru foreldrum
sínum til sóma og var Bogga ákaf-
lega stolt af þeim. Það var mikið
áfall þegar þessi gæðakona greind-
ist með Alzheimer sem hægt og ró-
lega dró hana inn í algleymið sem
við kunnum ekki að nálgast. Rann-
ver og börnin stóðu við hlið hennar í
gegnum þessi erfiðu veikindi sem
klettar eins og þeirra var von og
vísan og einnig barnabörnin.
Ég kveð þessa góðu konu með
ljúfsárum söknuði og vissu um að
nú hlægi hún aftur sínum dillandi
hlátri. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég Rannveri og öllum
aðstandendum þeirra. Minning
hennar er kyndill og ljós sem lifir.
Blessuð sé minning hennar.
Unnur S. Magnúsdóttir.
Hún var falleg og hún var góð og
hún tók mig að sér fyrstu tvo vet-
urna sem ég var að heiman í skóla,
þó að fjögur börn væru fyrir á
heimilinu.
Bogga var ekki há í loftinu en
innan í hylkinu var stór kona með
stórt hjarta. Það var gott að vera
eitt af börnunum hennar. Hún var
einstaklega góð húsmóðir og þar
sem Ranni var oft langdvölum að
heiman á þessum árum, mæddu
heimilisstörfin og umsjón með okk-
ur krökkunum mest á henni. Hún
var skapgóð og úrræðagóð og af-
skaplega jákvæð og góð fyrirmynd.
Á kveðjustund er mér þakklæti
efst í huga, þakkir fyrir góð ráð,
umhyggju og vináttu liðinna ára.
Sigurbjörg Sigurðardóttir.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma „Kópi“.
Þótt ég hafi ekki kynnst þér
vegna veikinda þinna, þá finn
ég það inni í mér að þú hafir
verið yndisleg manneskja. Ég
veit að þér líður betur núna
uppi á himnum. Daginn sem þú
fórst bað ég til Guðs að gera þig
að einum af fallegasta englin-
um sínum, ég er viss um að þú
sért einn af þeim.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Rannveig Eva Snorradóttir.
mbl.is
Jón Óskar
Gunnarsson
Höfundur: Erla Hrönn Júl-
íusdóttir og fjölskylda.
Meira: mbl.is/minningar