Morgunblaðið - 26.11.2010, Blaðsíða 31

verið að mála hana þennan dag.
Nú að leiðarlokum sendi ég Gunn-
ari, tengdaföður mínum, og ættingj-
um þeirra hjóna innilegar samúðar-
kveðjur. Minningin um frábæra
tengdamóður mun lifa með mér.
Óli Már Aronsson.
Elsku amma.
Þetta er síðasta bréfið sem ég
skrifa þér, en hvað sem ég tók mér
fyrir hendur reyndi ég að leyfa ykk-
ur afa að fylgjast með í gegnum
póstkort og bréf, og þótti gott að
heyra ykkar viðhorf og skilning.
Það er erfitt að kveðja þig en ég
veit að þú hefur skilað þínu og að
stundin er komin.
Það var gaman að tala við þig, þú
hafðir svo sterkar skoðanir á lífinu
og tilverunni, varst alltaf svo sönn.
Þú sást hlutina frá svo heimspeki-
legu sjónarhorni og þér þótti spenn-
andi að heyra ólíkar skoðanir ann-
arra.
Þær stundir sem við áttum yfir
kaffibolla við eldhúsborðið heima hjá
ykkur afa, sitja efst í huga mér núna.
Það var notalegt að koma til ykkar
afa á fallega heimilið ykkar og ræða
heimsmálin í góðu tómi og heyra
góða músík, sem þú hafðir mikinn
áhuga á. Þú sagðir mér m.a. frá því
þegar þú varst send í sveit sem barn,
gafst mér uppskriftina af jólarjúp-
unni ómissandi og við skiptumst á
skoðunum um heimsmálin. Kórsöng-
ur þótti þér fallegur og mér er það
afar kært að hafa fengið tækifæri til
að fara með þér á jólatónleika og sjá
þig ljóma þegar hljómurinn hófst.
Ég man að sem barni fannst mér
svo gott að koma til ykkar afa á Háa-
leitisbraut, þú gafst okkur rúsínur í
skál, hnetur og litlar piparkökur á
jólunum. Stemningin á heimilinu var
róleg og falleg, enda hafðir þú gott
auga fyrir formi, rými og fallegum
litum. Ferðir ykkar afa um landið og
þá sérstaklega á Snæfellsnes eru
mér minnisstæðar. Nándin við nátt-
úruna gaf þér mikla orku og hug-
myndir í listinni.
Mér þótti einnig vænt um þann
skilning sem þú sýndir mér vegna
eyrnavandamála. Þegar þú komst og
sast hjá mér á sjúkrahúsinu eftir
enn eina eyrnaaðgerðina, sá stuðn-
ingur var mér ómetanlegur og
þakka ég þér fyrir það.
Minning þín á eftir að lifa með
mér og mínum um ókomin ár. Ég
þakka þér þær góðu stundir sem við
áttum saman. Það var margt sem þú
kenndir mér og sagðir mér frá sem
ég ætla að geyma í hjarta mínu.
Elsku afi, þið amma áttuð margar
góðar stundir og gátuð verið lengi
saman. Hugur minn er hjá þér.
Elsku afi, pabbi, Kirstín og Auðun
ég sendi ykkur mína dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Ykkar,
Hallfríður.
Elsku amma, þær eru ólýsanlegar
minningarnar sem hafa hellst yfir
okkur síðustu daga. Til dæmis þegar
við komum til þín tók á móti okkur
ilmurinn af olíulitunum þínum,
málningarpenslarnir við vaskinn og
piparkökudroparnir í skálum í stof-
unni. Við höfum áttað okkur á
hversu mikil áhrif þú hefur haft á
okkur – og kennt okkur að meta
ólíka hluti í lífinu. Einhvern veginn
sendirðu alltaf frá þér strauma
styrks og hlýju – þannig að við viss-
um að þú værir klettur í tilveru okk-
ar.
Við erum þakklát fyrir tímann
sem við fengum með þér.
Við erum þakklát fyrir það sem þú
kenndir okkur.
Við erum þakklát fyrir þig.
Elsku amma, takk fyrir okkur.
Við söknum þín.
Kær kveðja,
Inga Hrönn, Gunnar Örn,
Elísa Ósk og Kristinn Þór.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2010
blóta og balla í Hlíðarbæ og fleiri
góðra stunda hjá Þroskahjálp.
Ég vil að lokum þakka Jóni og
hans góðu konu Möggu, sem lést
fyrir rúmu ári, allan vinskap og
góðvild og votta Sjöddý, Skúla og
börnum þeirra og Halldóri samúð
mína.
Fyrir hönd Þroskahjálpar á
Norðurlandi eystra,
Kolbrún Ingólfsdóttir formaður.
Fyrsti togari Útgerðarfélags Ak-
ureyringa hf., Kaldbakur, leggst að
Torfunefsbryggju á Akureyri 17.
maí 1947. Mikill fögnuður ríkir í
bænum og á forsíðu Verkamannsins
birtist falleg kveðja, „Kaldbakur“
kvæði Kristjáns frá Djúpalæk. Í
öðru erindi segir:
„Þú tengdur ert vorhugans vonum,
þú vængjaðir draumsýnir hans.
Það er byggt á þér lýðfrelsi landsins
og lífsvon hins fátæka manns.
Þú ert stolt okkar allra og styrkur.
Þú ert steinn undir framtíðar höll,
er skal rísa á fortíðar rústum
með reisn, sem hin íslensku fjöll.“
Um borð er Jón E. Aspar en
hann hafði ásamt nokkrum öðrum
verið sendur til Englands að sækja
hið nýsmíðaða skip. Óhætt er að
fullyrða að Jón hafi átt eftir að
verða einn hornsteina ÚA, fyrsti
loftskeytamaðurinn sem ráðinn var
á togara félagsins og síðar farsæll
skrifstofustjóri um árabil.
Jón var einstakt ljúfmenni og
mikill heiðursmaður, stóð allt eins
og stafur á bók er hann kom nærri.
Starfsmönnum reyndist hann einn-
ig ákaflega vel. Er hafinn var und-
irbúningur stofnunar starfsmanna-
félags í ársbyrjun 1982 var Jón
boðinn og búinn að leggja því máli
liðsinni og æ síðan meðan hans
naut við. Hann var síðar kjörinn
annar heiðursfélaga STÚA.
Um leið og við þökkum Jóni sam-
fylgd og ómetanlegan stuðning og
styrk sendum við börnum hans,
ættingjum og vinum innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. STÚA, starfsmannafélags
BRIMS á Akureyri,
Óskar Ægir Benediktsson
formaður.
✝ Jón Pétur Pét-ursson fæddist á
Akranesi 4. október
1935. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
14. nóvember sl. For-
eldrar hans voru
hjónin Pétur Sig-
urbjörnsson og Helga
Jónsdóttir. Jón var
þriðji yngstur af 7
systkinum. Auk hans
eru tveir bræður, þeir
Sigurður Rafn og
Guðjón látnir. Hin
systkinin heita: Lilja,
Sigríður, Minney og Kristinn. Þau
eru öll búsett á Akranesi.
Jón kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Steinunni Döllu Ólafs-
dóttur frá Hurðarbaki í Hvalfjarð-
arsveit, 25. nóvember 1972, en þau
opinberuðu trúlofun sína annan í
jólum 1956. Þau eignuðust einn son,
Ólaf Þór, f. 1958. Kona hans er Est-
er Delatore Talledo og búa þau á
Hríshól í Hvalfjarðarsveit.
Jón og Steinunn Dalla áttu frá
upphafi sambúðar alltaf heima á
sama stað, á Höfðabraut 8 á Akra-
nesi. Jón varð gagnfræðingur á sín-
um tíma og lauk prófi í vélvirkjun
1962. Verknám sitt stundaði hann
hjá Þorgeiri og Ellert, þar sem
hann starfaði starfs-
ævidaginn á enda, til
67 ára aldurs, að
undanskildum 10
sumrum er hann vann
í Hvalnum frá 1955-
1965. Jóni var meira
gefið en mörgum öðr-
um handverks-
mönnum, því hann
var listamaður af
Guðs náð, eins og
fjöldi verka, sem
hann gerði, vitnar
best um. Hann málaði
landslagsmyndir, þar
á meðal margar myndir af Akra-
fjalli, og hann gerði bæði stór og
smá listaverk úr járni. Stærsta verk
hans, Grásleppukarlar í Kalmans-
vík, sem hann gaf Akranesbæ alda-
mótaárið 2000, stendur í sam-
nefndri vík, tileinkað minningu
foreldra hans, en faðir hans stund-
aði lengi grásleppuveiðar á vorin.
Þeir sem hafa farið upp á Akrafjall,
bæði Háahnjúk og Geirmundartind,
hafa rekist þar á gestabækur í járn-
hylki sem ver þær fyrir veðri og
vindum. Þetta var framtak Jóns
sjálfs.
Útför Jóns Péturs Péturssonar
fór fram í kyrrþey frá Akranes-
kirkju 19. nóvember 2010.
Þegar ég kvaddi frænda minn,
Jón Pétursson, síðla hausts gat ég
ekki vitað að það yrði hinsta kveðja.
Hann hafði kallað til mín úr rauða
bílnum sínum þar sem ég stóð bogr-
andi í kartöflugarðinum í Innsta-
Vogi, bauð mér brjóstsykur og
spurði hvernig gengi. Við spjölluð-
um saman dágóða stund um kart-
öflur og tíðarfar og hann gaf mér
ýmis holl ráð eins og hann var van-
ur. Allt í einu dregur hann blað
fram úr pússi sínu, býr sig undir að
rétta mér, hikar aðeins og spyr svo
eilítið hvasst: – Hefurðu lesið eftir
mig kvæðið um Konna Jör? Mér
vafðist tunga um tönn en sagði svo
hikandi að ég væri ekki viss. – Þá er
best ég gefi þér það, sagði hann og
rétti mér kvæðið. Ég þakkaði fyrir
og kvaddi hann með handabandi.
Heim kominn las ég kvæðið og
fannst það gott. Það er klassískt
sjómannskvæði sem ber báðum,
hetjunni Konna og skáldinu Jóni,
fagurt vitni. Og sagan á bak við
kvæðið er ekki síður eftirminnileg.
Konni hafði löngu eftir andlátið
vitrast Jóni í draumi og hafði
áhyggjur af því að hann væri alger-
lega gleymdur. Þegar ég frétti and-
lát Jóns kom sagan upp í hugann og
ég hugsaði: Konni er ekki gleymdur
og ekki Jón heldur.
Jón var rótgróinn Skagamaður
og bar með sér arfleifð gamla tím-
ans í brjósti. Hann var ekki einasta
slunginn hagyrðingur, hann var
skáldmæltur. Áðurnefnt kvæði,
sem heitir reyndar Síðasti siglarinn
á Skaga – Konni Jör – á í mínum
huga heima meðal úrvalskvæða um
íslenska sjómenn. En samvistir við
listagyðjuna voru þó mestmegnis í
stopulum frístundum því Jón var
vélvirki að mennt og starfaði sem
slíkur megnið af sinni starfsævi hjá
Skipasmíðastöð Þorgeirs og Ell-
erts. Þótti þar bæði mikilvirkur og
úrræðagóður verkmaður. Hann var
auk þess járnsmiður góður og smíð-
aði hugvitssamlega tæki og tól til
hagnýtra hluta og einnig listaverk
til fegurðarauka. Verk hans um
grásleppukarlana við Kalmansvík
er bæjarprýði og frábær minnis-
varði um horfna atvinnuhætti.
Það sem heldur þó nafni hans
hæst á lofti meðal bæjarbúa hin síð-
ari árin eru gestabækurnar sem
hann bjó um í haganlega gerðum
bókakössum á tindunum tveimur á
Akrafjalli, Háahnúki og Geirmund-
artindi á síðari hluta aldarinnar
sem leið. Í þær skrifaði hann sjálfur
vísur og hugleiðingar ferðalúnum
göngugörpum til ómældrar ánægju.
Og nú löngu síðar, þegar bækurnar
sem hann flutti þangað upp telja
sjálfsagt vel á þriðja tug, er ekki úr
vegi að minna á þá þakkarskuld
sem göngufólk af öllum gerðum,
alls staðar að, þúsundum saman,
vitandi og óvitandi, standa í við
hann. Það var ekki bara tindurinn
sem togaði, það var bókin. Jónsbók.
Ég færi Jóni Péturssyni kærar
þakkir fyrir samfylgdina og votta
eiginkonu hans, syni og fjölskyld-
unni allri innilega samúð mína
vegna fráfalls hans.
Leó Jóhannesson.
Þegar stálskipasmíðar hófust á
Akranesi á seinni hluta sjöunda
áratugarins þurftu iðnaðarmenn
Þorgeirs & Ellerts að fást við nýtt
og spennandi verkefni. Þeir höfðu
byggt fjölda tréskipa og veitt al-
hliða þjónustu við flotann og voru
því þaulvanir fjölbreyttum verkefn-
um og fljótir að aðlagast nýjum
vinnubrögðum. Eitt af því sem Þor-
geir heitinn Jósefsson lagði fyrir þá
var að smíða þær vélar sem þyrfti
til skipasmíðanna, en hann hafði
jafnan þá skoðun að það sem hægt
væri að smíða í öðrum löndum gæt-
um við eins smíðað á Íslandi.
Það kom í hlut Jóns Péturssonar
að standa fyrir smíði pressuvéla til
að beygja bönd og byrðing í skipin.
Þegar skipasmíðin hófst kom í ljós
að þetta voru afbragðs vélar og
stjórnaði Jón allri vinnu við þessar
vélar næsta aldarfjórðunginn en á
þeim tíma voru byggð um 20 stál-
skip á Akranesi. Það er ákveðin list
að meðhöndla stórar járnplötur
þannig að þær verði að skipsbyrð-
ingi og eins að laga böndin að byrð-
ingnum. Jón var snillingur í þessu
fagi, enda afbragðs iðnaðarmaður.
Á þessum árum voru jafnan 20-30
iðnnemar í skipasmíðastöðinni.
Hluti af námi þeirra flestra var að
vinna við pressurnar með Jóni sem
hafði gaman af að gantast við strák-
ana, stríða þeim og tukta þá til ef á
þurfti að halda, en allt í góðu. Eins
og fjöldi annarra góðra iðnaðar-
manna starfaði Jón nær allan sinn
starfsferil, á fimmta áratug, hjá
Þ&E.
Jón var listrænn og hafði gaman
af að fást við listsköpun. Má sjá
listaverk hans víða hér á Akranesi,
bæði úti og inni. Þekktast þeirra er
trúlega verkið Grásleppukarlar í
Kalmansvík sem stendur uppljóm-
að við innkeyrsluna í bæinn. Hann
var einnig hagmæltur og hafði gam-
an af að yrkja. Þá var Jón mikill
veiðimaður og stundaði lengst af
sjóinn í frítímum á trillunni Pétri
sem hann átti með Guðjóni bróður
sínum sem lést í síðasta mánuði.
Jóni þótti vænt um Akrafjall og fór
tugi ferða á hverju ári upp á Háa-
hnúk þar sem hann hafði komið fyr-
ir gestabók sem hundruð göngu-
garpa skrifuðu nafn sitt í á hverju
ári.
Við Jón urðum góðir vinir á Þ&E-
árunum og höfum haldið þeim vin-
skap síðan. Það var gaman að hitta
hann á Hríshóli þar sem Ólafur son-
ur hans býr, en þar kom Jón sér
upp hákarlshjalli og verkaði þar
bæði hákarl og ýmislegt fiskmeti.
Hákarlinn hans var sá besti sem ég
hef smakkað.
Að leiðarlokum þakka ég Jóni
samfylgdina. Við Guðný sendum
fjölskyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðjón Guðmundsson.
Jón Pétur Pétursson
✝ Þorleifur BragiGuðjónsson fædd-
ist á Fáskrúðsfirði
23. júlí 1922. Hann
lést 9. nóvember
2010. Foreldrar Þor-
leifs voru hjónin Guð-
jón Bjarnason, f. á
Ánastöðum í Breiðdal
15. mars 1892, d. 25.
apríl 1970, og Ólafía
Björg Jónsdóttir, f. í
Egilsstaðakoti í Flóa
2. desember 1892, d.
25 júní 1964. Þorleif-
ur var sjötti í röðinni
af 14 systkinum.
Þorleifur giftist Eriku Putchen
1952 og bjuggu þau í Vest-
mannaeyjum. Saman eignuðust
þau einkason sinn, Reyni Carl, f.
1952, giftur Jenný Eyland. Börn
þeirra eru Þorleifur
Karl, Anna María og
Henrý. Þorleifur á að
auki soninn Magnús
Þór. Þorleifur og
Erika skildu fjórum
árum síðar og flutti
Þorleifur til Reykja-
víkur. Þorleifur gift-
ist síðan Úrsúlu Von
Bolsom 1978 og voru
þau gift fram á síð-
asta dag. Þorleifur
hóf störf við teppa-
og dúkafyrirtækið
Axminster og vann
hjá því í tuttugu ár. Skólaganga
hans var stutt, einn eða tveir vet-
ur.
Útför Þorleifs Braga fór fram
frá Digraneskirkju 16. nóvember
2010.
Með nokkrum orðum langar mig
til að minnast Þorleifs Braga Guð-
jónssonar. Þorleifur tók mér vel frá
fyrstu kynnum. Lífsgleði hans og
viðhorf til lífsins voru kostir sem
margir mættu taka sér til fyrir-
myndar. Þorleifur hafði unun af að
vinna og sinnti sinni vinnu af mikilli
alúð og natni. Hann hefur teppa-
eða dúkalagt ófáar íbúðirnar hér á
landi. Hann tók að sér að slá bletti
fyrir fólk og það var bara upp á
gamla mátann, orf og ljár. Enda
var hann eftirsóttur á Fáskrúðsfirði
til slíkra verka. Garðurinn hans bar
þess einmitt merki hve vel hann
sinnti sínu umhverfi. Alltaf var
grasið vel snöggt og blómabeðin vel
snyrt. Þorleifur átti glæsilegan bíl
sem hann var ákaflega stoltur af.
Það var með bílinn eins og garðinn,
alltaf var bíllinn hreinn og vel til
hafður. Það voru þung spor að
þurfa að selja bílinn og vera upp á
aðra kominn í fyrsta sinn á ævinni.
Eitt sinn sagði Þorleifur mér að
ef ég vildi eignast krónu, þá þyrfti
ég að hugsa um aurinn. Enda var
hann á móti öllu sem hét kort og
skuldaði aldrei neinum neitt. Það
sem Þorleifur keypti var staðgreitt.
Hann hafði gaman af að sýna
mér hve liðugur hann var og tók þá
fettur og beygjur. Það þarf því ekki
að koma á óvart að Þorleifur var
alltaf ákaflega heilsuhraustur og
líkamlega vel á sig kominn. Svo
gott var hans atferli að Hjarta-
vernd boðaði hann sérstaklega í
skoðun til að læra betur hvernig
maður á hans aldri gat verið svona
heilsuhraustur.
Eitt sinn er hann bjó á Fáskrúðs-
firði, um tvítugt, smíðaði hann kaj-
ak og reri síðan út fjörðinn og
veiddi sel sem hann þurfti að koma
upp á kajakinn. Sem er kannski
ekki í frásögur færandi, en stað-
reyndin er sú að Þorleifur var
ósyndur með öllu á þessum tíma.
Hann var mikið náttúrubarn á sín-
um yngri árum, búandi á Austfjörð-
um, fjöllin og firðirnir áttu hug
hans og hjarta. Þorleifur flutti
seinna til Vestmannaeyja og byggði
sér þar hús. Það var mál manna að
þetta væri fallegasta húsið í Vest-
mannaeyjum og þótt víðar væri
leitað.
Í Vestmannaeyjum giftist hann
fyrri konunni sinni, henni Eriku.
Saman eignuðust þau soninn Reyni.
Þeirra leiðir lágu síðan hvors í sína
áttina og flutti Þorleifur til Reykja-
víkur og hóf vinnu hjá teppaverk-
smiðjunni Axminster. Var þar í
tuttugu ár á fjórum fótum að sníða
og líma saman teppi. Þorleifur hafði
það á orði að líklegast væri hann
búinn að skríða til Rússlands og til
baka. Seinna giftist hann svo Úr-
súlu og voru þau gift í 32 ár.
Fráfall Þorleifs bar brátt að. Það
var kannski við hæfi, fyrst að kallið
kom, að hann skyldi þá fara fljótt.
Ég veit að það að liggja á sjúkra-
húsi var nokkuð sem ekki hugnaðist
Þorleifi.
Ég mun alltaf minnast Þorleifs
Braga með miklum hlýhug og virð-
ingu. Ég veit að sonur minn mun
alltaf taka sér orð hans í munn þeg-
ar hann er í sumarbústað fjölskyld-
unnar um að vatnið þar sé algjört
sælgæti.
Ég vil votta Reyni og fjölskyldu
hans, Úrsúlu og öðrum aðstandend-
um, mína dýpstu og innilegustu
samúð og vona að ykkar andlegi
styrkur muni leiða ykkur út úr
óhjákvæmilegri sorg ykkar.
Kristinn Ingvason.
Meira: mbl.is/minningar
Þorleifur Bragi
Guðjónsson